Femme Fatale

Het was een van de die dagen na een echtscheiding, dat met aan een complete verstandsverbijstering lijdt, je zelf wijs makend, je bent eenzaam en alleen. Dit terwijl er op nog geen tien meter afstand van je nog een paar honderd miljoen mensen aanwezig zijn. Het is dan zo een moment dat je thuis om je heen kijkt, en denkt wat te missen, er beweegt niets in je huiskamer. Je gedachten gaan dan uit naar een aquarium, dan wel goudviskom, poesje of hond, fout. En dat was blijven hangen, om op het moment van aanbod dan als de Geest van Aladdins Wonderlamp op te komen duiken.
Vrijgezel als ik was en eigenaar van enkele goed lopende winkels, kwam ik veel met klanten in aanraking, en dan vertel je wel eens wat. Zo ook die zaterdagochtend dat mij het aanbod werd gedaan. “Waarom neem je geen kanarie in huis, dat is leuk, die fluit, is altijd aanwezig. Kan alleen zijn, hoef niet uit gelaten te worden, en weinig rotzooi”.
Het gevraagde kwam uiteraard van een kanariefokker. En ik, ik stonk erin, even later was ik de eigenaar van een oranje kanarie, een zingende pop, beter kon je niet hebben. Was niks voor de fokkerij, behoefde ook geen mannetje, kon goed alleen zijn in zijn kooitje, perfect. Ik weifelde, maar ging dan toch over stag. Hij gaf mij na betaling het beestje in een piepklein kooitje, met een klein beetje zaad in een plastick zakje, en vertelde mij dat ik zilverzand moest kopen, en een drink bakje, thats all.
Nu had ik in die tijd een stapmaat genaamd Joop. Joop was en is een bijzonder mens, destijds nooit geen piek in zijn zak, maar altijd volop voorzien. Joop heeft een zeer vindingrijke humor die, grenzeloos droog en altijd onverwacht, op de meest gekke momenten naar buiten komt. Ik ging dus met mijn nieuwe aanwinst onder mijn arm, naar ons stamcafé, waar Joop al op mij zat te wachten. “Wat heb jij nu bij je”? Grijnsde hij vol ongeloof. “Ach ja, een kanarie, van die schele je weet wel die fokker. Hij moest hem kwijt”, loog ik. “Zeker wegens woningnood, als ik zo naar dat kooitje kijk”, aldus Joop., “daar hoef je ook geen huur voor te vragen”. Om tegelijkertijd twee nieuwe fluitjes te bestellen.(soort mini pilsjes).
Ik had inmiddels verteld dat het een popje was, mooi zingend maar niks voor de fok, klonk goed, alsof ik er verstand van had. “En nu?,” vroeg Joop, “jij laat dat beestje niet in zo een klote kooitje zitten, toch, laten we hier op de laan even een andere kooi kopen”, en de lachers op zijn hand hebbende, “het is uiteindelijk je nieuwe vriendin.”
Na nog de nodige fluitjes achter over geslagen te hebben, liet ik mijn bonnetje maar even staan, want we kwamen wel terug. We togen naar de dierenwinkel, die even verderop dan de kroeg was. Ondanks de zaterdag was hadden wij geluk, slechts één klant aanwezig. De verkoper-eigenaar een oerlelijke vent, met een hoofd als een verschrompelde aardappel, grijnsde ons toe. Zijn lelijke scheve groene tanden ontblotend zei hij, “ik koop niks”, doelend op popje onder mijn arm. “Doe normaal joh, wat denk je nou, jou iets verkopen zou gelijk zijn aan het verkopen aan het abattoir.” snauwde Joop. Waarop het lelijke hoofd nog lelijker grijnsde. Ik voelde de bui al hangen en kwam snel tussen beide. “Nee, we komen voor een kooi,” zei ik. “En een mooie,” repliceerde Joop.
Eerst kwamen de overjarige te voorschijn, echter nadat wij deze allen naar de schroothoop hadden verwezen, kwam hij dan toch met een schitterende kooi, nieuwste model, voor alles geschikt, parkieten, tropische vogels, en kanaries. Wel groot en wat hoger maar ja daar hielden ze van, volgens de ‘Portier van het spookhuis’. De aldus door de terplekke bedachte naam door Joop. En zo bezwoer hij ons, het is beter als je er een mannetje bij zet voor gezelschap, alleen is maar alleen. En daar had hij mij tuk mee. Ik vertelde dat het een zingende pop was, maakte niks uit volgens lelijk, dan had ik ook geen probleem van kleintjes te verwachten.
We kochten de kooi, zilverzand, zaad, drinkflesje, zaadstrengetjes. Lekkernij volgens griezel, en af en toe een slablaadje, stukje appel of hard gekookt ei vinden ze ook lekker. “Kunnen we ze dan niet beter in het Hilton onderbrengen,” vroeg Joop. We kochten het mannetje erbij, en vertrokken, wel echter met het advies van de Portier, eerst Popje een uurtje of twee alleen in de kooi te zetten, want dan was het, “Haar kooi.”
Joop, altijd honger, rende nog even de Mc Donalds in voor vier Big Macs, drie voor hem een voor mij, en dan gingen wij. Thuisgekomen namen we eerst een klets, zoals dat heette, om gelijk daarna de kooi te instaleren. Wel moest je Joop met dergelijke dingen in de gaten houden, anders sloot hij het geheel aan op het elektrische net, en was het een grill. Maar het zag er goed uit, en dan ja daar was het moment. “Lady”, zoals wij het popje inmiddels benoemd hadden, ging als eerste er in. We schonken nog wat in, en wachtten af. Nu ze was duidelijk in haar nopjes en begon gelijk te eten. “Wat wil je ook,” aldus joop, “ze komt regelrecht uit een hongerput, die lieverd”. Ik keek hem wat vreemd aan, “alles goed Joop?” vroeg ik. We togen aan de Burgers, met bier, “lust er nog wel een paar, “aldus Joop. Dat was het sein voor mij om de kaakjestrommel op tafel te zetten, die hij al slurpend op zijn gemak leeg at.
Nu was het de beurt aan de nieuwe echtgenoot, we noemden hem ‘Herman’ voor het gemak. Herman accepteerde de kooi als was hij in het Paradijs, hij sprong van tak naar tak, en dan was daar ook nog eens een Eva, het kon niet op. Lady was op de bodem van de kooi gaan zitten, alsof zij afwachtte. Joop en ik wij keken elkaar aan, “zal toch wel goed gaan?”.
Op het moment dat Joop twee nieuwe flesjes bier open trok, gebeurde het. Herman dook als een kamikaze naar beneden, boven op Lady, en deed zijn lang verlangen uitkomen, en hoe? Even wat geworstel met klappende vleugeltjes, en het was gebeurd.
Lady bleef nazinderend zitten onder in de kooi, beetje verdwaasd om zich heen kijkend zo van, “is dat het nu?” Herman daarentegen, was op het hoogste stokje gaan zitten, en begon te fluiten, hard en mooi met lange rollen. Tot op het moment dat Joop zei, “zo die heeft het naar zijn zin gehad”, toen het gebeurde. Herman tuimelde van zijn stokje, in ene, boem daar lag hij op zijn rug in het zilverzand. Strekte nog even zijn pootjes uit, om dan weer in te trekken, en gaf de geest.
Joop en ik, de koppen naast elkaar pal voor de kooi, keken elkaar aan, en stamelden synchroon, “ krijgt nou de pleuris”. “Ja maar, dat pikken we niet, daar gaan wij mee terug,” aldus Joop. De passie en de erotiek die Herman waarschijnlijk te veel was geworden geheel negerend, pakte hij het doosje, deed de dode Herman er in en zei,” kom op”.
En daar gingen wij, ik voelde mij net een begrafenisondernemer, en liet Joop dan ook het dode beestje dragen. In de winkel aangekomen keek de verkoper ons ongelovig aan, “dood”? vroeg hij,”kan dat nou?’ “Je heb ons gewoon een tweedehandsje verkocht, idioot geef het nou maar toe.” Ik suste gelijk de boel, en legde kalm uit wat er gebeurd was. Hierop haalde de man het beestje uit het doosje, legde het op het ruggetje op zijn hand, en blies daar waar vermoedelijk het geslachtsorgaan moest zitten. “Ik zie het al,”zei hij met een geleerd hoofd, zover dat mogelijk was “fallus erecties complicaties, kan gebeuren, te veel gegeven in ene.” “Kijk maar hij is nu nog gestrekt.” Hij hield daarbij het beestje onder Joop zijn neus. “Voor mijn part is zijn pacemaker ontploft, we motten gewoon een andere.” zei Joop. “Ja, dat maakt niet uit,” stamelde de verkoper, “zoek er maar een uit.”
En daar gingen we weer, op naar huis althans, “eerst even een tapje, voor de zenuwen’ aldus Joop. Nou dat liep aardig uit de hand, maar na enkel twee uurtjes gingen we toch, we wilden Lady niet langer laten wachten. Thuis gekomen volgden we het zelfde ritueel. Joop zorgde voor de koekjes en het bier, en ik liet Herman Twee, in de kooi glijden.
Het ongelooflijke gebeurde, Lady hipte onmiddellijk naar beneden. Zelfde plekje als waar zij ontmaagd was, tilde haar staartje op en wachtte. Als een speer dook Herman Twee erop. Joop inmiddels met twee flesjes neergestreken voor de kooi, zei mij er een overhandigend, “zijn die hitsig, dat is toch niet normaal.” Herman deed zijn lust botvieren snel en wild, Lady onderging het genoegzaam zo leek het. Dan vloog Herman naar de hoogste stok, en ja hoor, begon een fluit-aria, hoog en schril. Joop keek mij aan, en stamelde “nee hè.” Ja dus, daar ging Herman Twee, flop naar beneden, pootjes strekken dan in trekken, en finish, over en sluit.
Joop begon te raaskallen, “die vent, die perenkop heeft alleen ouwe lullen in voorraad, niet te geloven zeg, kom op terug.” “Ach joh, laat gaan, ze heeft haar trekken gehad,” zei ik. “Helemaal niet, geef op, geld voor de bus, ik ga wel alleen.” Hij was niet te stuiten, dus gaf ik hem het geld, en hij er vandoor met de dode Herman, en een rol Maria Kaakjes.
Nog geen halfuur of hij was terug met Herman de Derde. Bier was het eerste wat hij vroeg omdat, zo vertelde hij, het was wederom een Gestrekte Fallus Generaties Complicaties Erectie Dysplasie was, volgens Joop. “Nou pleur hem er in, en laten wij kijken wat er van komt, en dan gaan we stappen.” Joop had dorst, dat was duidelijk.
We lieten Herman de Derde er in glijden, en zie, Lady bleef eerst op haar stekkie, om dan naar Herman de Derde toe te hippen, naast hem te gaan zitten, om haar snaveltje tegen het zijne aan te wrijven. Onze smoelen klapte open, Joop zei, “het is een Lucrezia Borgia, kan niet anders een nette hoer.” “Lucrezia Borgia of niet, voorlopig heeft ze het naar haar zin, en daar gaat het om Joop.”
Dat het echte probleem nog moest komen toen, kon ik toen nog niet vermoeden. Ze heeft vier nestjes gehad, met in totaal meer dan achttien nakomelingen, waarvoor ik allemaal huisvesting moest zoeken. Joop heeft een kanarie trauma er aan over gehouden, hij zelf heeft nooit meer gefloten. Die winkel is nog een half jaar open geweest en toen verkocht aan Pakistani. Lady is alleen naar een bejaarde oma gegaan, en heeft daar tot aan haar dood gezongen.
En ik heb nu een goudvis, EEN wel te verstaan.