O Kersnacht, schooner dan de daegen

O Kersnacht, schooner dan de daegen,
hoe kan Herodes ’t licht verdraegen,
dat in uw duisternisse blinckt
en wort geviert en aengebeden?
Zijn hooghmoed luistert na geen reden,
hoe schel die in zijn ooren klinckt.

Hy pooght d’onnoosle te vernielen
door ’t moorden van onnoosle zielen
en werckt een stad en landgeschrey,
in Bethlehem en op den acker
en maeckt den geest van Rachel wacker,
die waeren gaet door beemd en wey.

Dan na het westen, dan na’et oosten.
Wie zal die droeve moeder troosten
nu zy haer lieve kinders derft?
Nu zy die ziet in ’t bloed versmooren,
aleerze naulix zijn geboren
en zoo veel zwaerden rood geverft?

Zij ziet de meleck op de lippen
van die bestorve en bleecke lippen.
Geruckt noch versch van moeders borst.
zij ziet de teere traentjes hangen
als dauw, aen druppels op de wangen:
zy zietze vuil van bloed bemorst.

De winckbraew deckt nu met zijn booghjes
geloken en geen lachende oochjes.
die straelden tot in ’t moeders hart
als starren, die met haer gewemel
het aenschijn schiepen tot een hemel,
eer ’t met een mist betrocken werd.

Wie kan d’ellende en ’t jammer noemen
en tellen zoo veel jonge bloemen,
die doen verwelckten eerze noch
haer frissche bladeren ontloken
en liefelijck voor yder roken
en ‘s morgens dronken ‘t eerste zogh?

Zoo velt de zein de korenairen.
Zoo schud een buy de groene blaeren.
Wanneer het stormt in ’t wilde woud,
wat kan de blinde slaetzucht brouwen,
wanne ze raest uit misvertrouwen!
Wat luid zoo schendigh dat haer rouwt!

Bedruckte Rachel, schort dit waeren:
Uw kinders sterven martelaeren
en eerstelingen van het zaed,
dat uit uw bloed begint te groeien
en heerlijck tot Gods eer zal bloeien
en door geen vreedheid en vergaet.