Afluisteren

Ik kan er nu eenmaal niets aan doen, maar het zit zo. Links ben ik helemaal doof, rechts nog slechts een zestig procent gehoor. Gevolg, ik draag daar een apparaatje op, en nu komt het, met, jawel, afstandsbediening. Ja, ik weet het, moest niet mogen, maar, oh, oh, ik heb er zo plezier van.
Zo ook nu weer, Joop de kelner had reeds tweemaal in de richting van twee mannen, geknikt. Zij zaten voorover gebogen ietwat geheimzinnig met elkaar te praten. Het waren jonge mannen waren, in de leeftijd van ongeveer dertig jaar. Joop weet zo langzamerhand wel, dat ik altijd op een story uit ben, ongeacht het thema, dus ook nu weer.
Ik liep dus naar het dichtsbij zijnde tafeltje bij de twee mannen en ging zitten, pakte de krant op, en deed of ik las. Een beetje plussen op de afstandbediening in mijn zak deed wonderen, ik kon hen letterlijk woordelijk verstaan.
“Ja, jóh, dat zeg ik, daar klopt geen mallemoer van.’ ‘Maar’, zo vroeg de ander verder, ‘waar is zij dan precies, ben je haar wel eens achterna gegaan?’ ‘Nee, hoe kan dat nou, ik heb toch die kleine meid, die kan ik toch niet alleen laten?’ ‘Oh ja, dat is waar’, aldus zijn toehoorder.
Het viel mij op dat deze wat nerveus met het mobieltje voor hem op de tafel speelde. ‘En het mooiste’, zo ging de klager verder, ‘haar zusje, als die er is, die zou wel even kunnen oppassen, maar dan gaat ze niet, naar die vriendin.’ ‘Ja dat stinkt’, was het antwoord vol medeleven, wat een ellende zeg, niet te geloven’, om te vervolgen met, ‘ze zijn toch allemaal niet te vertrouwen hé?’
”Maar hoe weet je eigenlijk dat ze vreemd gaat, vanwaar dat vermoeden?’ ‘Ja dat is gemakkelijk zat. Kijk ze heeft altijd van die Oma’s onderbroeken aan, katoen met bloemetjes, maar gaat ze naar die vriendin, dan heeft zij zo’n veterdingetje aan. Je kent ze vast wel, en een pushup BH, snap je.’ ‘Ja dat is gek, daar heb je het al, ze belazert je, maar heb je nooit eens een briefje gevonden, of zo?’ ‘Nee, wel een sms je gelezen van een onbekende, ‘Ben er al.’ stond er.
‘Pffff, gelukkig ben ik niet getrouwd’, zei zijn luisterend oor, ‘als die van mij dat zou doen, dan gooi ik haar eruit, gelijk!’ ‘Ja, maar wij hebben een dochtertje ‘Ben,’ dus dat gaat niet zo gemakkelijk’, ging de onfortuinlijke vader verder. ‘Weet je ze krijgt veel sms’jes’, zei hij met een pijnlijke uitdrukking op zijn gezicht. ‘Maar die drukt ze dan gelijk weer weg, ik herken dat berichten signaal direct, ze heeft heel sluw er een apart signaaltje voor ingesteld.’ ‘O,ja, hoe dat zo, wat is daar dan voor speciaals aan?’
Ik zag zich duidelijk iets ongemakkelijks aftekenen op de luisteraar zijn gezicht. Hij pakte nu zo terloops mogelijk zijn mobieltje, en liet het onverschillig in zijn borstzak glijden. Hij zag, evenals ik, dat de ogen van zijn vriend strak op het mobieltje gericht waren, gezien dit het onderwerp van gesprek was.
‘Ja, nou ja, ik heb het nog nooit bij iemand anders gehoord’, vervolgde de gekwetste man. ‘Het is het geluid van kloppen op een deur of zo, ’tok, tok’, en dan weer ’tok, tok.’ Hij klopte ter verduidelijking flink hard met zijn knokkels op het tafelblad. Zijn vriend draaide zich abrupt om, stak twee vingers in de lucht, en riep, ’twee grote Joop.’ ‘De laatste twee’, vervolgde hij heel nerveus, ‘ik heb zo een afspraak met een klant.’
Het zweet begon zich duidelijk op zijn gelaat te profileren, maar hij pareerde het opkomende dreigement, heel vernuftig. ‘Ja, ik ken dat kloppen, ‘nee,’ dat gebruikt praktisch niemand, ik heb ook een apart signaaltje ingesteld voor ‘An,’ maar gewoon een melodietje.’ Ik zag nu duidelijk de natte plekken onder Ben zijn oksels groter worden. Op het moment dat Joop aan kwam lopen met de bestelling, hoorde ik het duidelijk, van uit de borstzak, ‘klop, klop,’ en direct er op volgend, ‘klop,klop.’
In een flits stond hij op, en was in een ogenblik naast Joop, die twee passen van het tafeltje stil was blijven staan. We hoorden het beiden heel duidelijk, nog voor de stoel neer kwam op het hoofd van de bedrieger. ‘Dat is nou toevallig Ben, gore klootzak, Góh!’
Het is een zooitje geworden, dat is duidelijk. Joop gooide ze beiden de zaak uit, met bedrieger Ben had hij weinig of geen moeite, die wilde maar al te graag. Tegen de bedrogen echtgenoot, die wat tegen stribbelde, zei hij heel vaderlijk, ‘geen hand vol maar een land vol, jongen’ en vervolgens, ‘ga eens met die An praten, wie weet bloeit er nog iets moois tussen jullie op.’
Dat was nu echt Joop, een ‘Top Kelner’, met een hart van goud, en het verstand van een doodgeboren garnaal. Wat mocht ik die gozer, heerlijk. ‘Joop glaasje vieux, graag, en neem zelf ook wat.’