Straks

Straks komt de tijd en zal ook ik, helaas er niet meer zijn.
Dat is nu eenmaal goed geregeld zo het lot van alle mensen.
En goed beschouwd is dat toch ook eigenlijk wel goed.
Want eeuwig doorgaan met verval, het ware niet te wensen.

Het verschil van komen is ook eigenlijk net zo als het gaan.
Je weet van niets, je ziet wel, je zult het immers wel ervaren?
Ja, dat geboren worden is eigenlijk de gang naar dood.
En wat men leven noemt, dat zijn de tussenliggende jaren.

Soms lang, soms kort, soms prettig maar ook veel niet.
Ja, het hoe of wat dan ook kun je in aanvang ook niet weten.
Al raak je van dat levenslot, dat wel en wee niet alles kwijt.
Heel veel ervan is aan het einde vervaagd of helemaal vergeten.

Alvast bedankt hoor, zij die mij van het leven lieten plezieren.
Die zorgden, en ja, wat nu, wie zorgt nu verder dan voor mij.
Is dit het absolute einde, of word ik straks opnieuw geboren?
Als dat zou kunnen, ja dat lijkt mij wel, dat stemt mij blij.

Maar dan zal ook daartussen weer iets te zorgen wezen.
Het zal toch niet zo zijn van weg en gelijk maar weer terug.
Nee, dan toch liever eerst nog even in de hemel of zoiets zijn.
Het lijkt mij anders allemaal zo’n gedoe, het gaat zo snel, zo vlug.

Zo hoor je ook van die vreemde zaken, van dat helder zien.
De reis, de lange tunnel, met aan het einde dan dat hele felle licht.
Dan moet je hier al die geliefden ook nog bijstaan en gaan helpen.
Ik, op mijn ouwe dag als geest, dat lijkt mij eigenlijk geen gezicht.

Ik ben toch eigenlijk verschrikkelijk nieuwsgierig naar wat komen gaat.
Een ding is zeker, dit nu nog prettig lijf wordt hoe dan ook weer stof.
En hoe die geest daar dan ook nog wat van maakt lijkt mij een klus.
Ik hoef nog niet zo nodig, maar ben benieuwd en doe niet net alsof.