De verschoppeling

Een toonbeeld der ellende in lompen gehuld,
Een paria onzer maatschappij,
Wiens uiterlijk door velen met afschuw vervuld,
En walging vervangt ’t medelij.
Zoo dwaal ik langs pleinen, langs straten, langs gras,
Soms bibberend van kou en ellend’.
En schoon menigeen thans de schooier veracht,
Heb ik betere dagen gekend

Reeds lang is het geleen maar er was eens een tijd,
Dat ik niet zoo’n verschoppeling was.
Door velen geacht, ja door meer nog gevleid,
Ik deed wel indien het mij slechts kwam te pas.
Toen heerschte er vreugde in huis en ’t geluk
Bestond voor mij in vrouw en in kind.
Maar plots kwam het noodlot en eens met een ruk,
Nam het weg wat ik zoo teer had bemind.

Een vriend zat in nood en hij smeekte en bad:
‘Ach help me en red mijn bestaan.’
Ik deed het ik gaf hem bijna al wat ik bezat,
Hij vluchtte toen, ging ver hier vandaan.
En weer kwam het noodlot en greep toen mijn vrouw,
En wijl ik werd door zorgen gekweld,
Ontnam men mij haar liefde,
Ontnam men mij haar trouw,
Alleen door die demon, het geld.

Krankzinnig van woedde zocht ik toen de field(?)
En razend van smart schier verblind,
Had ik slechts een gedachte, door wraakzucht bezield,
Ik vergat in m’n drift zelfs mijn kind.
En eerst toen mijn hand met zijn bloed was besmeurd,
Hij stervende mij nog zag aan.
Ik door de gerechtsdienaar werd weggesleurd,
Toen pas dacht ik wat heb ik gedaan.

En eindelijk gingen tien jaren voorbij,
Sinds dat men mij levend begroef.
Toen kwam ik weer terug in de maatschappij,
Voor ’t leven geteekend als een boef.
Toen ontmoette ik m’n vrouw op een zekeren keer,
En nimmer viel mij ooit iets zoo zwaar.
Alleen omdat ik volgens de begrippen van eer,
Als boef nog te hoog stond voor haar.