Home / Gedichten / Wat vang ik aan met zes en vijftig katten?

Wat vang ik aan met zes en vijftig katten?

Een oude vrijers noodkreet
(J.J.A. Goeverneur 1809 - 1889)
Met dank aan Jeanne Albers voor het insturen van de tekst

Verleden Mei beviel mijn trouwe Mies
Van zes, kijk, snoeprig allerliefste poesjes,
Meikatjes, allen wit met zwarte staartjes,
’t Was een toneeltje, Tollens dichtpen waardig;
Maar mijne meid – de meiden zijn gevoelloos
En menselijkheid tiert zelden in de keuken –
Wou van de zes mij aanstonds vijf verzuipen,
Vijf witte zwart gestaarte, onnoozle poesjes
Verzuipen wou me dat barbaarse wijf.
Of ‘k haar de les las! – En beloond ook werd
Mijn menselijkheid. De lieve, zoete poesjes
Ze groeiden op en kuierden al spoedig
Met opgeheven staart door hof en huis;
Ja wat de meid ook zuur zien mocht en brommen,
Probeerden zij hare allerliefste stemmen,
Terwijl ik, mij verheugend in haar welstand,
Met recht roem droeg op mijne menselijkheid.
Een jaar is om; lang katten zijn de katjes,
En ’t is weer Mei – Hoe zal ik u beschrijven
Het schouwspel, dwarrelend thans voor mijn ogen?
In heel mijn huis, van kelder tot de vliering,
Geen hoekje, of in een kraambed is ’t herschapen.
Hier lig het ene, daar het ander katje,
In kasten, scheurmand, onder stoel en tafel.
Ja, oude Mies heeft zelfs het maagdlijk bed
Van mijn hoogsteerbre keukenmeid veroverd
En ieder, ieder van de zeven katten
Heeft zeven, grutje! zeven jonge poesjes,
Meikatjes, allen wit met zwarte staartjes.
Mijn vrouwmens speelt ijsbaarlijk op haar poot
En ‘k weet haar tot bedaren niet te krijgen,
Verzuipen wil ze al dat verwenst gedoente,
En mij, de haren rijzen mij te berge;
O menselijkheid, wat brengt gij me in de maling!
Wat vang ik aan met zes en vijftig katten?