Vaders pensioen (Pensioenstress)

65 jaar, en dan? 45 jaar had hij gewerkt en ging van de een op andere dag met pensioen.
Voor de meeste mensen geldt een pensioen als een afsluiting van een werkzame tijd. Dit gold niet voor hem. Vader hield van zijn werk. Hij was zelden of nooit ziek. Altijd konden zijn collega’s op hem rekenen. Van de directie kreeg hij een afscheidsreceptie aangeboden. Wij gingen als gezin met hem mee. Het was een drukte van belang om te zien hoeveel mensen van verschillende afdelingen hem de hand schudden. Na afloop kreeg hij de nodige cadeaus mee. Thuisgekomen kon hij er maar niet over uit dat er zoveel belangstelling voor hem was geweest.

Tijdens zijn pensioen viel hij langzaam aan in een donker gat. Hij voelde zich nutteloos en miste zijn contacten. Onverwachts kreeg hij last van paniekaanvallen en hartkloppingen. Voor ons als gezin was dat een hard gelag. Hoe gek het ook klinkt, hij miste zijn werk en ook zijn collega’s.

Omdat hij tijdens zijn werkzaamheden wisselende diensten had en soms ook op zon- en feestdagen werkte, nam moeder thuis de honneurs waar. Niet dat dit zo was afgesproken, het was hun manier van leven. Vader werkte en moeder zorgde voor het gezin. Als jonge kinderen wisten wij niet beter. Wij gingen overdag naar school en moesten rustig zijn als vader overdag lag te slapen na een drukke nachtdienst. Tijdens zijn pensioen viel dat geregel van moeder voor hem niet mee. Ze had nog steeds de meeste touwtjes in handen. Het werd de grootste verandering in zijn leven. In de naaste familie begrepen ze maar niet waarom hij niet kon genieten van zijn vrijheid. Dat schoot bij hem in het verkeerde keelgat. Jaren daarvoor, vertelde hij aan ons, dat als hij met pensioen zou gaan, hij zijn hobby vissen meteen zou oppakken. Helaas voor hem pakte dit anders uit. Blijkbaar moest hij eerst door een diep dal gaan, dat uiteindelijk twee jaar duurde. Voor moeder viel die periode niet mee, maar ook voor ons niet. De hele dag met een gestreste man en vader om ons heen.

In het begin van zijn pensioen bezocht hij zo af en toe zijn collega’s op tijdens hun lunchpauze. ‘Geniet toch van je vrijheid Frank’ zei een collega tegen hem. Toch deden die gesprekken hem goed. Die hielpen hem om langzamerhand afstand te nemen van zijn oude werkzaamheden. Geleidelijk aan nam hij zijn nieuwe leven maar voor lief. Alles ging weer gewoon zijn gangetje alsof er niets was gebeurd. Hij was ook niet zo ongedurig meer. Stond niet meer zo vroeg op en ging met moeder soms op stap. Voor zijn hobby vissen hoefde hij de deur niet meer uit. In diezelfde tijd verhuisde ze van een appartement naar een seniorenwoning. Deze woning lag aan het water. Hij kocht een visvergunning en ging vissen in zijn eigen achtertuin. Al met al duurde de stress toch nog ruim twee jaar, voordat hij eindelijk besefte wat vrijheid was. Het bleek een verademing te zijn voor ons en vooral voor zichzelf. De druk was eindelijk van de ketel.

Tijdens zijn werkzaamheden had hij bijna nooit tijd om leuke dingen te gaan doen. Nu kon hij doen en laten wat hij wilde. Hij raakte geïnteresseerd in kruiswoordpuzzelen, lezen en natuurlijk het vissen. Zelfs uitstapjes stonden op het programma, samen met moeder. Zowel geestelijk als lichamelijk kwam hij uiteindelijk in rustiger vaarwater terecht en was de stress voorgoed verdwenen.