Lotgevallen van een thuiskweker (deel 2 Problemen)

Het eerste wat mij opviel, was dat iedereen die maar iets met de teelt te maken had het beter wist. Let wel, iedere aanpak van de beginner is al bij voorbaat gedoemd om als ‘fout’ te worden bekritiseerd door de geijkte kwekers. Of men dan een pasklare oplossing heeft, voor jou geval, iets waar je wat aan hebt, ‘nou nee’. Dat kan ook bijna niet omdat ieder hok een ‘hok’ op zich’ is. Dus dat vraagt altijd om een oplossing welke men verkrijgt door eindeloos toepassen van de gegeven oplossingen. ‘Let wel’ welke gebaseerd zijn op een andere tuin (hok). Dus het is helaas zo, ‘jawel’ door schade en schande zal men leren. Het onvoorziene, dus hachelijke situaties welke een tuin binnen de sociale woongemeenschap met zich mee brengt, ja daar heeft men nooit een oplossing voor. Wel wordt daar dan weer kennis van genomen van het relaas van anderen en soms worden er dan voorzieningen getroffen. Om even het plaatje rond te maken in dit geheel van aanvang, we hebben ook nog de “Knippers”. Geheel willekeurig vrouwelijke dan wel de mannelijke. Zij zijn eigenlijk de ‘eindfase veredelaars’ van het resultaat (eindproduct) dat de tuin opgeleverd heeft. Knippen is dodelijk, in de zin van het eindeloze ervan. Ieder takje blaadje of ongeregeldheid dient uit de Hennepbloem te worden weggeknipt. Een hels karwij vandaar deze mensen, die niet echt wat betreft urengeld goedkoop zijn. Zij zijn lang niet altijd te vertrouwen, (zij stelen soms ). Dus dit wetende vraagt dan ook nog eens een extra alert zijn van u tijdens de knipsessie. Een onsje wiet is al gauw weggemoffeld in een B.H. en dat is veel geld. Laat ik mij nu richten op de situaties die u zoal kunt verwachten. Waar ik mij als een wonderbaarlijke Fantoom heb weten uit te kronkelen. Let wel het is alles waar gebeurd. Nu had ik in enkele straten verderop in de wijk de schildersstellingen zien staan. Zodoende wist ik dat zij bezig waren om het buitenwerk te schilderen. Ook was het zo dat de schilders altijd eerst bij mijn buurvrouw in de tuin moesten zijn. Gelegen aan de achterkant, voor het plaatsen van de ladders. Deze buurvrouw had twee hondachtige creaturen in de tuin lopen. Volgens mijn waarneming kruisingen tussen een Rottweiler en Pitbull. Zij waarschuwde altijd, dat als de schilders bij haar (en mij) moesten zijn. Daar zij niet instond voor de gevolgen bij onaangekondigd binnenstappen van haar tuin.Niks aan de hand dus tijd zat. Maar het liep even anders. Het onverwachte stond plotsklaps voor mijn deur. Zonder waarschuwing of briefje van betrokken woningstichting. Een jonge schilder compleet met verfpot in witte overall had aangebeld bij mij. Op een dergelijk moment werken je hersenen in een tempo wat qua oververhitting niet veel scheelt met de Tsernobyl ramp. Ik kon open doen of laten bellen, maar dan zou hij gegarandeerd de eerste dagen willekeurig langs komen. Dus ik besloot om open te doen. “Goedemiddag Mijnheer”, zo begroette hij mij, “ik kom voor het klapraampje in de douche.” Nu moet u weten dat de douche recht tegenover de tuin (het hok ) was. “Zo joh, en moet dat dan nu vandaag?” vroeg ik hem een ietwat onderdanig. Kan ik het niet zelf doen het is een kleine moeite voor mij, ik heb wel meer geschilderd.” “Nee, sorry Mijnheer dat mogen wij niet doen, alles wordt nagekeken door de chef, aldus de Picasso.” “Ja, dan moet het maar, maar dan wel op eigen risico” zei ik hem. De jonge knul keek mij niet begrijpend aan. “Eigen risico?” vroeg hij met enigszins vergrote ogen, “eigen risico? hoe bedoelt u dat?” “Nu, kom maar even verder” zei ik vriendelijk. “Het zit namelijk zo dat mijn oudste zoon is ex Benelux kampioen Kickboksen. Nu wil het geval dat hij tijdelijk (naar ik hoop) van zijn vrouw af is en hij hier woont. Dat geeft allemaal niks, ware het niet het geval dat hij ’s nachts werkt als portier in een seksclub. Hij komt in de ochtend om half zeven thuis, veelal met een snee in zijn neus. Dus slaap hij nu in de kamer naast de douche. Nu ik verzeker je, als ik of jij hem stoort in zijn slaap nou éh, jij liever dan ik.” “Kijk” ik wees hem op mijn pantoffels, “hier loop ik op. Dus je zegt het maar, maar zegt naderhand niet dat ‘ik’ je niet gewaarschuwd hebt.” De kwast krabbelde zich achter zijn oren om dan heel meegaand te zeggen, “weet u wat, ik laat het potje verf hier. Maar dat houden wij dan tussen ons twee. Ik kom het tegen vieren weer op halen, goed?” “Verstandig knul” zei ik met een vette knipoog tegen hem. “Geen toestanden waar het niet nodig is toch?” Het was weer even opgelost, maar toch. Ik besloot maar een glas Whisky te nemen voor de zenuwen en ik was gewaarschuwd.