Met dank aan Marc Blokland (†) voor het insturen van de tekst
[Refrein:]
Kleine verschoppeling in lompen gekleed,
groot is jouw eenzaamheid, groot is je leed.
Jouw blauwe kijkers vragen zo trouw,
kleine verschoppeling om liefde voor jou.
Een gezin met vele kinderen
werd met armoede bedacht.
Daar werd plotseling kleine Jantje
door de ooievaar gebracht.
Jantje bleek al gauw niet welkom,
want er waren er al zoveel.
Hij kreeg van zijn ouderliefde
maar een bitter karig deel.
En hij leerde vroeg de smart,
van een eenzaam moederhart.
[Refrein]
Op de dag dat kleine Jantje
koortsig in zijn bedje kroop,
gaf de oude grijze dokter
aan de ouders niet veel hoop.
En toen moeder nachten wakend,
stil voor Jantjes leven bad,
ging ze plotseling beseffen
wat ze hem onthouden had.
En ze fluisterde heel zacht,
in het duister van de nacht:
