De jonker en het ros

Hij draafde met een trotse blik
De hals met zwarte manen
Bespand voor een aftandse brick
Langs weggetjes, door lanen

Het was een prachtig edel dier
Een sprookje voor het oog
Zo mooi van houding en zo fier
De nek gelijk een boog

’t Was van het Friese ras, dat klopt
Met niets te vergelijken
Hij voelde zich nooit afgetobd
Althans, liet dit niet blijken

Maar op de bok van de oude brick
Hoog achter ’t paardelijf
Met knevel en een vreemde tic
Zat jonkheer Ficq de Knijff

Beschonken en heel lazarus
Met troebel oog te sturen
Zijn ros vloog als een Pegasus
Vertoonde nimmer kuren

De leidsels losjes in de hand
Liet hij het paard begaan
Het wist de weg, ook onbemand
Niets bracht het dier tot staan

Tot bij een driesprong in de weg
De jonker wakker schrok
En in vulgaire houding, zeg!
Gelanceerd werd van de bok

Het paard stond stokstijf als een paal
Naar links en rechts te staren
Zijn jonker was daar zeer frontaal
Zo kon hij nog ontwaren

Op ’t hoofd beland daar in die sloot
Lag ruggelings in het water
Met d’ogen dicht, leek wel morsdood
Maar dat kwam van z’n kater

Doch na een korte diepe slaap
Sloeg hij de ogen open
En kwam met hulp van een esculaap
Weer uit de sloot gekropen

De brick verfomfaaid als ze was
Had reeds de geest gegeven
De bovenbouw lag in een plas
De wielen scheef daarneven

Het ros gedienstig aan haar heer
Liet jonker haar bestijgen
Verliet de rampplek als een speer
De hopen paardenvijgen

Na uren rijden in de nacht
En eind’lijk thuisgekomen
Liet hij het trouwe ros heel zacht
En liefderijk bekomen

Zelf hief hij ’t glas bij open haard
En dankte met een toost
Het eed’le trouwe Friese paard
En zichzelve heil en proost.