Moeders eigen jongen

Wat ben je nog klein
Mijn lieve schat.
En och, wat zie je bleek!
Zoo prak bij zichzelf
Een moedertje droef,
Wijl ze door ’t raam naar hem keek.
Daar speelde haar liev’ling,
Haar jongen, haar trots,
’t Was alles wat zij nog had.
Haar man viel vóór lang
Op het veld van eer,
Wat had zij ook hem liefgehad!

Refrein:
‘Ja, jij bent moeders eigen jongen!’
Zoo sprak zij met zoeten lach,
Gauw nu die traan t’ruggedrongen
Opdat haar liev’ling die niet zag!
‘Ja, jij bent moeders eigen jongen,
Blijf toch immer zo braaf en zo goed!
En mocht het Vaderland je roepen,
Nu dan ga je – als het moet!’

Haar jongen werd grooter
En op de school
Was hij steeds nummer één
Toen werd hij Cadet,
Daarna Officier,
Toen waren de twee weêr bijeen.
Doch d’ oorlog brak uit
En Frans kreeg bevel:
‘Houdt U voor ’t vertrek gereed!’
En al viel ’t haar ook zwaar,
Toen ’t afscheidsuur sloeg,
Sprak moedertje: ‘Denk aan je eed!’

Refrein:
‘Want al ben je mijn eigen jongen,
‘k Weet dat ‘k je niet houden mag.’
Gauw dus die traan t’ruggedrongen
Opdat haar liev’ling die niet zag!
‘Ja, jij blijft moeders eigen jongen,
Blijf toch immer zo braaf en goed.
Het Vaderland heeft je geroepen,
Dus vertrek nu, en hou moed!’

Daar kreeg ze bericht
Haar Frans was gewond,
Een held werd haar zoon genoemd.
‘Nu komt hij weer thuis,
Zoo fier nog, zoo jong,
Is hij reeds tot het nietsdoen gedoemd!’
Zoo droomt moeder voort
En twijfelt en hoopt
Schreit zich de oogen moe.
Dáár opent de deur zich
En vliegt met een snik
De zoon naar zijn moedertje toe.

Refrein:
‘God! ben jij daar? mijn eigen jongen!
Wat liet je me schrikken, vent!
Gauw nu die traan t’ruggedrongen,
Nu je veilig bij moeder bent!’
‘Ja, nu heb ik weer mijn eigen jongen
Die ik nu weer verplegen moet.’
‘Wat heb ik vaak om jou geroepen,
Doch nu is alles weer goed!’