Zo’n klein pension

Een tafel met versleten kleed
Een leunstoel waar de mot van vreet
Een buste van Napoleon
De hospita in wit satijn
Hangt in een lijst bij het gordijn
Een foto van haar eerste stap
Op weg naar ’t huidig weduw-schap
Zo’n klein pension
Waar van die kleine mensen leven
Met weinig zon
Om aan hun dagen kleur te geven
Met kamers vol van eenzaamheid
En waar de wandspreuk: ‘Beidt uw tijd’
Hangt als een goudomkruld vermaan
Met houten bloemetjes ertussen
‘Goedemorgen’ staat er bij de kraan
En ‘Welterusten’ op het kussen
Dáár achter elke kamerdeur
Wordt er een leven tot een sleur
Daar woont een ‘beet’re’ heer of vrouw
Die liever elders wonen zou
De hospita in fletse zij
Brengt het ontbijt en ’t zachte ei
En heel het leven zelve smaakt
Naar kliekjes die zijn warm gemaakt
Zo’n klein pension
Waar van die kleine mensen leven
Met weinig zon
Om aan hun dagen kleur te geven
En waar je in je eenzaamheid
Je dagen slijt met ‘Beidt uw tijd’
En heel het verveloos bestaan
Zich afspeelt in een wereld tussen
Het ‘goedemorgen’ bij de kraan
En ’t ‘welterusten’ op het kussen
En af en toe vertrekt er weer
Zo’n smalle juf zo’n vale heer
Een ánder krijgt het zachte ei
Met ééns per maand een brief erbij
Tot hij weer gaat etcetera
Alleen de Alma Hospita
Blijft achter en serveert haar pap
In onpersoonlijk moederschap
En ’t groot pension
Waar álle kleine mensen leven
Draait om de zon
En kan ons niet veel beters geven
Want we beoef’nen’t ‘Beidt uw tijd’
In collectieve eenzaamheid
Met buren die we niet verstaan
En die we eigenlijk niet lusten
De wereld waar we komen, gáán
Tussen ‘goedemorgen’ en ‘welterusten’