Tijdingen

Ik laat de tijd met al zijn rompslomp maar aan mij voorbij gaan.
Die dure nieuwigheden waar ik niets van snap die hoef ik echt niet zo.
Ik ga gewoon lekker mijn eigen gang met al mijn vertrouwde dingen.
En al die andere soesa en die luxe troep, geef ik je graag cadeau!

Je bent nu niets meer, hebt nu niets meer van jezelf.
Je bent doodgewoon een nummer op een formulier.
Vul dat maar in, al zal je vast en zeker de helft niet snappen
Je bent hier wel geboren, maar je hoort echt niet meer hier.

Ik houd mij stil, en ga ook niet graag meer laat de straat op.
Ik houd mij heus wel koest en ga gewoon mijn eigen gang.
Als ik iets donkers zie wat zo sluipende op mij af komt.
Ik wil het weten hoor, dan ben ik echt flink bang.

Je hoort het tegenwoordig haast wel elke dag, het wordt gewoon.
Alweer een oudje dat is beroofd, met mes gestoken, in elkaar geslagen.
En toch geloof ik, dat Allah zoiets zeker ook nooit heeft gepreekt.
Maar dat er zoveel extremen zijn, dat is toch moeilijk om te dragen.

Het zijn er immers maar een paar die voor de groep de boel verzieken.
Geloof mij maar, het merendeel is wel van goede wil en doet het goed.
Maar door de welvaart die hier is of was, probeert die groep zich te verrijken.
Nu zijn het bijna wilde dieren, hebben geen honger meer maar ruiken bloed.

Ik wil niet worden onderdrukt, ik wil vooruit, dus vraag gewoon asiel.
Als je zelf weet wat een oorlog is dan gun je een beter leven aan de mens.
Maar ik wil ook geen mes in mijn rug, of in elkaar worden geslagen.
Maar in de avond nog eventjes een blokje om, ja dat is wat ik wens.

Gewoon verdraagzaam zijn, zou Allah dat misschien ook willen?
En nu niet gaan bijten naar de hand die je eens heeft gevoed.
Proberen om samen eens net als na de oorlog iets op te bouwen.
Alleen al het idee van samen doen, dat doet een mens echt goed.