Hoor, stoute mussen groot en klein, Ik wou j’ eens even spreken. Je weet, dat ik je lijden mag, Je moogt een potje breken. Al neem je soms in ’t hoendehok Een deel van ’t kostelijk eten, Ik laat je altijd stil begaan En heb ’t je nooit verweten.
Maar sinds het graan op ’t stoppelveld In schoven staat te drogen, Maak jullie ’t mij wat al te grof Dát kan ik niet gedogen. Ik gun je graag een voedzaam maal, En zie niet op wat koren, Maar dat je zoveel graan vermorst, Dat is niet naar behoren.
Je pikt maar met je snavel wild In al die kostlijk’ aren, En of je duizend korrels strooit, Je weet van geen bedaren. De bodem ligt bezaait met graan, Zo’n spilzucht kan me deren, Ik koop m’ een splinternieuw pistool En zal je mores leren.
