Springende ruiten

Het was een week in 1972 met veel harde wind soms stormachtig, dus ook bij de melkfabriek. De kaaswinkel was vlakbij de melkontvangst, waar wij de melkbussen moesten lossen. Wij konden dus zien, wie in en uit de kaaswinkel ging. De deur van de kaaswinkel was een zware ijzeren deur, boven deze deur zat een groot raam. Deze ijzeren deur was voorzien van een houder die vooral bij harde wind de deur in bedwang hield.

Wat wil nu het geval de houder van deze deur was kapot en de volle zuidwesten wind stond er op. Maar de boeren die kaas of boter haalden hielden hier geen rekening mee. Ze deden met veel moeite de deur open liepen naar binnen en lieten de deur los, met als gevolg dat door het harde dichtslaan van deze deur de ruit boven deze deur sprong. Dit gebeurde die week drie keer! De directeur die het zat was, kwam naar ons toe en waarschuwde ons dat wij de deur met deze stormachtige wind goed vast moesten houden. De nieuwe deurhouder was onderweg, zo zei hij.

Mijn collega, altijd in voor een grap, deed het volgende. De directeur die schijnbaar ook in de kaaswinkel moest zijn deed met beide handen de deur van de kaaswinkel open, ging voorzichtig naar binnen hield de deur waar de volle wind op stond stevig vast en sloot de deur weer heel voorzichtig en liep de kaaswinkel in. Hij was nog maar twee meter van de deur verwijderd toen met een enorme knal weer de ruit boven de deur van de kaaswinkel sprong.

Hoe dit kon? Mijn collega die de hamer in zijn hand had waarmee we de deksels van de melkbussen los sloegen, sloeg met één keiharde tik het raam boven de deur van de kaaswinkel kapot, waardoor het glas in de kaaswinkel vlakbij de directeur terecht kwam. Hij deed toen de deur van de kaaswinkel open en zei tegen de directeur, die niets gezien had: “nu laat u zelf de deur schieten”. De directeur stond met de mond open te kijken bedacht allerlei theorieën hoe dit nu kon. Zou het glas dat nog maar twee dagen geleden geplaatst was wel deugen? Of stond er spanning op het raamkozijn? Hij kon niet bedenken hoe dit kon, één ding wist hij zeker zei hij tegen mijn collega: “ik heb de deur niet laten schieten”.

De volgende dag was er een nieuwe deurhouder en werd een nieuwe ruit geplaatst. Eind goed al goed.