Hulften!

Ik heb mijn oude stappers, stiefels, hulften eindelijk afgedankt. Zij werden te beroerd en afgesjeest om mij verder nog te dragen! Wat hebben wij samen wat afgetippeld, gestruikeld en gegleden. Wij stonden samen ergens voor bedenk ik haast alle nog dagen.
Wij stonden echt op goede voet samen, op moeder aarde. Ja, ik stond er letterlijk mee op en ging er mee naar bed. Zo’n heerlijk zittend lekker lopend paar heeft zo zijn waarde. Met die nieuwelingen nu mis ik die eendracht en die vaste tred.
Ik denk vaak aan die dagen dat het afliep en al snel minder werd. Ze lieten water door en je voelde op het laats ook haast ieder steentje. Maar die honderden kilometers samen afgelegd maakten ons ook zo een! De langste tijd brachten wij samen door, ’s nachts was ik pas in mijn eentje.
Ik heb nu een probleem, ons samen zijn is zwaar gestoord, zij moeten weg! Er moeten nieuwe komen maar ik kan hun nu niet als oud vuil behandelen. Een passende oplossing voor dit probleem zou ik echt zo gauw niet weten. Ons samen zijn is zwaar gestoord, nu wij niet meer samen lekker wandelen.
Ik dacht eigenlijk zo dat ik ze netjes zou moeten begraven. In een mooi kistje en voorzien van een toepasselijk schrijven. Waarmee ik dien te zeggen dat wij trouw tot het einde zijn gebleven. En dat ik als het aan mij gelegen had nog wel langer samen wilde blijven.
Het zijn maar schoenen, dode dingen maar och zo lekker lopend. Tot op den draad versleten, Maar trouw steeds doende nog hun plicht. Zo vederlicht ook lopende, ja soms leek het even of ik zelfs zweefde. Het kan niet meer, de koek is op, zij zijn zo dun en niet meer waterdicht.
Nu ik dit zo schrijf en even nog met weemoed zijdelings naar die oude barrels kijk. Breken de herinneringen toch weer door en welt er in mijn oog spontaan een traan. Vaarwel dan ouwe makkers morgen begraaf ik jullie beslist onder een mooie tegel. En op mijn nieuwe schoenen lopende denk ik dan”Een tijd van komen en van gaan.”