De hang naar nostalgie

Ach, mensen het is allemaal zo anders vandaag de dag. Tegenwoordig is het dat je moet het durven om tegen je vrouw te zeggen: “Sorry.” Nou, die durf heb ik altijd wel gehad, waarom niet? Daar heb je toch geen durf voor nodig? Onzin, gewoon onzin vind ik het. Ik zag er gewoon het nut niet van in en had er ook geen zin in.
Ze vroeg er ook nooit om, nee, nooit, als er eens wat was, niks bijzonders hoor dan aten we gewoon zuurkool met een speklappie en dan zei ik: “Lekker hé schat?” Nou dat was het dan en dan was alles weer als van ouds.
En nu nog als er wat is, gewoon lekker eten of koffie vragen, beetje vroeg naar bed. Dat werkte ook altijd, maar piekeren over sorry zeggen? Nee dat nou niet, hoefde ook niet van haar. Als ik het gedaan had, had zij waarschijnlijk gedacht dat ik ziek was of zo.
Weet nog goed, ik bracht eens een keer een bos bloemen mee, zomaar. Nou had je dat gezicht moeten zien; eerst zei ze niks, toen begon ze een beetje te giechelen, even later kwam ze aan met een glas water en twee aspirientjes: “Ga maar even zitten knul.”
Ja, zo was dat toen, het delen van het huishouden wat nu allemaal notarieel wordt vastgelegd dat konden wij helemaal niet, nee. Nu er was natuurlijk weinig te delen in die tijd. Maar daar werd niet over gesproken, het kwam niet in je op, nee. Huwelijkse voorwaarden? De enige voorwaarde die wij kenden, was dat ik werkte en zij het huishouden deed en de kinderen, dat was het, niet meer maar ook niet minder, dat niet.
Ja, als je ging scheiden was hij of zij, verplicht een tafel een stoel en bed te laten staan. Ja, dat ging zo, scheiding tussen tafel en bed noemde men dat geloof ik. Nou ik had er dikwijls genoeg tussen gelegen met een snee in mijn neus, dus dat was niks nieuws.
Ach ja, mensen, ieder tijd heeft zo zijn charme als ik zie hoe de jeugd nu met elkaar omgaat, ik vind het goed hoor, ik heb er geen probleem mee. Maar om nou te zeggen, het is vooruit gegaan met de charme, de romantiek? Het was toch prachtig dat verlangen naar een dergelijk eerste ontmoeting dat spannende gevoel in je onderbuik; zou ze, zou ze niet? En daar was ze dan en dan wist je niet wat je moest zeggen, een schamel: “Hallo,” zo klonk het dan en zij een beetje heen en weer schommelend met de handen op haart buik: “Hallo.”
Hoewel ik moet toe geven dat de meiden toch wel voor die tijd wat meer ondernemender waren dan de jongens. Wel moesten ze uitkijken want als ze een zoentje te veel had weggegeven, tja, dan deed ze het, met iedereen, ja dat was zo in die tijd.
Ik had er eens één, nou die was brutaal hoor, gelijk al van: “Weet je een plekje?” Het eerste wat ze vroeg, nog voor ze was uitgeschommeld. Ik kreeg een kop als een fluitketeltje en zei stoer stotterend: “Plekjes genoeg!” Ik wist er niet één, beste mensen, echt niet één.
Tegenwoordig hebben ze een flatje, plekjes genoeg en de pil, dus ja, dat is een a.b.c. tje hé, zullen we? Dat is alles en hup daar gaan ze maar of dat nu zo romantisch, spannend is?
Ach mensen, het is zoals ik al zei, de tijd, je mist dingen vandaag de dag. En wij hebben er wat voor terug gekregen. Nou ja, gekregen? Ik heb nu bijvoorbeeld geen gestopte sokken meer dat was ook een ramp hoor. Voel nog dat vierkante stuk in mijn hiel, tjonge jonge dat ging branden op den duur, in die te grote kaplaarzen, gekocht bij de grootste schoenenwinkel van Nederland: “De Kaplaars.”
En als je grote teen door de sok stak, zeiden ze: “Oom Toon is thuis, hij hangt uit het raam”, een grapje, dat was lollig. Nou ik zag er de lol niet van in. Je was als de dood dat je moeder hem zou stoppen, want dan bleef je nagel er zo lekker in steken als je ze aantrok, weet je nog? Nu niet meer, zes paar voor een tientje, bij de Aldi, wat wil je?
Ik herinner mij ook nog het ondergoed, ook zo iets. Die onderbroeken, altijd te groot, op de groei gekocht, groei? Waarvan? Beetje laag kruis en een ergelijke gekke gulp met een knoopje, waarom? En dan als het net van de lijn kwam, gewassen in groene zeep. Hard en stijf, je kon er zo in stappen, dan trok, ja letterlijk trekken, je moeder zo’n hemdje over je hoofd aan, dat kraakte gewoon en dan wreef ze hard over je borst en rug, om het soepel te maken, een beetje passend.
Tegenwoordig is het allemaal zacht en het ruikt lekker, past goed, toen niet. Alles is veel beter, lekkerder weet ik niet maar heel veel wel.
Neem nu bijvoorbeeld eens een bruiloft, ongelooflijk toch wat dat allemaal wel niet mag kosten. Zo bruidsjurk bijna drie maanden salaris, met een koets of limousines naar het stadhuis. Het feest, eerst de receptie, hapje, drankje, ja, nee, niet thuis, nee in een restaurant, het kan niet op en de drank alles hé, letterlijk alles kan je drinken, maakt niet uit wat het kost en veel, veel, waar ze het laten, is mij een raadsel.
Ik weet nog als ze in mijn tijd trouwden. Met de tram naar het stadhuis, hij in het zondagse pak en zij wel een wit jurkje hoor, veelal met een dikke buik er onder, maar goed. En dan het feest, een broodje schuifkaas, of gekookte worst, augurkje en de drank, nou dan kwam fles, veelal knokjenever op tafel en een kistje bier er onder. Voor de dames een fles bessenjenever en een advocaatje, dat was het dan en het gekke was, alles en iedereen was dronken.
En de ander dag werd er loofwaardig over het feest gesproken, zo van: “Het was een geweldig feest, volop te eten en te drinken, iedereen dronken, echt te gek.”
Ja, die goede oude tijd, mis het wel. Even in de gids kijken ik geloof dat Paul op de T.V is vanavond.