(Max van Praag) Met dank aan Betsy van Dijk voor het insturen van de tekst
Refrein: In een gouden medaillon prijken de foto’s Van twee mensen die ik lief had bovenal ’t Zijn de allerlaatste foto’s van m’n ouders Die ik nooit, zolang ik leef, vergeten zal. Nu ik groot ben en ze niet meer bij me zijn Mis ik vaak hun levenszon. Maar voorgoed blijft de herinnering aan hun levend In dat mooie kleine gouden medaillon!
Als je nog jong bent, beleef je de vreugd, Van een tehuis en een zorgloze jeugd Maar deze jaren, zo vrolijk en blij, Gaan als een schaduw, te snel ons voorbij.
Refrein
Nu ik groot ben en ze niet meer bij me zijn Mis ik vaak hun levenszon Maar voorgoed blijft de herinnering aan hen levend, In dat mooie kleine gouden medaillon!
