Levenskunst

Maak je soms eens een stilleven, met zoiets van bloemen of vers fruit.
Van vissen, potten of van schalen, dood of leven, het maakt niets uit.
Hiermede verleng je toch dat leven, zo kun je ze toch nog vele jaren zien.
En zo je wilt dan ook nog reproduceren, maak er gerust gelijk een stuk of tien.
Maar echte bloemen blijven bloemen, bloeien langzaam uit, waarna zij vergaan.
Van het fruit kun je daarna gerust nog eten, alleen de potten en schalen blijven staan.
Deze man werkte hard, zijn hele leven, en iedere gespaarde cent legde hij opzij.
Toen hij dan eindelijk oud en moe was, toen was gelijk zijn einddoel ook nabij.
Nu kan hij dan eindelijk stil gaan leven, heel stil en rustig, zo stil als het maar kan.
Hij heeft ook niet meer zoveel zin in veel bewegen, dat deed hij al zijn hele leven lang.
Hier blijft dus echt niets meer van over, er is ook haast niets meer om aan te zien.
Geheel geen kleur, geen fleur geen luister, en ook heel erg saai nog bovendien.
Een klein foutje met de narcose, dat legde ook zomaar een goed leven stil.
Nog bij de ene partij of bij de ander, was sprake van zeg een doelgerichte wil.
Achter in het mooie stille klooster, daar is ook sprake van een leven, stil.
Nonnen die nimmer mogen spreken, nooit eens lekker zeggen wat je wil.
Vele vissen zwemmen vrolijk rond, maar verders leven zij wel heel erg stil.
Je hoort ze ook nooit eens gezellig babbelen, het is daar zo koud, zo nat, zo klam en kil.
Maar dan de echte, doodse stille stilte, zonder het leven, ja dat is pas heel erg stil
Ik zoek in kleur naar dat leven in de stilte, het is eigenlijk als vruchten zonder schil!
Uitgekleed, wel zeer onvolledig, stil zijn is eigenlijk zo erg nog niet.
Maar het leven er in, dat is belangrijk, als je eens een stilleven ziet!
Van de ene kon je toch ook nog eten, maar dat gaat van de ander niet.
Maar dat kan mij toch echt niet zoveel schelen, het is toch mooi als je het ziet?