Bedenkingen op mijn verjaardag

Ik heb dan achtentwintig jaren
Geleefd! geleefd? neen; ver van daar:
Die schone tijd is weggevaren:
‘k Bewoog mij achtentwintig jaar.
o Levensoorzaak! wat is leven?
Is ’t laag en ijdel tijdsverspil?
Neen; ’t is aan u zich overgeven;
’t Is wandlen naar uw wijze wil.
Dan, ach! mijne uren zijn verloren!
Die dierbre gift onnut verdaan!
Help! God! wat lot is mij beschoren!
Waar zal ik uw gezicht ontgaan?
Waar vluchte ik!… waar? ‘k vlucht in uwe armen;
Ik berg mij in die hoge nood,
Vol hoop op ’t vaderlijk ontfermen,
Ik berg mijn hoofd in uwe schoot.
Ach! wil de dwaasheên mij vergeven,
De dwaasheên van mijn losse jeugd!
‘k Wijde u, o God! mijn volgend leven:
Ik kenne, ik achte, ik kies de deugd.
Mijn vijand waakt, zou ik dan slapen,
En zorgloos sluimren in ’t gevaar?
Gaf mij de Heilvorst schild en wapen,
Om ’t stil te leggen bij elkaar?
Ik zal.. wat durve ik toch beloven?
Ik schaam mij zulks voor u, o Heer!
Eén woord zal licht mijn ijver doven,
En, ach! één vijand werpt mij neer.
‘k Heb duizendmaal, o God der goden,
Aan u met ernst mijn hart beloofd,
Ja zelfs gewillig aangeboden,
Doch duizendmalen weer ontroofd.
Zal ik, o God! altoos dus zwerven?
Nooit vast staan op de weg der deugd?
Uw gunst en ’s werelds vriendschap derven?…
Vaar wel dan, vrede en kalmte en vreugd!
Dan slijte ik kwijnende al mijn dagen;
Dan kruipe ik hijgend naar mijn graf,
Want ’s Hemels ongunst weg te dragen
Is ’t hardste leef, de zwaarste straf.
Neen, ‘k grijp weer moed: gij zult mij sterken
In u, mijn hulp, mijn hoofd, mijn kracht;
Dan wordt het willen en het werken,
o God! in mij door u volbracht.
Dan wordt, door gonzende ijdelheden,
Mijn zielrust niet gestoord,
Dan nadere ik, met snelle schreden,
Het land dat nu mijn ziel bekoort;
Tot ik, eens al ’t gevaar ontvaren,
In ’t vol genot van ’t hoogste goed,
Mijzelf al juichend zal verjaren,
Met zelfvoldoening in ’t gemoed.