Aan d’ oever van een snellen vliet

Aan d’ oever van een snellen vliet,
Zat eens een weesje neer.
Zij schreide, snikte van verdriet,
Haar droevige oogjes zeer.
Zij schreide, snikte van verdriet,
Haar droevige oogjes zeer.

Een rijke heer, die haar zo zag,
Werd innig aangedaan.
Haar treurkleed en haar luid geklag,
Dat trok hem tot haar aan.
Haar treurkleed en haar luid geklag,
Dat trok hem tot haar aan.

‘Wel mijn lief meisje’, zoo sprak hij,
‘Zeg waarom treurt gij nu?
Vertel er d’oorzaak van aan mij,
Kan ik zoo help ik u.
Vertel er d’oorzaak van aan mij,
Kan ik zoo help ik u.’

Zij sprak en zag hem troostloos aan:
‘ ‘k Heb, Heer, een droevig lot,
Gij ziet een weeskind voor u staan,
Welks hoop slechts is op God.
Gij ziet een weeskind voor u staan,
Welks hoop slechts is op God.’

‘Mijn moeder stierf, liet mij alleen,
Zij rust bij gindschen boom,
En vader, ach, niet lang geleên,
Verdronk in dezen stroom.
En vader, ach, niet lang geleên,
Verdronk in dezen stroom.’

‘Vergeefs en vruchtloos worsteld’ hij,
Terwijl zijn angstkreet klonk,
Mijn broeder zag ’t en sprong erbij,
Maar ach! Ook hij verdronk.
Mijn broeder zag’t en sprong erbij,
Maar ach! Ook hij verdronk.’

‘Het weeshuis bood mij schuilplaats aan,
En mag ik daar eens uit,
Dan prangt mijn hart naar haar te gaan,
En ja, dan ween ik luid.
Dan prangt mijn hart naar haar te gaan,
En ja, dan ween ik luid.’

‘Neen, ween niet meer mijn lieve kind!
Ik wil uw vader zijn.
Gij hebt een hart dat teer bemint,
Bewaar dat vroom en rein.
Gij hebt een hart dat teer bemint,
Bewaar dat vroom en rein.’

Hij nam haar mede naar zijn huis
En schonk haar spijs en drank,
Verlichtte zo haar droevig kruis,
Vroeg liefde slechts tot dank.
Verlichtte zo haar droevig kruis,
Vroeg liefde slechts tot dank.

En zij was trouw, zij was het waard,
Zij bleef hem steeds tot vreugd.
Zo zegent God reeds hier op aard,
De liefde tot de deugd.
Zo zegent God reeds hier op aard,
De liefde tot de deugd