Voor mijn moeder ben ik op zoek naar het gedicht met de volgende trefwoorden en/of zinnen:
Hij heeft zijn Boeing in Bengalen
Van staart tot kopstuk afgezocht.
Zijn moeder gaf hem eens die kralen,
Toen hij nog rekensommen wrocht.
Hij wil dat ding, niet om te bidden,
Hij wil dat ding, that’s all.
Hij zal dat tot zijn dood bezitten
De nacht staat om zijn toestel hol.
Verder nog de naam: John William Bailey en Regina Selie (of Coeli)
John Bailey, 10 geboren in Salt Lake city U.S.A.
heeft zijn rozenkrans verloren,
Waar ligt die nu, op land in zee?
Misschien in ’t zand van de Sahara
of ergens aan de Chinese kust.
Ik heb verkeerd geleefd, gelogen,
Ik heb gebroken elk gebod,
Hoe kan ik ooit rechtvaardig verschijnen voor God?
Wat fantastisch dat ik dit gedicht nu vind. Heb helemaal kippenvel nu ik de tekst weer zie. Ik zocht het al jaren, ook via internet. Heel veel dank voor het plaatsen ben er super blij mee. ???
John William Bailey werd geboren
in Salt Lake City USA
Hij heeft zijn rozenkrans verloren
waar ligt die nu op land op zee
Misschien in het land van de Sahara
of ergens aan de Chinese kust,
of op het eiland van Ankara
daar heeft John William eens gerust.
Of op een ijsveld in Alaska
in Guardafui of op Moermask
of op de bedding bij Nebraska.
John William wil zijn rozenkrans.
Hij heeft zijn Boeing in Bengalem
van staart tot cockpit afgezocht.
Zijn moeder gaf hem eens die kralen,
toen hij nog rekensommen wrocht.
Hij wil dat ding niet om te bidden,
hij wil zijn rozenkrans, that’s all
hij wil hem tot zijn dood bezitten,
de nacht wordt om zijn toestel hol.
Alleen het ronken der motoren
hangt veilig om zijn vliegtuig heen.
De stalen arend schiet naar voren.
John William Bailey is alleen.
Hij is het hart van de cabine
en regelt rustig de cadans
van zijn gevleugelde machine.
De sterren zijn een rozenkrans.
Die hangen in verstild geflonker
verschieten soms, in felle vaart
verschijnt dan aan het hemeldonker
een snel verdwenen zilverstaart.
Weer valt een ster, een fraaie
gouden pijl flitst door de nacht
en wijst John William. waar de
koude onzichtbare wereld wacht.
Hard slaat eensklaps het stuur uit zijn vuisten,
het vliegtuig doorsiddert een schok, het duikt
of met ijzeren knuisten. een God
het recht naar de aarde trok.
De dashboardinstrumenten trillen
de hoogtemeter slaat kapot
door het ronken gaat een fluittoon gillen
John William rukt het stuur, mijn God
Hoeveel seconden duurt het het heden
een vliegtuig valt, een korte tijd
John William, hoe was jouw verleden?
Het duizelt in de eeuwigheid,
De sterren om het vluigtuig draaien hun banen
om het cockpitglas
de hemel en de aarde draaien
het toestel wentelt om zijn as.
Motoren loeien, beelden vloeien
als visioenen door je brein, je sterft
denk na, de vleugels loeien,
wat moeten jouw gedachten zijn:
Een vliegmachine sloeg te pletter
piloot kwam in de vuurzee om.
Je ziet het nieuws in vette letters
het staat er over drie kolom.
Wat onzin. Heb je ooit gebeden?
dit is je laatste ademstond.
Minuten zijn nog eeuwigheden,
met duizend mijlen stijgt de grond.
Het is de toevoer van benzine.
Die rozenkrans gaf moeder mij.
Een steekvlam spuit door de cabine.
Maria, moeder sta mij bij.
Ik heb verkeerd geleefd, gelogen,
ik heb gebroken elk gebod,
ik heb een slechte koers gevlogen.
Please, wees mijn voorspreekster bij God.
In deze enkele seconden,
flitst heel zijn levensloop voorbij.
al wat hij dagelijks deed aan zonden,
Maria. moeder bid voor mij.
Plotseling zwijgen de motoren
en wordt het stil als op een meer,
John William kan zijn hartklop horen,
de rook verdwijnt, het brandt niet meer.
Er dringen vlammen in zijn ogen,
die hij nog stij geslopten houdt.
John William ben je in den hogen hemel
John William,je aanschouwt
het schoonste allerschoonste wezen
een vrouw gekleed in goud en blauw.
Je valt. maar je hoeft niet te vrezen
want in haar armen vangt zij jou.
Ze spreekt: ik ben met u verbonden
door dit geheiligde kleinood
en zal u redden van uw zonden
en van een onvoorziene dood.
Zij lacht, haar kleine handen strekt zijn
naar het stuur, met omwrikbare knop.
En rustig, zonder moeite,
trekt zij het toestel; in zijn looping op.
Het zweeft, de vrouw is stil verdwenen
maar naast zijn stuurstoel ligt in glans,
daar waar Maria is verdwenen
zijn zoekgeraakte rozenkrans.
En weer gaan de motoren loeien,
diep onder hem ziet hij een stad
en lichten van een vliegveld gloeien
met vaste hand wendt hij het rad.
De vlugge morsetekens springen
uit zijn vertrouwde telefoon,
hij hoort het Happy Landing zingen
de hemel is van sterren schoon.
Zacht dalend bidt John William Bailey:
Ik dank u voor uw moederhand,
ik ben gered: Regina Coeli
want in uw schoot ben ik geland
Voor Peter Van Dongen, Gerard van Hoogmoed en Mevrouw Oostveen
Wat ik mij nog herinner, is het volgende gedicht.
John Wiliam Bailey werd geboren in Salt Lake City USA.
Hij heeft zijn rozenkrans verloren – waar ligt die nu? Op land, In zee?
Misschien aan d’oostkust van Alaska, of ergens aan de Chinese kust,
of aan de bedden der Nebruska, daar heeft John William eens gerust.
Hoe de tekst verder gaat, herinner ik mij niet meer. Ik zou echter graag het volledig gedicht ontvangen.
U kunt van mij meer te weten komen op bloggen.be/michel1937
Ik zocht dit gedicht al jaren. Ca. 60 jaar geleden heb ik dat op school voorgedragen, maar ik was het kwijt. Onlangs kreeg ik het, maar in zeer moeilijk leesbaar handschrift. Ik mis dus stukjes tekst. Kan iemand mij de volledige tekst sturen? Daar zou ik heel blij mee zijn.
Geachte mevrouw v Oostveen,
In de spullen van mijn onlangs overleden moeder vond ik het gedicht JOHN WILLIAM BAILEY.
Toen ik op internet ging zoeken waar het vandaan kwam, kwam ik op deze oproep. Ik heb nog geen idee waar het gedicht vandaan komt, maar ik hoop dat ik wel uw moeder mee blij kan maken.
met vriendelijke groeten
Gerelateerd:
Nader tot Maria Volkse schrijver Gerard Reve Heeft zijn laatste woord geschreven Stapte uit het…
We gebruiken cookies om er zeker van te zijn dat u onze website zo goed mogelijk beleeft. Als u deze website blijft gebruiken gaan we ervan uit dat u dat goed vindt. Meer informatie
Wij gebruiken cookies om ervoor te zorgen dat onze website voor de bezoeker beter werkt. Daarnaast gebruiken wij o.a. cookies voor onze webstatistieken.
John Bailey, 10 geboren in Salt Lake city U.S.A.
heeft zijn rozenkrans verloren,
Waar ligt die nu, op land in zee?
Misschien in ’t zand van de Sahara
of ergens aan de Chinese kust.
Ik heb verkeerd geleefd, gelogen,
Ik heb gebroken elk gebod,
Hoe kan ik ooit rechtvaardig verschijnen voor God?
Wat fantastisch dat ik dit gedicht nu vind. Heb helemaal kippenvel nu ik de tekst weer zie. Ik zocht het al jaren, ook via internet. Heel veel dank voor het plaatsen ben er super blij mee. ???
John William Bailey werd geboren
in Salt Lake City USA
Hij heeft zijn rozenkrans verloren
waar ligt die nu op land op zee
Misschien in het land van de Sahara
of ergens aan de Chinese kust,
of op het eiland van Ankara
daar heeft John William eens gerust.
Of op een ijsveld in Alaska
in Guardafui of op Moermask
of op de bedding bij Nebraska.
John William wil zijn rozenkrans.
Hij heeft zijn Boeing in Bengalem
van staart tot cockpit afgezocht.
Zijn moeder gaf hem eens die kralen,
toen hij nog rekensommen wrocht.
Hij wil dat ding niet om te bidden,
hij wil zijn rozenkrans, that’s all
hij wil hem tot zijn dood bezitten,
de nacht wordt om zijn toestel hol.
Alleen het ronken der motoren
hangt veilig om zijn vliegtuig heen.
De stalen arend schiet naar voren.
John William Bailey is alleen.
Hij is het hart van de cabine
en regelt rustig de cadans
van zijn gevleugelde machine.
De sterren zijn een rozenkrans.
Die hangen in verstild geflonker
verschieten soms, in felle vaart
verschijnt dan aan het hemeldonker
een snel verdwenen zilverstaart.
Weer valt een ster, een fraaie
gouden pijl flitst door de nacht
en wijst John William. waar de
koude onzichtbare wereld wacht.
Hard slaat eensklaps het stuur uit zijn vuisten,
het vliegtuig doorsiddert een schok, het duikt
of met ijzeren knuisten. een God
het recht naar de aarde trok.
De dashboardinstrumenten trillen
de hoogtemeter slaat kapot
door het ronken gaat een fluittoon gillen
John William rukt het stuur, mijn God
Hoeveel seconden duurt het het heden
een vliegtuig valt, een korte tijd
John William, hoe was jouw verleden?
Het duizelt in de eeuwigheid,
De sterren om het vluigtuig draaien hun banen
om het cockpitglas
de hemel en de aarde draaien
het toestel wentelt om zijn as.
Motoren loeien, beelden vloeien
als visioenen door je brein, je sterft
denk na, de vleugels loeien,
wat moeten jouw gedachten zijn:
Een vliegmachine sloeg te pletter
piloot kwam in de vuurzee om.
Je ziet het nieuws in vette letters
het staat er over drie kolom.
Wat onzin. Heb je ooit gebeden?
dit is je laatste ademstond.
Minuten zijn nog eeuwigheden,
met duizend mijlen stijgt de grond.
Het is de toevoer van benzine.
Die rozenkrans gaf moeder mij.
Een steekvlam spuit door de cabine.
Maria, moeder sta mij bij.
Ik heb verkeerd geleefd, gelogen,
ik heb gebroken elk gebod,
ik heb een slechte koers gevlogen.
Please, wees mijn voorspreekster bij God.
In deze enkele seconden,
flitst heel zijn levensloop voorbij.
al wat hij dagelijks deed aan zonden,
Maria. moeder bid voor mij.
Plotseling zwijgen de motoren
en wordt het stil als op een meer,
John William kan zijn hartklop horen,
de rook verdwijnt, het brandt niet meer.
Er dringen vlammen in zijn ogen,
die hij nog stij geslopten houdt.
John William ben je in den hogen hemel
John William,je aanschouwt
het schoonste allerschoonste wezen
een vrouw gekleed in goud en blauw.
Je valt. maar je hoeft niet te vrezen
want in haar armen vangt zij jou.
Ze spreekt: ik ben met u verbonden
door dit geheiligde kleinood
en zal u redden van uw zonden
en van een onvoorziene dood.
Zij lacht, haar kleine handen strekt zijn
naar het stuur, met omwrikbare knop.
En rustig, zonder moeite,
trekt zij het toestel; in zijn looping op.
Het zweeft, de vrouw is stil verdwenen
maar naast zijn stuurstoel ligt in glans,
daar waar Maria is verdwenen
zijn zoekgeraakte rozenkrans.
En weer gaan de motoren loeien,
diep onder hem ziet hij een stad
en lichten van een vliegveld gloeien
met vaste hand wendt hij het rad.
De vlugge morsetekens springen
uit zijn vertrouwde telefoon,
hij hoort het Happy Landing zingen
de hemel is van sterren schoon.
Zacht dalend bidt John William Bailey:
Ik dank u voor uw moederhand,
ik ben gered: Regina Coeli
want in uw schoot ben ik geland
Voor Peter Van Dongen, Gerard van Hoogmoed en Mevrouw Oostveen
Wat ik mij nog herinner, is het volgende gedicht.
John Wiliam Bailey werd geboren in Salt Lake City USA.
Hij heeft zijn rozenkrans verloren – waar ligt die nu? Op land, In zee?
Misschien aan d’oostkust van Alaska, of ergens aan de Chinese kust,
of aan de bedden der Nebruska, daar heeft John William eens gerust.
Hoe de tekst verder gaat, herinner ik mij niet meer. Ik zou echter graag het volledig gedicht ontvangen.
U kunt van mij meer te weten komen op bloggen.be/michel1937
Ik zocht dit gedicht al jaren. Ca. 60 jaar geleden heb ik dat op school voorgedragen, maar ik was het kwijt. Onlangs kreeg ik het, maar in zeer moeilijk leesbaar handschrift. Ik mis dus stukjes tekst. Kan iemand mij de volledige tekst sturen? Daar zou ik heel blij mee zijn.
Geachte mevrouw v Oostveen,
In de spullen van mijn onlangs overleden moeder vond ik het gedicht JOHN WILLIAM BAILEY.
Toen ik op internet ging zoeken waar het vandaan kwam, kwam ik op deze oproep. Ik heb nog geen idee waar het gedicht vandaan komt, maar ik hoop dat ik wel uw moeder mee blij kan maken.
met vriendelijke groeten