Rangorde.

Eens was ik een kind, en in het volle besef de laagste in rang te zijn.
De vader, die had status, gewoon omdat hij de leiding nu eenmaal had.
Mijn moeder had dezelfde status, maar wel een hele andere taak.
Zij was degene met feeling voor de kinderen, een echte lieve schat.

Zo had je ook een koning of koningin, ook wel genoemd een vorst.
Een grootvorst, ja die was toch zeker weer een graadje hoger in rang.
Het hoofd had aanzien maar het opperhoofd nog wel een ietsje meer.
Een opperman is niet meer als een man want anders blijf je aan de gang.

Zo dacht ik, moet de grootvader toch wel een hele grootheid wezen.
Maar de overgrootvader is dan toch zeker nog wel heel veel meer.
Zo kun je met over, over, over zeker doorgaan tot het gaatje.
Waar is het einde denk ik dan, of leg ik mij er maar bij neer?

Op deze wijze zet je dus een boom op, zo’n boom heet stamboom.
Dat het zo is en heel ver kan gaan, dat weet het kleinste kind.
Maar hoever, dat is zeker een heel groot probleem dacht ik.
Waarop ik dan ook een twee drie zo gauw de oplossing niet vind.

Stamboom, stamvader, de over, over en nog heel veel overs meer.
Abraham is wel zo ongeveer de oudste mij bekend ook hij had een vader.
En groot en over en veel meer, zou ik dan uiteindelijk bij Adam nog belanden?
Maar omdat de absolute zekerheid ontbreekt, past dit niet in dit kader.

Omdat ik dus geen stamvader kan zijn maar grootvader, dat lukt nog wel.
Ga ik maar terug naar het begin, dus word ik maar gewoon weer kind.
Oh jee, probleem, een kleinkind is die kleiner, en het achterkleinkind dan?
Zo’n stamboom wordt onderhand een achterlijke boel, denk dat U dat ook wel vind.

Zo valt uit dit betoog ook zoveel lering niet te trekken.
Alleen maar dit; hoe over, over, hoe kleiner, kleiner wordt het kind.
Maar ja, dat wist ik immers toch al lang, al voor ik hier aan begon.
Eens was ik dat, ik denk ik ben het nog en hoop dat U dat ook zo vindt.