Wezenklacht

Ik treur alleen in ’t tranendal
Ik ween en ik lijde gans alleen
‘k Vind niemand die mij troosten zal
Ach Heer waarom ging moeder heen?
O, wreede dood gij praagt mijn hart
een kinderhart ten bloede
Mijn boezem gloeit van ’t vuur der smart
Ik treur en lijde gans alleen.
Mijn boezem gloeit van ’t vuur der smart
Ik treur en lijde gans alleen.

Wen de avond zijnen sluier spreidt
en duister ’t herte spreken doet
Dan dwaal ik in neerslachtigheid
wijl ’t al mijn dierbre smarte voedt.
Ik peis dan op mijn vroeger heil
op vader reeds zo vroeg betreurd
terwijl ik moeders liefde peil
en hare dood mijn harte scheurt
terwijl ik moeders liefde peil
en hare dood mijn harte scheurt

Ik hijg naar ’t dalen van de zon
dan kniel ik op het kerkhof neer
Daar welt de zoete tranenbron
en minder smart doet ’t harte zeer
Ik bid, ik kus ’t nog verse graf
Ik neig het oor tot op de grond
O, dat ze mei enen kus nog gaf
Sprak mij nog eens haar zoete mond
O, dat ze mei enen kus nog gaf
Sprak mij nog eens haar zoete mond

‘k Zie moeders beeld in ’t reine azuur
Ik hoor haar stem in ’t windgerucht
O! moeder blust mijn smertevuur
Omhels mij eer gij henen vlucht
Helaas! ‘k Heb slechts iw schimme ontwaard
O! Moeder! Kom, kom zelf tot mij
O! God breng moeder weer op aard
Neen dat ik ook een engel zij
O! God breng moeder weer op aard
Neen dat ik ook een engel zij

Zo klaagde een wees haar diepe smart
met week en roodgekreten oog
Helaas! In wreed geprangde hart
stond haast de tranenbronne droog
Des morgens vond men ’t weeskind weer
’t lag roerloos op den dodenhof
Het was God dank geen weze meer
’t zong met zijn ouders ’s Heerens lof
Het was God dank geen weze meer
’t zong met zijn ouders ’s Heerens lof