Pas toch op je broodkaart

Wat is het toch een dure tijd van leven,
En wat is het toch een groote nood,
Mijn man die zit er van te beven,
Dat krijgt hij maar drie ons brood.
Anders eet hij elken morgen
Twee en een half pond alleen,
En dan gaat hij zonder zorgen
Beladen naar zij werk heen.

Refrein:
Het zijn toch rare tijden,
We zijn niet te benijden.
Als men zijn broodkaart verliest op straat,
Weet men heusch geen raad.
Dan kan men geen brood meer krijgen,
We zullen er maar van zwijgen,
Negen dagen is het rantsoen
Met een broodkaart doen.

Verleden week wou hij niet gaan werken,
Sprak: Wat denk je nou wel vrouw,
Drie ons om je te versterken,
’s Avonds thuis verrek je van de kou.
Wij zitten zonder kolen
Al reeds een maand of twee.
En met schoenen zonder zoolen,
Daar werk ik niet mee.’

Refrein

Heele dagen krijg je niets te eten,
Een stukje brood met margarien,
Ik heb dagen thuis gezeten,
Dat ik van de honger niet kon zien.
Voor geld en goede woorden
Lijdt je honger en gebrek,
En ze slachten zooveel varkens
En zeggen steeds: ,,er is geen spek.’

Refrein

De slachterijen in de gemeente Oss,
Dat is voorwaar een goede zaak,
Per dag zeven á acht honderd varkens,
Die hangen ze aan den haak.
Maar waar blijven al die varkens,
Je steekt er niets van in je bek,
Niets dan afgekrabde botjes,
Duitsch- of Engeland vreet het spek.

Refrein

Vleesch kan men nog wel halen
Als men maar kan betalen,
Anders maar Regeeringsspek,
Maar drink je geen stuk in je nek.
Want het is een weinig gezouten,
Je valt dan vast niet om van de flauwte.
Neemt ander na ’t eten havermout
Dat is niet uit ’t zout.

Refrein

De aardappels duur en bevroren,
Het brood, de zeep, het spek, de meel,
Men gaat elkander haast vermoorden,
De een krijgt niets, de andere te veel.
Maar in ons landje is genoeg te bikken,
’t Is daarom een groote schand’,
Ze laten os van honger stikken
En zenden alles naar het buitenland.

Refrein