Superman!

Een dezer dagen hoorde ik een heel jong joch vol overtuiging beweren.
Ik word later als ik groot ben gewoon een echte snelle superman.
Waarop de vragensteller zei dan zal je eerst nog moeten leren vliegen.
Dat is helemaal geen punt voor mij omdat ik dat nu al een tijdje kan.

Ik heb zelfs al vrienden die ook superman willen worden.
En geef aan al die knapen die dat willen ook geregeld les.
Is er dan nog wat animo wilde de vragensteller weten.
Dat zou ik denken zei de knaap, ik heb er zelfs al zes.

Uiteraard was er geen hond die in hem wilden geloven.
De vragensteller zei: vlieg eens iets voor terwijl ik wacht.
Hoe kun je zoiets nu vragen zei de knaap, zeer overtuigend.
Vliegen dat gaat niet overdag, dat doe je in de nacht.

Ik had totaal geen moeite hem op zijn woord te gaan geloven.
Al ben ik dan geen superman, toch vlieg ik ook al jaren in de nacht.
Als ik mij happy voel durf ik te beweren toch zeker bijna wekelijks .
En dat ik nu een medestander vond, dat had ik nooit gedacht.

Ook ik heb altijd al mijn gezin en zeker mijn vrouw willen leren vliegen.
Maar hoe het komt ze leren het nooit, het heeft dus ook totaal geen zin.
Maar ook ik houd vol, ik demonstreer en blijf de boel verbazen.
Al vlieg ik al veel beter nu als vroeger, veel oefenen in het begin.

Mijn oudste zoon is ook zo’n geboren springer, vlieger.
Want sprongen van zo’n vijftien meter zijn heel gewoon.
Ik zou die nachtelijke escapades niet graag willen missen.
Zeg gewoon gerust het mag; zo vader zo de zoon.

Dat kleine mannetje kwam zo spontaan en eerlijk over.
Zo zonder enige twijfel, volkomen overtuigd van zijn gelijk.
Zo enthousiast en eerlijk, verbaasd dat ze dat niet snapten.
In mijn visie zette hij eigenlijk de ongelovige meute wel te kijk.