Bietser

Ik wil het nu toch wel bekennen, ik ben gewoon een bietser.
Een doodgewone ordinaire bietser om het dagelijks brood.
En dat ik nog steeds biets heeft niets van doen met armoe.
Maar is gewoon geboren in een tijd van echte nood.

Je moet weten ik ben nog van het oude stempel.
Zo een zeg van voor de oorlog uit de crisistijd.
Nu waren dat de dagelijkse zorgen van mijn ouders.
Maar ondanks al die narigheid bemerk ik niets van spijt.

En in die vreselijke tijd werden er toch nog kindertjes geboren.
Dat hoorde gewoon zo, tenminste dat vond de kerk van toen.
En aangezien mijn ouders braaf en deugdzaam waren.
Gebeurde dat dan ook en dat gaf blijk van goed fatsoen.

En bij het komen van het eerste tandje moest het broodje leren eten.
Als het er al was, maar dan in melk gesopt, de korstjes wel er af.
En ik kreeg als oudste dan die korstjes met daarop een likje boter.
En lekker dat het was, en ook de kapjes was beslist geen straf.

Toen later alles en ook de melk, de korstjes en de kapjes zijn verdwenen.
Gewoon zo op is op er kwam niets meer, en op is als er niets meer is.
Ik heb dan ook het laatste deel van die oorlog aan dat heerlijks liggen denken.
Ik krijg het niet meer uit mijn hoofd en ervaar het als toch wel een groot gemis.

Nu zijn er van die kapjes, korstjes volgen Zweeds recept te kopen.
Het lijkt er op en daarom raad ik het dan ook een ieder aan.
Maar het allerlekkerste, je mag raden, het laat zich denken.
Is het om gewoon, na de middag, even naar de supermarkt toe gaan.

Je moet er iets voor over hebben om weer in het verleden te gaan leven.
Je zoekt zo’n supermarkt die nog brood bakt en het even voor je snijdt.
En dan komt deze bietser met zijn verhaal van beestjes en konijnen.
En eenmaal thuis gekomen herleeft dan weer iets van die oude tijd.

Ben ik nu enig, zeg uniek, ben ik soms voer voor psychologen?
Wel nee! Ik doe niemand kwaad, ik biets alleen gewoon.
Zo is er nog zoveel waarover ik mij ook nog zo vaak verwonder.
Maar met mijn eigen dierenleed verhaal val ik niet eens zo uit de toon.