Geslaagd

Terwijl ik kwam aanlopen bij het bruin cafeetje hoorde ik dat het er rumoerig was en er werd hard gelachen. Ik werd dan ook hartelijk begroet door Joop de kelner. ‘Hallo goedemorgen Ivan’ begroette hij mij, ‘een koffie vieux?’ ‘Ja doe maar’, antwoordde ik hem ‘ik ben er toch.’ liet ik er ‘lollig’ voor mijn doen op volgen.
Aan de bar zat een goed geklede en niet onknappe dame, ik schatte haar ver in de vijftig. Ze was zeer verzorgd en had met haar bril een ietwat schooljufvrouw lijkende uitstraling. Ze was bezig met het vertellen hoe zij geslaagd en aan haar diploma’s gekomen was. Ruim twee jaar had zij er over gedaan. Ik dacht bij mijzelf, zo dat is een hele prestatie op deze leeftijd mevrouwtje. Maar waarom er dan zo hard om gelachen werd kon ik op dat moment niet goed begrijpen. Totdat zij verder ging met vertellen.
‘Ach fijn, het was een zooitje bij ons thuis. Alles en nog wat liep aan de sociale dienst en ja, wat krijgt je dan, ik met mijn zestiende ook; zo gaat dat hé.’ Ze nam een flinke slok van haar grote pils welke vers getapt door Joop voor haar was neergezet. Zei vervolgde: ‘nou je begrijpt ik had het keurig naar mijn zin. En geen luis op mijn kop die er over nadacht om te gaan werken. Ik heb om precies te zijn twee bazen gehad in mijn leven. Een van een jaar bij ‘Jamin’ chocoladepopjes inpakken, en een keer driemaanden bij de wafelfabriek.’
Ze nam weer een flinke teug, smakte met haar lippen, en zei: ‘Joop wat schenk jij toch een heerlijk tappie.’ Een ieder hing aan haar lippen op wat er volgen zou, ze had dan ook een aangenaam stemgeluid en een boeiende manier van vertellen. ‘Ja, en nu komt het’ vervolgde zij ‘die twee keer dat ik dan eens werkte uit verveling, bleef ik gewoon mijn uitkering ontvangen.’
Zij keek met grote verbaasde ogen de toehoorders aan. Vervolgens, ‘ik gaf het gewoon niet op, mijn werkbriefje vulde ik niet eens in. Sterker nog ik heb meer jaren een uitkering gehad als ongehuwd zijnde met twee kinderen.’ ‘Dat kwam zo. Ze hadden eens nieuwe opgaaf formuliertjes in gebruik genomen bij de soos, waar ze kennelijk zelf nog niet goed mee overweg konden, en lachend liet zij er op volgen, dus ik ook niet. Ik vulde maar wat in met als gevolg dat ik in ene twee kinderen had, mooi hé? ‘Kassa’! Vijf jaar heb ik het kunnen rekken en toen ze het door had schaamde mijn ‘aanspreekpunt’ zich zo dat ze het verdoezelde. Dus ik hoefde niets terug te betalen’, lachte zij.
‘Ongelooflijk’ was het commentaar van de toehoorders, waaronder jonge gasten die ook een uitkering van de sociale dienst genoten. Enkelen kwamen zojuist van de sportschool, dus die waren althans fysiek prima in staat om te werken, maar ja dat was mijn idee. En of ik wilde of niet, ik vond het verhaal ook wel om te lachen, enerzijds door de manier waarop het verteld werd, anderzijds door de klungeligheid van de sociale diensten.
Dan ging Doortje verder: ‘Ben naar school geweest. Ja betaald door de soos hoor, met behoud van uitkering en reiskostenvergoeding.’ ‘En nu ben ik het zelf’ ging zij verder na een flinke slok genomen te hebben. ‘Wat ben je nu zelf Doortje?’, vroeg Joop ongeduldig, ‘wat bedoeld je?’ ‘Nou ‘aanspreekpunt’ natuurlijk, ik ben toch zeker geslaagd. Ik heb toch mijn diploma’s’ antwoordde zei verontwaardigd. ‘Ja o.k.’ zei Joop, ‘dat weten wij Doortje, maar wat voor ‘diploma’s?’ ‘Jij bent ook niet zo heel erg snugger hé Jopie. ‘Sociale vaardigheden en communicatie’, met allemaal ruime voldoendes.’
Nou de hele kroeg lag plat, Doortje is dronken geworden en thuisgebracht in een taxi. ‘Bonnetje bewaren Joop’, riep ze nog toen zij werd ingeladen, voor de soos.’ Het was weer gezellig bij Joop.