Latente liefde

Latente liefdes zijn er om ontdekt te woorden. Niet alle worden ontdekt, maar soms wel. Zo kwam het dat ik op het terras van het bruin cafeetje van Joop er mee te maken kreeg. Een knappe verschijning die goed gekleed was kwam het terras op lopen om bij mij te komen zitten. Zij was ongeveer een jaar of vijfenveertig, slank met donker lang haar en mooi opgemaakt. Ik zag aan haar handen één enkele ring schitteren, echter geen trouwring. Ze deed haar zomerjas los, zodat ik zag dat zij een mooie witte blouse droeg. De bovenste twee knoopjes waren los, zodat haar kanten BH zichtbaar was. Toen zij haar benen over elkaar sloeg zag ik dat zij een rok met splitje droeg wat stukje van haar dij liet zien.
‘Het wordt een schitterende dag mijnheer’, zei ze met een warme bijna sensuele stem. En iets in die stem kwam mij bekend voor, maar wat? ‘Dat kunt u wel stellen mevrouw, geen dag om dik gekleed te gaan’ antwoordde ik haar met mijn meest verleidelijke glimlach. ‘Nee precies’, zei zij. Even keek zij mij strak aan. Zij stond op om haar mantel nu geheel uit te doen. Pas nu kon ik zien wat er bij mij was komen zitten, wat een mooie vrouw, ongelooflijk.
Joop die het terras op kwam lopen bleef even verwonderd in de deur opening staan. Hij keek mij aan, knikte dan twee keer in de richting van mijn tafeldame (die met haar rug naar hem toegekeerd zat) om aldus zwijgend te vragen ‘hoort die bij jou?’ Alsof het nog niet genoeg was zei de schoonheid terwijl zij haar hand naar mij toe stak,’ik zal mij even voorstellen; mijn naam is Monique.’ ‘Ivan, is de naam, Ivan Grud’ zei ik.
Joop was inmiddels bij ons tafeltje, om met een lichte buiging aan haar te vragen, ‘waarmee kan ik u van dienst zijn?’ Vervolgens aan mij, ‘je vriendin Ivan?’ Voor ik kon antwoorden zei zij, ‘dat zou zo maar kunnen, niet Ivan?’ Ik keek naar de schoonheid en antwoordde: ‘dat zou te veel geluk zijn Joop.’ Zij bestelde bij een frisdrankje en ik, ondanks de verbaasde blik van Joop zei, ‘geef mij ook maar een frisdrankje.’ Joop mompelde, ‘hoe ouder hoe gekker’ en slofte hoofdschuddend weg.
Het was tegen het middaguur en het terrasje begon aardig vol te lopen. Ik zag de jaloerse blikken van de jongens en het kon niet uitblijven of de eersten schoven bij ons aan. Wij zaten al gouw in een grote kring, met uiteraard alle ogen gericht op Monique. De een na de ander probeerde indruk op haar te maken. Zo kwamen de autosleutels met daaraan het vignet Mercedes en BMW al snel op de tafel. Maar de geijkte grapjes en vragen bleven uit. Waren zij verlegen misschien? Monique leek niet onder de minste indruk en bleef vriendelijk. ‘Wel Ivan, je hebt veel vrienden merk ik, wel gezellig zo met zijn allen.’
Daar kwam Nel de buffetjuffrouw het terras oplopen. ‘Hallo allemaal, lekker hé zo in het zonnetje?’ was haar begroeting. ‘Wat leuk zo in een grote kring.’ Dan tot Monique, ‘kon je het gemakkelijk vinden?’ ‘Het is tegenwoordig niet meer te missen Nel, met dat GPS systeem’ antwoordde deze. Ik krabbelde mij eens achter het oor, waar kende Nel haar van? Nu kwamen de mannen echter los. GPS daar konden ze wat mee.
Het was rode Herman die het initiatief nam. ‘Oh, u rijdt ook auto hoor ik, als ik vragen mag; wat voor type?’ Dan liet hij er patserig op volgen, ‘ik heb er zo’n dertig staan, ik zit in de handel weet u.’ ‘Oh, maar een kleintje hoor, zei Monique lief bescheiden, ik vind auto’s niet zo belangrijk. ‘Ze zijn gemakkelijk dat is het.’ ‘Als ik u vragen mag’ mengde nu ook Jaap de lady killer zich in het gesprek, ‘waar komt u vandaan, werkt u misschien hier in de buurt. Of bent u zomaar een terrasje aan het pikken?’
‘Nu een terrasje pikken lijkt mij moeilijk hoor, en ik denk niet dat het in mijn autootje past’, zei Monique met een allerliefste glimlach. ‘Nee, ik kom even buurten omdat ik van Nel hebt gehoord, en zij keek mij glimlachend aan, dat Ivan hier komt. En vervolgens zei zij, ‘hij kent mij niet meer maar ik hem wel. Misschien kom dat omdat ik meer dan dertig jaar in Brazilië hebt gewoond, maar ik wilde hem graag weer eens zien.’ Alle monden gingen nu open. ‘Dus’, stamelde Jaap ‘u komt helemaal uit Brazilië om Ivan te zien?’ De reactie was opzienbarend van de mannen, ze knikten met hun hoofd in mijn richting van ‘hoe kan dat nou’, kom op zeg.
Joop die net weer naar buiten kwam werd er bij geroepen, ‘Joop, ze komt voor Ivan, ‘voor Ivan’.’ ‘Ja, nou dat is toch normaal, hij is gewoon de knapste van jullie’ zei Joop. Monique legde haar arm op die van mij, ‘weet je het niet meer Ivan? Plots wist ik het, vierde klas lagere school, Monique van de Keyl, mijn Jeugdliefde. ‘Zullen wij een vorkje prikken Ivan? Wacht, ik haal even het autootje.’ Toen zij aan kwam rijden in haar gloednieuwe Porsche was het (toch wel jaloerse) commentaar niet van de lucht. Lachend stak ik mijn hand op, en met een knipoog naar Joop zei ik ’tot kijk Boys.’