Tegemoet gaan

Moeder zag haar kind verkwijnen
’t Ging sinds lang naar school niet meer
Maar zat treurig ganse dagen
Bij het open venster neer

Buiten speelden zijne broerkens
Met een handboog of een tol
Of zij lieten in de duinen
Hunnen groten vlieger op

’t Knaapje zat steeds in zijn leunstoel
Bij het venster in een hoek
Traag de bladeren om te keren
Van een oude prentenboek

’t Knaapje zag de blauwe golven
En dan weer zijn moeder aan
En de schuitjes gaan en keren
Langs de wijde waterbaan

’n Vluchtig blosje schittert weder
Voor een poosje op zijn wang
Zou als najaarswolken bloeien
Na de zonneondergang

Moeder mag ik ook gaan varen
Ach doe mij mijn schoentjes aan
Laat mij roeien in ons schuitje
Laat mij vader tegengaan

Moeders oog schoot vol met tranen
En haar harte brak van rouw
Toen het knaapje vroeg of vader
Haast niet wederkeren zou

Morgen kind zal vader komen
Koek en speelgoed brengt hij mee
En gij zult in ’t schuitje varen
Met uw broerkens op de zee

Vouwde smekend de handjes samen
Koortsvuur schittert in zijn oog
Even als in koude nachten
d’ Avondster aan ’s hemelsboog

Morgen sprak het kindje
En zijn broerkens kwamen ’s avonds thuis
Moeder zwijgt en zucht en zegent
Op zijn voorhoofd met een kruis

’t Lampje brandt bij ’t stervend kindje
Dat nog maar een morgen wacht
Wijl de kleine broertjes slapen
En de zee huilt gans de nacht

Moeder leg mij op een kussen
Laat mij rusten ik ben zo moe
’t Hoofdje zonk op moeders schouder
En de dood look de oogjes toe

Moeder weent, de kleintjes slapen
’t Knaapje ligt in zijn Kistje neer
Word naar ’t grafje heen gedragen
En zijn vader hoort niet meer

Nimmer zal hij huiswaarts keren
Gans zijn schip zonk in de vloed
Moeder moeder wil niet wenen
’t Kind gaat vader tegemoet