Dichter(es): Paul van Ostaijen Met dank aan Jeanne Albers voor het insturen van de tekst
Een mooie vrouw is langs me heen gegaan;
Heel even bleef zij staan
En keek mij aan;
Toen is zij weer haar gang gegaan.
Was zij blond
Of was zij zwart?
Ik weet niet meer.
Alleen heeft zij me ’t hart
In de fluwelen avondstond
Oneindiglik gewond;
En ’t doet me nu zó zeer,
Dat ik lauwe tranen weende,
Langs waar zij henen ging,
Latend ontgoocheling,
In de droeve kring,
Die rond mij hing.
Nu dool ik langs de wegen,
Het hart met stille pijn doorregen,
Omdat ‘k niet weet, waarom ze m’aangekeken
Heeft en waarom deze onbekende vrouw
Zoveel rouw
In mij heeft nagelaten.
