De freule

Onder een half vergane, scheve holle boom. Leefde eens een hele ouwe afgedane vos.
De stakker kon haast niet meer vreten. Want haast al zijn tanden zaten los!

Wat er nog van over was tenminste. Want het merendeel was immers rot.
Hij waggelde en knikte door zijn knieën. Dat staat voor een vos toch echt wel zot.

Ook kon hij haast niet meer jagen. Want hij had een hele slechte rug.
Zo ging het lopen ook niet goed meer. Want hij liep slecht, niet meer zo vlug!

Ook zijn ogen werden steeds maar slechter. Een vos moet toch echt goed kunnen zien.
Anders ga je steevast de verkeerde kant op. Dan had hij daarbij ook nog bovendien.

“Zijn oude, goede, sterke reuk verloren.” Dat is toch zeker wel catastrofaal.
Hij had ook nog helemaal versleten nagels. Ach ja, al die ellende, hij had het allemaal.

Maar op een goede dag kwam daar zijn redding. Toen opeens die jager op hem schoot.
Hij had het niet eens echt zo in de gaten. Het was gewoon pang! En hij was dood.

De huidenkoper vond het toch wel een hele mooie. Kocht hem gelijk al koste hij flink wat geld.
En toen de looier hem goed gelooid had. Werd hij toch plotsklaps opeens weer welgesteld.

Hangende om de kippennek der oude freule. Ach! Wat stond hij mooi, ja zo fantastisch goed!
Zo werd hij op zijn oude dag nog haast van adel.Want de freule had nog echt blauw bloed.

Hij had niet eens zoiets als een donorcodicil. Een testament of enig ander iets nagelaten.
Toch kwam hij zo nog echt wel goed terecht. Hij kon immers niet schrijven en niet praten.

Zo zie je maar dat zelfs een doodgewone vos. Hoe kaduuk ook, hoe ook totaal versleten.
Zijn nut nog op deze vreemde aarde heeft. Dat moet je echt toch niet vergeten.

Een donor hart dat zie je immers niet. Dat klopt alleen en hopelijk ook goed.
Maar zo’n vos, die zie je klip en klaar. Om een freule met nog echt blauw bloed.