Vroeger was de mens de God der mussen. Want zij gaven hun het dagelijks brood. Zij waren ook in die jaren met zeer vele. En de mens die hun een onderkomen bood.
Als de tafel dan ook afgeruimd werd. Het tafelkleed werd buiten netjes uitgeklopt. Zaten er hele hordes in de dakgoot al te wachten. Eten tot de laatste kruimel eerder werd er niet gestopt.
En net als staat geschreven met de joden in de bijbel. Heel uitgebreid en ook zeer talrijk werd hun kroost. Het was ook vaak een herrie en een leven van jewelste. Je vond ze echt wel overal, in noord en zuid in west en oost.
Ik mis ze met hun herrie en gekwetter. Zij vrolijkte het straatbeeld immers op. Zat het nu in de daken of misschien de pannen. Zomaar, opeens kwam er een soort van stop.
Waar al die joden nu toch zijn gebleven. Dat is toch wel zo ongeveer bij iedereen bekend. De ouderen zullen ze nog uit het stadsbeeld missen. Helaas het is er was eens dat weet ik pertinent.
Er staat geschreven over bloemen en de vogels. Zij groeiden dan ook samen met de joden op. Nu vechten beide om gewoon een eigen plekje. Hun overleefnatuur zegt nu toch bijna stop.
De leliën in het veld en al die vogels ja ik mis ze vast en zeker. Is het soms slecht beheer, de hebzucht, de vervuiling die het doet. En ook die joden gaan aan geweld en hebzucht haast ten onder. Als men niet snel tot inkeer komt dan komt het nooit meer goed.
We gebruiken cookies om er zeker van te zijn dat u onze website zo goed mogelijk beleeft. Als u deze website blijft gebruiken gaan we ervan uit dat u dat goed vindt. Meer informatie
Wij gebruiken cookies om ervoor te zorgen dat onze website voor de bezoeker beter werkt. Daarnaast gebruiken wij o.a. cookies voor onze webstatistieken.
