Paardengang

Daar rijdt een boertje op zijn paard,
zijn oude vos met witte staart.
Vos loopt heel goedig stappend voort,
en wordt tot spoed niet aangespoord.
Zijn baas heeft tijd; hij evenzeer.
Zijn kop gaat langzaam op en neer.
De teugels hangen los en slap,
en ’t beest bewaart zijn kalme stap.

Maar…! Daar gaat er een jongen gillen,
boven van de hooiberg af!
Vos… verschrikt… kijkt om,
en zet zich eensklaps in een flinke draf!

Oud, ja, is hij: maar hij kan toch
ziet, dat blijkt nu, goed nog voort,
nu de schrik hem daar opeens zo
in zijn dromen heeft gestoord!
Het neusgat open; ’t oor vol leven
en de kop omhoog getild,
draaft hij zo, dat van zijn meester,
het hele lichaam dreunt en trilt.

Rik-tak, rik-tak, gaan de ijzers
en het vuur vliegt uit de straat.
Héden mensen, ’t is te vrezen,
dat hij straks nog hollen gaat!
Zie, zijn angst en dus zijn spoed ook,
neemt nog toe en almaar toe!
Wàt zijn baas, die ook beangst is,
om hem in te houden doet!

De straatjeugd heeft er erge pret in,
en zendt haar wilde kreten op!
Vos, door dat geschreeuw steeds banger,
slaat van de draf nu in galop.

En hij rent, zo gejaagd,
of een gesel hem slaat,
met het schuim op zijn bek
en zijn borst, door de straat.
En hij springt al maar door
met gesnuif en geblaas.
Héén en weer op en neer
schudt het lijf van zijn baas.

En zijn pet vliegt hem af
héden mens, wàt een rit!
Zie, geen acht slaat het beest
meer op toom en gebit!
En het zal!
Maar let op nu vertraagt het zijn vaart
en allengs, maar niet gauw
wordt zijn angst wat bedaard.

En nu loopt hij in de draf weer
en zijn meester krijgt weer moed.
Nóg wat minder, weer wat minder,
nóg wat minder wordt zijn spoed.
Weer wat minder, zo zal ’t gaan
Zó ja, zo! Vos blijft staan!
Ho!