Potje sambal

Voor de eerste keer in 1981 ging ik naar de tropen. Ik ging met mijn huidige vrouw via Berlijn naar Malaysia. Wij vlogen met Singapore Airlines, een maatschappij waar ik nadien vele malen mee heb gereisd. Gevolgd door Malaysian Airlines waar ik tot op heden altijd mee vlieg.
In de jaren 80 en 90 werkte ik bij de Universiteit van Amsterdam, waar ik de beveiliging verzorgde. Ik was veel in de binnenstad aan het werk Omdat er vrij veel overlast was van drugsverslaafden en andere lichte criminaliteit moest ik af en toe wel eens een tikje uitdelen, wat wij overigens niet mogen (wettelijk geregeld).
De laatste jaren tot 1996 werkte ik bij Antropologie, welke afdeling ook studies deed in South-East Asia, een studie die mijn interesse had. Het studentenblad interviewde mij, waarschijnlijk vonden zij mij wel een interessant object. Zo vertelde ik ze dat wij (mijn vrouw en ik) altijd een potje sambal meenamen in het vliegtuig, omdat wij de maaltijden aan boord niet pittig genoeg vonden. Wanneer wij Aziatische reisgenoten hadden, ging het potje sambal beslist leeg.
Ik at vroeger thuis altijd al pittig, wanneer mijn moeder macaroni maakte, smeerde ik er flink sambal oelek (er was toen nog niet zoveel keus in Holland) op. Tegenwoordig ben ik expert wat betreft Aziatisch eten. Alhoewel ik eerlijk moet zeggen dat ik van tijd tot tijd mijn maag moet blussen. Nee, niet met water, melk is het beste om de ingewanden weer tot rust te brengen. Een Indonesische vriend van mij kreeg, als hij ondeugend was geweest, voor straf een lepeltje sambal in zijn mond gestopt door zijn moeder, als hij weer braaf was neutraliseerde zijn moeder het lichaamshuishouden met een lepeltje suiker.
In het studentenblad stond: ‘Met een potje sambal de wereldzeeën over.’