Het wespenvrouwtje

In een mooie vrij grote plattelandsplaats leefde een klein aardig vrouwtje. Zij was niet meer een van de jongste maar genoot nog volop van het leven. En het leven was goed daar met zijn parken, lanen, grachten en veel groen. De weilanden met zijn vele dieren, de boeren erven met ook weer zo van alles. Al dat bonte gekakel, geblaf en geblaat en de kleurenpracht der bloemen,
Maakte haar heel gelukkig en blij en als het weer het toeliet genoot zij er van. Maar zij had een heel klein gebrek dat steeds groter van omvang werd. Wie haar als het echt zomerde eens tegen kwam wist niet wat hij zag. Vol verbazing bleef iedere vreemdeling wel even stil staan kijken,
Niet wetende wat hiermee aan te vangen of hoe in te grijpen. Dat danste en sprong, dat gilde als een volleerde indiaan. Woest zwaaiende met beide armen en wild met het hoofd heen en weer gaand. Maar kwam er dan een plaatsgenoot voorbij die de verbijstering zag,
Dan werd de desbetreffende persoon gelijk helemaal bij gelicht. “Joh, niets aan doen hoor, gewoon laten gaan, het is het wespenvrouwtje.” Bang, doodsbang was zij voor de wespen maar zij besefte niet dat haar zwaaien door deze dieren als aanvallend werd gezien,
Dus dat was de bron van alle narigheid waar geen goede raad of kruid tegen gewassen was helaas. Totdat op zekere dag aan de ellende een enorme keer kwam. Het noodlot wilde dat ergens tussen het plafond van het halletje een wespennest werd opgericht
Met alle gevolgen van dien en nu net bij haar. De gehele dag vlogen deze ellendelingen maar af en aan vele tientallen daags. Het was nu pompen of verzuipen en aan moed en courage ontbrak het haar niet. Als een wildeman krijste zij “ellendelingen nu gaan jullie er allemaal aan.” En zij beukte er op los, zij verbrijzelde ze met een doek aan het raam en de deur. Zij klapte als een volleerd tennisser ze alle kanten op zonder enige scrupules. In haar vreselijke woede voortkomende uit al die jaren van angst en onderdrukking
Was er geen houden meer aan, ze was niet meer te stoppen. Toen ze allemaal uitgeroeid waren na een jaar was haast al het vliegend grut aan de beurt,
Variërend van horzels, vliegende mieren tot steekmuggen. Duizendpoten en spinnen ontkwamen maar ternauwernood
Als zij ergens vleugeltjes vermoedde was het bingo, zoals bij oorwormen en soortgenoten. Gelukkig had zij een hele wijze man waar zij nooit nog naar geluisterd had. Want ook in de wespen tijd heeft hij haar nooit kunnen stoppen. Nu was hij het echter helemaal zat toen hij haar naar de roodborstjes, merels
En koolmeesjes zag loeren als een tijger belust op buit. Hij kocht een paar handboeien op advies van de huisarts. ’s Morgens na het ontbijt gingen ze om en voor het slapen gaan er af. Zes weken duurde deze therapie en het was afzien hoor. Maar ze was genezen, niet helemaal want daar zat het te diep voor. Maar vergeleken bij vroeger had zij nu een heerlijk leventje. Toch moet geen enkele wesp het wagen om ook maar even in haar buurt te komen,
Want dan wordt zij weer die wilde van vroeger. Ook steekmuggen, zij lust ze rauw, dan geniet zij echt. En ach zeggen wij dan”zoiets moet toch kunnen.” Het geeft soms een probleempje, dan heb je wel iets uit te leggen. Dat is als er eens een vleugeldier op iemands jas gaat zitten. Gegarandeerd geeft zij een mep en ja, dat is even schrikken. De dorpelingen weten het wel dus dat is geen probleem. Maar buitenpoorters geven reden om veel uit te moeten leggen. Maar tot heden toe is zij nog nooit een keer gearresteerd. De optimist zegt: “Wat niet is kan komen.” Zo is het ook want helemaal gerust kun je er niet op zijn. En ach, ze meent het niet zo kwaad maar ons doet het zo’n pijn! Het is ook wel lachen zo af en toe, dan ben je benieuwd waar nu het schip weer strandt. En als het soms heel erg komisch wordt, dan komt zij in de krant. Misschien heb ik dit verhaal iets overdreven, of soms ook wat te rijkelijk gekleurd. Maar in grote lijnen berust het wel op waarheid en is het allemaal ook echt gebeurd. Ziet u nu een heel klein grijzig vrouwtje met daarnaast een flinke stoere vent. Zou U gewoonweg kunnen vragen of zij het wespenvrouwtje hebben gekend.