Geboefte

De struikrover, een heel oud beroep bij een ieder welbekend.
Die knaap, roofde die nu struiken, wat was dat voor een vent?
Nee hoor, hij roofde helemaal geen struiken uit plantsoen of tuin.
Hij speelde eigenlijk meer verstoppertje in het moeras of in het duin.
Je zou hem ook wel boeman kunnen noemen, of ook misschien wel bullebak.
Want schrikken deed je van zo’n ruwe wrede snuiter want dat was zo zijn vak.
En struik, klopt ook niet, het ging eigenlijk om struiken, liefst veel meer in getal
Want je moest je er als rover in kunnen verstoppen, je lokt de reiziger zo in de val.
De weg moest aanlokkelijk, overzichtelijk en duidelijk begaanbaar zijn.
Zo dat de reiziger bij zich zelve dacht:”Een mooie weg zeg, fijn.”
Maar de rover zag dan goed hoe sterk, of weerloos of je eigenlijk wel was.
Was je een schatrijke dame of een heer of beide, kwam dat heel goed te pas.
Het schrik effect maakte van hem toch meer een boe! man zou ik zeggen.
Al zal alleen maar boe! Ook net als bullebak, windeieren gaan leggen.
De hoofdzaak was toch eigenlijk de poen, edelgesteente, zilver ende goud.
Hij was als een piraat een soort avonturier, maar wat hij deed was fout.
Zie hem toch zitten, op zijn gemak, aan beide zijden scherp de weg afturend.
Hij lurkt wat aan zijn pijp of kauwt op pruimtabak, zo vals onder die pet uitglurend.
Daar komt de eerbare burger aan, alleen, zijn buidel vol met zilveren en gouden dukaten.
Opeens dan boe! Daar bespringt hij zijn prooi, steekt hem even overhoop zonder te praten.
Omdat zijn stekkie toch goed schoon moet zijn, neemt hij wel de moeite hem te begraven.
Soms moet dat toch wel even vlug, als er toevallig nog een slachtoffer aan komt draven.
En goed beschouwd is het toch een hard, een moeilijk en ook een zwaar bestaan.
Want zoals het in ons voorbeeld ging is het beslist niet altijd ook gegaan.
Soms was het zwaar, werd er op leven en dood keihard en wreed gevochten.
Kon hij gewond zijnde niet naar een dokter toe, omdat zij hem ook zochten.
Dan raakten soms zijn wonden zwaar ontstoken, wat weer aanleiding tot erger gaf.
Dan moest een arm of been er af, heel zielig toch maar wel zijn wel verdiende straf.
Zo’n amputatie was beslist niet iets om licht over te denken, een moeilijk besluit.
Hij moest het uiteindelijk allemaal zelf gaan doen, dan kijk je toch wel even uit.