Visioen

Een visioen is me plots verschenen
Ik zag een vijftal kribben staan
Waarin een Rus, Fransman en Belg
Een Duitser en een Italiaan
De laatste woorden voor hun sterven
Tot Hollands zuster van het rode kruis
Maar zo wreed, bedroeft, verdrietig
Van hun vrouw, van hun kind, van hun moeder thuis.

De Rus sprak tot de lieve zuster
Het land waarvoor ik mijn leven laat
Ben ik geen dankbaarheid verschuldigd
Land van vervolging, land van haat
Mijn leven eindigt toch zo somber
In zo een groot en triestig huis
Oh God, waarom mag ik niet sterven
Bij mijn vrouw, bij mijn kind, bij mijn moeder thuis.

De Fransman die zeide snikkend
Mijn laatste uur dat is nabij
Ja zuster, ik leefde zo gelukkig
Met wat ik liefhad aan mijn zij
En toen zacht huilend als een knaapje
Maakte hij voor de laatste maal een kruis
En zeeg’nend onder diepe stilte
Zijn vrouw, zijn kind, zijn moeder thuis.

Daar nadert de zoon van het land der Belgen
Die gillend op zijn sterfbed zong
Mijn land, mijn koning zijn niet schuldig
Daarom roep ik Gods zeeg’ning in
Toen is hij zachtjes in gaan slapen
Riep schreiénd, God steunt allen thuis
Want vadertje komt nooit terug meer
Bij zijn vrouw, bij zijn kind, bij zijn moeder thuis

En dan de vierde is een Duitser
Onrustig is zijn stervensuur
Zijn land verdient de naam wel
Land van beschaving, van cultuur
En toen de brave liefde zuster
Vol eerbied wees op zijn ijzeren kruis
Toen gilde hij met een lach, zijn doodslach
Het is geen vrouw, het is geen kind, het is geen moeder thuis

De Italiaan dat is de vijfde
En met zijn driftige natuur
Heeft hij tot het laatste toe gestreden
Tot nu toe aan zijn stervensuur
Zijn leven eindigt toch zo somber
Muziek, zijn ideaal in huis
En nu zo ver te moeten sterven
Van zijn vrouw, van zijn kind, van zijn moeder thuis