Keesgebeuren

Toen zij net geboren was kreeg zij een simpel popje van haar oma.
Toen zij de wereld ging ontdekken was dat gelijk haar eerst vriend.
En de vriendjes die ze nu heeft zouden vast wel heel jaloers zijn.
Met Kees heeft ze veel gelachen, verdriet gehad, en stil gegriend.

Kees week ook nimmer van haar zijde, was trouw, hij moest wel!
Hij werd besabbeld en gekust, en liet van alles met zich doen.
En als ze ziek was, lag hij ook samen met haar te koortsen.
En al rook hij niet meer zo heel erg lekker, hij kreeg een zoen.

Haar moeder ging hem ’s nachts dan heel stiekem ontvoeren.
Om hem in alle vroegte dan een wasbeurtje te gaan geven.
Door de jaren werd hij vaal en kaal, haast niet om aan te zien.
Maar het was wel een taaie, had haast het eeuwige leven.

Oma was jaren later, in die zelfde straat waar zij hem had gekocht.
Er was daar weer eens markt, wat zag ze daar een nagelnieuwe pop.
Dat is bingo dacht toen oma, dan kan dat vieze ding eindelijk verdwijnen.
Maar dat was deze keer echt misgeraden voor ma en oma dus een strop.

Die lelijke, vieze, oude, stinkende, versleten, afgeleefde Kees.
De knappe goed gebouwde kon haar totaal niet eens bekoren.
En alle slinkse streken die door deze en geen werden bedacht.
Het lukte niet, want iedere keer was de zaak bij voorbaat al verloren.

Toch is er nog zoiets als een zwak compromis gevonden.
Kees blijft de baas gewoon maar heeft nu wel een leuke vriend.
Zodat oma toch nog iets terug zag voor haar vele moeite.
En ik vind dan ook, dat heeft zij zeker wel verdiend.

Ze is nu vrouw en heeft geen pop meer nodig om te leunen.
De vriend of een der anderen, ja wie weet heet er eentje Kees.
Ik zal als de gelegenheid zich voordoet er toch nog eens naar vragen.
Ja, ik voorzie nog wel een happy end nu ik dit zo overlees.