Jaren 60 en 70

(klik op de plaatjes om ze te vergroten en op de titel van de liedjes om ze te horen en zien)

Stevie Wonder blijft hits maken en ook Bob Dylan blijft succesvol. De Spaanse hartenbreker Julio Iglesias heeft elk jaar een paar hits.

In 1976 leeft het Franse chanson weer op. Gérard Lenorman met het prachtige nummer “La Ballade Des Gens Heureux” en Julien Clerc met “This Melody”.

Een groot vertolker van het Franse chanson, Jaques Brell, overlijdt in 1978 aan longkanker. Kijk en luister naar Jacques Brell, klik hier.

Peter Frampton wordt de lieveling van het vrouwelijk poppubliek. Zijn uiterlijk leidt de aandacht af van zijn muzikale kwaliteiten. Met het nummer “Show Me The Way” heeft hij in 1976 een geweldige hit. John Denver zingt “Annie’s song” de top tien binnen, in 1997 komt hij door een vliegtuigongeluk om het leven. Kijk en luister naar John Denver, klik hier.

Brian Ferry, ex lid van de groep Roxy Music, geeft de popmuziek stijl, een elegante verzorgde verschijning, een trendsetter, de composities krijgen een modieuze gladheid mee. “Let’s Stick Together” uit 1976 komt hoog in de hitlijsten. John Miles maakt van “Music Was My First Love” in 1976 een popklassieker.

De uit Canada afkomstige GinoVannelli blijkt een vernieuwer te zijn, synthesizers en sfeervolle ritmische vocalen, zijn zeer knappe verschijning laat vele vrouwenharten sneller kloppen.

De ingehouden stem van J.J. Cale en het lome gitaarspel zijn sfeerbepalend, interessante teksten en goede  muziek zorgen voor een internationale doorbraak.

Al Stewart scoort met “Year Of The Cat” en “On the Border” in 1976 en 1977 twee dikke hits.

Jesse Green slaat een brug tussen de soulmuziek van de jaren zestig en de discomuziek van de jaren zeventig, met het gevoelige nummer, Nice And Slow, komt hij hoog in de hitlijsten.

Mike Oldfield’s symfonische rock slaat aan bij een groot publiek, deze Britse multi-instrumentalist, maar vooral gitarist, weet via de techniek van het ‘dubben’ een eenmansorkest te formeren. Op de LP “Tubular Bells” uit 1973 is dit goed te horen, er worden miljoenen exemplaren van verkocht ( een klassieker).

Ook Lou Rawls is succesvol, “You’ll Never Find Another Love” wordt een formidabele hit in 1976. “Ich Bin Wi Du” zingt Marianne Rosenberg (1976), het klinkt fris en vrolijk en spreekt een breed publiek aan. Met haar opvallende stem, (schuurpapier) scoort Bonnie Tayler in 1978 een grote hit met het nummer, It’s A Heartache, ze blijkt een eendagsvlieg te zijn.

Linda Ronstadt daarentegen blijkt door haar talent en muzikaliteit een blijvertje met goed verkopende LP’s en singeltjes. In de discotheken wordt in 1978 intensief gedanst op Hot Shot, het nummer heeft een erotische teneur en wordt opzwepend gebracht door de Amerikaanse Karen Young.

Een bijzondere zangeres is zeker de Engelse Kate Bush, met haar gevoel voor mystiek die nog versterkt wordt door haar manier van optreden, zang, dans, pantomime, poëzie en magie roept ze een droomwereld op. Haar songs, onder andere “Wuthering Heights“, die ze zelf schrijft, zijn lieflijk en dromerig maar altijd ongewoon, een talent dat tot een grote ster uitgroeit. 

Amanda Lear wordt met haar zware stem een disco vedette, “Follow Me” wordt in 1978 een grote hit. Haar uitstraling doet denken aan grote glamoursterren zoals b.v Marlene Dietrich.

Een man met veel soul in zijn stem, Robert Palmer, scoort vele hits vanaf 1978. “Copacabana” van Barry Manilow wordt in dat jaar de grote zomerhit.

Carlos Santana, (gitarist) brengt met zijn groep de spraakmakende LP “Inner Secrets” uit (1978). Vanaf het begin van de jaren zeventig is hij met een grote stroom hits permanent in de hitlijsten te vinden. Ian Dury, is niet knap, kleedt zich slordig en loopt mank, een anti-ster. Geen echte revolutionair, wordt hij toch de peetvader van de punk genoemd.  Zijn grootste hit heeft hij met het nummer, “Hit Me (with your rhythemstick)” uit (1978).

In datzelfde jaar wordt in Zwitserland de zanger Peter Gabriel aangezien voor een ultralinks terrorist, hij telefoneert met een sjaal voor zijn mond naar zijn ouders. Na uren praten mag hij weer als vrij man de deur uit. Dennie Christian, al eerder succesvol met “Rosamunde“, heeft een grote hit met het nummer, “Guust Flater en de Marsupilami” (geen filmpje).

Een klein uitstapje naar het begin van de jaren tachtig, The Boss

Met “Hungry Heart“, 1980 en “The River“, 1981, kondigt zich een groot Amerikaans talent aan: Bruce Springsteen is de naam, later ook wel The Boss genoemd. Al actief in de het begin van de jaren zeventig. In 1975 komt hij naar Europa waar hij zich op het podium volledig waar maakt.

Door sommige critici dan al als een  van de belangrijkste talenten beschouwd, breekt hij voorgoed door in 1984 met het album: “Born In The USA”  Met zijn E-Street Band is hij de hele jaren tachtig succesvol !

In 1999 doet Bruce Springsteen met zijn legendarische E-Street Band (die hij met veel moeite weer bij elkaar heeft weten te krijgen) Europa aan voor concerten. In No Time zijn de twee concerten die hij in Nederland geeft  uitverkocht, en op 19 en 20 juni 1999 maakt hij zijn naam en faam weer helemaal waar. The Boss is back ! En laat zijn fans genieten ! Het uren lang wachten in de stromende regen van de vele fans voor het Gelredome stadion werd door zijn optreden met de E -Street Band meer dan goed gemaakt. In 2003 staat hij weer op het podium in de Rotterdamse Kuip voor een laaiend enthousiast publiek. Een echt podiumbeest.

Een tweede talent  verovert het poppubliek, en wordt een Superster

Michael Jackson stond als negenjarig jongetje al met zijn vier broertjes, Marlon, Jermaine, Jackie en Tito te zingen en te spelen in de Jackson Five (een teenie-boppergroep). Ze worden wereldberoemd en de platen van de groep, met als belangrijkste zangers, Michael en zijn broer Jeremaine, vliegen als warme broodjes de platenwinkels uit. Ook solo is Michael Jackson succesvol, “Ben“, uit 1972 bereikt in Nederland een tweede plaats in de hitlijst.

Nadat de Jackson Five in 1979 een fantastische tournee door Europa heeft gemaakt wil Michael meer, hij wil alles zelf doen zonder de ballast van een hele familie, dus gaat Michael solo ! In 1982 komt de LP “Thriller” uit, het wordt een revolutie in de platen- en muziekwereld. Alle vijf getrokken singles van deze LP (in Engeland zelfs zes), worden over de hele wereld superhits ! Zijn optredens zijn flitsend en spannend. In 1983 bereikt hij het toppunt van zijn roem, maar ook daarna blijft Michael Jackson in de jaren tachtig moeiteloos hits scoren. Zijn al op jonge leeftijd volgroeide talenten als zanger, tekstschrijver, componist en danser maken hem tot een van de meest compleetste artiesten van deze tijd. Kortom, een fenomeen !

We sluiten de jaren zeventig af met Jeff Wayne, die het boek van H.G.Wells,  “War Of The Worlds” op muziek zet. Het verhaal gaat over een oorlog die wordt uitgevochten tussen de wezens van de planeet Mars en de bewoners van de aarde. Zijn vader, zelf een bekend toneelschrijver en toneelproducent, helpt hem om zijn droom te verwezenlijken.

De single “Eve Of The War“, gezongen door Justin Hayward, zanger van de Moody Blues, wordt een dikke hit. De dubbel LP wordt een succes met zangeres Julie Covington, Richard Burton (gevoel voor dramatiek)  David Essex, Philip Lynott, Jo Partridge en Chris Thompson.

Een spannend epos dat je al luisterend in zijn greep houdt !                                                                                                                

Groepen jaren zeventig

Veel nieuwe groepen komen er in de jaren zeventig bij, de popmuziek wordt veelzijdig.

Ook is er een opkomst te zien van grote bands, (kleine orkesten) b.v. Chicago, Carlos Santana, Blood Sweat and Tears etc. De Rolling Stones blijven succesvol, veel hits in de jaren zeventig met in 1973 de prachtige ballade, “Angie“.

The Beatles vallen uiteen, The Rolling Stones blijven

In 1956 richt John Lennon de groep The Quarrimen op. Hij ontmoet Paul McCartney op een tuinfeestje en Paul haalt zijn jongere schoolvriendje George Harrison erbij die aardig gitaar speelt. Dit wordt de kern van de groep The Beatles, later voegt drummer Ringo Starr zich bij de groep. De naam van de groep wordt verandert in Silver Beatles, en later in Beatles.

Als ze een engagement (een soort contract) aangeboden krijgen in Hamburg leren de Beatles alle reserve en eventuele podiumvrees te overwinnen. Vooral John Lennon en Pete Best (de toenmalige drummer) hangen aardig de beest uit in Hamburg, ze steken het behang op hun kamer in brand, urineren vanaf balkons op de hoofden van nonnen (die daar toevallig ook liepen).

Ze keren terug naar Londen als een betere groepen met de nodige toneelervaring en ondervinden al snel hoe populair ze zijn geworden. De Cavern Club in Londen wordt het startpunt voor een geweldige muzikale carrière. Ze veroorzaken een massahysterie onder de tieners. The Daily Telegraph vergelijkt de hysterie met de massahypnose die Hitler veroorzaakte met zijn redevoeringen.

Op 1 januari 1962 maken The Beatles hun eerste proefopname in een Londense studio, de naam van de platenmaatschappij is Decca. Na weken komt er eindelijk een antwoord: Nee, men ziet niets in de groep. Dit wordt wel de grootste blunder in de muziekwereld genoemd ! Dan komt er een telegram van Brian Epstein, een Liverpoolse platenwinkelier en manager van The Beatles dat er een auditie bij EMI-Records geregeld is, en daar begint de eigenlijke successtory van de groep.

Als de Beatles die voor de tweede keer in Hamburg zijn geweest terug in Engeland komen, heeft producer George Martin een nummer van Mitch Murray klaarliggen. John protesteert en daar The Beatles graag eigen composities op willen nemen komt John aanzetten met het nummer “Please Please Me” dat hij samen met Paul heeft geschreven (later groeien ze uit tot uitmuntende tekstschrijvers). De single schiet als een raket naar de eerste plaats van de nationale hitparade en dat gebeurt met elke daaropvolgende single (behalve “Penny Lane“) tot aan 1969 toe !

In 1963 heeft de fanclub al zo’n 80.000 leden. Hun topniveau bereiken de Beatles in 1964, daarna worden ze meer en meer studiomuzikanten. In 1965 werden de Beatles uitgeroepen tot leden van de orde van het British Empire. De Beatles reageerden verdeeld. George had niet gedacht dat je zoiets kreeg voor het spelen van rock and roll, Ringo zou hem bewaren om af te stoffen wanneer hij oud was, Paul vroeg zich af wat zijn vader nu was en John had gedacht dat je een oorlog moest winnen of een tank besturen om deze onderscheiding te krijgen (in 1969 geeft John de onderscheiding terug uit protest tegen de oorlog in Vietnam).

In de periode 1967/1970 worden kosten nog moeite gespaard om een perfect klinkend Beatles-album af te leveren (ze halen een groot orkest of koor etc. naar de studio) De elpee “Sgt. Pepper” (1967) wordt het hoogtepunt uit hun artistieke loopbaan. Het nummer “A Day In The Life“, dat volgens sommige een visie op de Dag des Oordeels is, wordt door de BBC verboden.

De Beatles gaan in zaken, ze beginnen de Apple-onderneming die doodbloedt door hun eigenzinnige wanorganisatie.

“Abbey Road” uit 1969 is het laatste werk waarbij The Beatles in de studio samenwerken. De hoes van deze elpee leidde tot een gerucht dat bijna een cultus werd, nl dat Paul McCartney dood was. De Beatles die gewoon op een zebrapad de straat oversteken werden gezien als een begrafenisstoet, John, in het wit, was de voorganger, George, in spijkergoed, was de grafdelver en Ringo de begrafenisondernemer. Paul loopt op blote voeten en uit de maat. In de film Let It Be (1970) wordt het hoe en waarom duidelijk dat uiteindelijk tot het uiteen vallen van The Beatles zou leiden. It’s Over!!!!!!!

Er is geen band geweest die de eenvoudige rock and roll, de blues en de countrymuziek in het algemeen, de muziek van Chuck Berry, Little Richard en The Everly Brothers in het bijzonder op zo’n stormachtige manier in de richting van wat nu tegenwoordig popmuziek heet heeft gebracht. Van hun vele muzikale experimenten wordt door vele anderen dankbaar gebruik gemaakt. The Beatles waren een onovertroffen groep met een geweldige uitstraling en met een katalyserende (invloedrijke) werking op de popmuziek !

In 1976 worden een groot aantal Beatles singles opnieuw uitgebracht (in de originele koppelingen) en veel komt weer hoog in de Engelse hitlijsten. De belangstelling voor de muziek van de groep is nauwelijks afgenomen (tijdloze muziek) en spreekt steeds nieuwe generaties tieners aan. 

De LP “Let It Be“, gemaakt van allerlei materiaal, is de laatste plaat die de Beatles als groep opnemen. In April 1970 kondigt Paul McCartney het uiteenvallen van de Beatles aan. De popwereld reageert geschokt op dit nieuws.

Hun muziek en de teksten van de hand van Lennon en McCartney hebben duidelijk hun genialiteit aangetoond, als  pioniers van het eerste uur laten ze een grote leegte achter, maar zullen velen blijvend inspireren !

Paul McCartney, 18 juni 1942, basgitarist, zanger en tekstschrijver.

Met de groep Wings is Paul McCartney succesvol in de jaren zeventig en ook solo boekt hij succes.

De nummers: “Mrs. Vandebilt“, “Band On The Run” en “Mull Of Kintyre” van Wings worden grote hits. Wegens zijn grote verdiensten voor de moderne muziek wordt  Paul McCartney in maart 1997 geridderd door de Engelse koningin Elizabeth en gaat voortaan als Sir Paul door het leven. In oktober van datzelfde jaar vindt de wereldpremière van zijn eerste symfonie genaamd, “Standing Stones” plaats, en wordt goed ontvangen. Het is zijn tweede klassieke compositie, in 1991 componeerde hij zijn “Liverpool Oratorium” dat inmiddels al meer dan 100 maal is uitgevoerd.  

John Lennon, 9 oktober 1940 – 8 december 1980,  gitarist, zanger en tekstschrijver.     

John Lennon vormt met Yoko Ono de Plastic Ono Band en scoort een grote hit met het nummer “Give Peace a Change” in 1969, meer hits volgen in de jaren zeventig. LP’s John Lennon/ Plastic Ono Band, (1971), Imagine, (1971), Mind Games, (1973), Walls and Bridges, (1974), Rock’n Roll (1975).

In december 1980 wordt John Lennon door Mark Chapman voor zijn woning in New York doodgeschoten. Hij werd veertig jaar. De moordenaar wordt veroordeeld tot twintig jaar cel. John Lennon, een realistische wereldverbeteraar en van onschatbare waarde voor de ontwikkeling van de popmuziek wordt in alle stilte gecremeerd. In Amsterdam houdt men op de dag van de crematie in de avonduren een fakkeltocht van het Doelen-Hotel naar het Hilton om daar met enkele minuten stilte de overleden ex Beatle, John Lennon te herdenken.

George Harrison, 25 februari 1943, gitarist, zanger en tekstschrijver

George Harrison is solo succesvol en zamelt met een popconcert geld in voor een goed doel:  Bangladesh. Dit initiatief vindt  veel navolging in de jaren tachtig. Bekendste hits “My Sweet Lord“ uit 1970, “What Is Life” en “Bangladesh”  beide uit 1971.

George Harrison slaagt erin om oosterse en westerse muziek mooi te combineren, zijn solo LP “All Things Muss Pass“, uit 1970 wordt goed ontvangen. Filosofisch ingesteld en met een grote belangstelling voor oosterse culturen.

Eind december 1999 worden George Harrison en zijn vrouw Olivia Arias neergestoken in hun zwaar bewaakte huis in Henley-on-Thames. Het echtpaar overmeesterde zelf hun aanvaller, daarbij liep Olivia lichte hoofdverwondingen op. George werd met een mes in de borst gestoken en met hevige pijn naar het nabijgelegen Royal Berkshire Ziekenhuis vervoert. De politie houdt er rekening mee dat Harrisons belager, een 33-jarige man uit Liverpool, de geboorte­plaats van alle vier Beatles, een gestoorde fan is.

Na de moord op John Lennon op 8 december 1980 liet George Harrison zijn 100 kamers tellende landhuis Friar Park beveiligen alsof het de gevangenis van Fort Knox betrof. De andere Beatles-leden, Paul McCartney, Ringo Starr en Yoko Ono, de weduwe van John Lennon, zijn door de politie op de hoogte gesteld van de aanslag. George Harrison overlijdt in 2001 aan een hersentumor.

Ringo Starr, 7 juli 1940, drummer en zanger. 

Ook Ringo Starr  komt hoog in de hitlijsten als solo artiest in de jaren zeventig.

Bekendste Hits: “It Don’t Come Easy“, 1971,  “Photograph“, 1973 en “You’re Sixteen” uit 1974.

Ringo begint eind jaren zestig een filmcarrière en speelt een rocker in “That’ll Be The Days” en een aapmens in “Caveman“. Daarna wordt het steeds stiller tot hij in 1989 op tournee gaat in Noord-Amerika en Japan met zijn All-Starr Band waarmee hij enthousiast ontvangen wordt.

Stuart Sutcliff, basgitaar maakt ook in de beginperiode even deel uit van de Beatles die zich dan nog The Quarrymen noemen, hij overlijdt al vrij snel aan een hersenbloeding.

Zes los-vaste drummers worden versleten voordat in de persoon van Pete Best, zoon van de eigenares van The Casbah-club, een van de vaste adressen waar The Beatles optreden, eindelijk een vaste drummer wordt gevonden. In 1962 wordt hij alweer vervangen door Ringo Starr die The Beatles weggelokt hebben van Rorry Storme And The Hurrycanes. 

De magie van de Stones

Rolling Stones, opgericht eind 1962. Brian Jones bedenkt de groepsnaam die ze ontlenen aan het nummer Rolling Stone van de centrale figuur in de naoorlogse Chicago blues, Muddy Waters. In groepsbezetting, repertoire-keuze, muzikale aanpak en agressie zijn de Stones de eerste Engelse navolgers van de bluesbeweging die in Chicago in de jaren vijftig haar hoogtepunt kent.

In de beginperiode kwamen vele latere beroemdheden waaronder: The Beatles, Eric Clapton, Pete Townsend (The Who) en Jimmy Page (Led Zeppelin) naar de Rolling Stones luisteren. Ook kregen ze in het begin de naam van de ‘lelijkste en smerigste’ groep ter wereld. Hun jegens het establishment, aversieve gedrag wordt uitgelegd als anarchistisch.

Op 7 juni 1963 verschijnt de eerste Rolling Stones single, “Come On“/ “I Want To Be Loved“. In november van dat jaar brengen ze de single “I Wanna Be Your Man” uit (een Lennon en McCartney compositie) en dit nummer zorgt voor de doorbraak. “Tell Me” is de eerste Jagger/Richard compositie (1964) en er zouden er nog vele volgen.

In 1964 besloten de Stones om het gebruikelijke ‘uniform’ dat alle bands droegen in te ruilen voor hun kenmerkende extravagante kledij. Dit had tot gevolg dat de pers al snel negatief berichtte over de groep. The Stones ontmoette in hun carrière een soort vijandigheid, argwaan, die The Beatles nooit hebben ondervonden. Hun leeftijd zorgde er later voor dat ze eindelijk met respect behandeld werden. Tijdens een optreden in 1965 in San Jose (Californië) kreeg Keith Richards een enorme schok toen zijn gitaar een onder stroom staande draad raakte, hij was zeven minuten bewusteloos en gedurende die tijd verkeerden de band en het publiek in schoktoestand, maar gelukkig liep het goed af.

De dood van Brian Jones in 1969 was een persoonlijke tragedie voor de groep, en hun gevoel van radeloosheid werd nog groter toen geruchten over zelfmoord de ronde deden. Ze moesten zich nu ook verdedigen tegen de kritiek die hun een gebrek aan loyaliteit verweet. Op 8 juni 1969 werd besloten dat het voor iedereen beter was als Brian de groep zou verlaten, daar hij meer dan eens had gezegd dat hij niet gelukkig was met de muzikale richting die de band had ingeslagen, en door zijn druggebruik niet meer als volwaardig lid kon functioneren. Na de dood van Brian werd Mick de bandleider (wat hij in feite al een tijd was, omdat Brian niet meer te handhaven was binnen de groep door zijn extreme gedrag) daarnaast ontwikkelde Mick Jagger zich ook nog tot een uitstekend zakenman die zeer goed in staat was om de belangen van de groep te behartigen.   

MTV tijdperk

De Stones traden het tijdperk van de muziekvideo’s binnen, een techniek die uitstekend inspeelde op de show talenten van Mick Jagger. De rest van de Stones had er geen moeite mee dat Mick op de voorgrond trad. In 1994 liet de uitstekende video voor “Love Is Strong“, van het “Voodoo Lounge” album zien hoe de band zich als reuzen door de straten van New York bewoog. Het werd onmiddellijk MTV’s meest gevraagde video. Met dit album en de daaropvolgende tour lieten ze horen en zien nog altijd ’s werelds  beste rock and roll band te zijn.

Ze overleefden het discotijdperk,  de Punk, de New Romantics, the House en de Hip Hop rage. De Stones groeiden mee maar bleven trouw aan hun eigen oorspronkelijke sound en slaagden erin om nieuwe ideeën en kracht toe te voegen, dit alles uitgevoerd met een tomeloze energie en functionerend als een hechte groep begaafde musici. Altijd waren er al geruchten dat de Stones zouden ophouden te bestaan, maar na meer dan veertig jaar rollen de Stones nog onvermoeibaar door. We schrijven 2007. Een instituut en een fenomeen!

Brian Jones, 28 februari 1942-3 juli 1969

Wilde aanvankelijk tandarts worden maar koos voor de muziek. Oprichter van de Rolling Stones en een veelzijdig muzikant. Brian bespeelde vele instrumenten waaronder: piano,  gitaar, harmonica, orgel, saxofoon, klarinet en sitar.

Hij bracht maar een solo- album uit: Brian Jones presents The Pipes Of Pan en Joujouka, een tamelijk eigenaardig muzikaal product, maar tekenend voor de persoon die hij was. Bij de eerste persing zat een boekje bij van vier pagina’s en een  smaakvolle uitklapbare binnenhoes. Zijn muzikale veelzijdigheid werd alom geroemd.    

Mick Jagger, 26 juli 1943

Mede oprichter van de Stones, en na de dood van Brian Jones leider van de groep. Zang, gitaar, mondharmonica, tekstschrijver, een groot showtalent en zakenman. Mick studeerde aan de London School Of Economics maar wist al snel dat hij de muziek in wilde. Bevriend met Keith Richards vanaf zijn zevende jaar.

Solo-projecten: Maakte zijn debuut als acteur in de speelfilm “Ned Kelly” (1970), daarop volgde “Performance” (1970) en “Free Jack” (1992). Hij nam solo-albums op en had in 1985 een grote hit met David Bowie, een cover van Dancing In The Street. Mick Jagger een ras performer en een topsporter in de muziek.

Keith Richards, 18 december 1943

Gitaar, zang, tekstschrijver en muzikale tweelingbroer van Mick Jagger (later kregen ze de naam: Glimmer Twins). Studeerde aan de Sidcup kunstacademie.

In 1958 ontmoette deze twee elkaar in de trein naar de stad, allebei met een stapel bluesplaten onder de arm, ze halen herinneringen op aan hun tijd op de lagere school en Mick spoort Keith aan om auditie te doen voor een band in Kent genaamd Little Boy Blue & The Blue Boys. Het was dit moment dat beide het besluit namen om hun leven aan de muziek te wijden.

Solo-projecten: In 1978 richtte Keith zijn eigen groep The Barbarians op en in 1988 The X-Pensive Wino’s, daarnaast gastoptredens met een grote verscheidenheid aan artiesten. In 1988 verscheen de elpee, “Talk is Cheap“. Zijn gitaarriffs zijn een bron van inspiratie voor andere gitaristen.

Charlie Watts, 2 juni 1941

Drummer. Charlie had een kunstopleiding gedaan en werkte bij een advertentiebureau. Hij vond het wel leuk wat de Stones deden. In 1963 weten de Stones hem over te halen om toe te treden als drummer van de band.  

Een groot fan van jazz-musici en nog steeds spelend in een jazz orkest. Later zou hij zijn droom, het oprichten van een eigen jazzorkest, waarmaken. In 1964 schreef en illustreerde hij Ode To A Highflying Bird, geïnspireerd op de muziek van wijlen Charlie Parker, wat zeer goed ontvangen werd.

In 1991 werd het boek heruitgegeven met een speciale cd van het pas geformeerde Charlie Watts “Quintet“. Een zeer bescheiden man, en voor de andere Stones-leden de spreekwoordelijke rots in de branding.

Bill Wyman, 24 oktober 1936

Basgitarist. Bill reageerde op een advertentie die de Stones in november 1962 in het Britse muziekblad “Melody-maker” hadden geplaatst. “Ze mochten me niet maar ik had een goede versterker” aldus Bill. Toch zou hij ruim dertig jaar deel uit maken van de groep en gaandeweg bleek hij er perfect in te passen. Bill staat bekend om zijn zeer karakteristieke houding. Toen er begin 1963 een stukje over de Rolling Stones in het plaatselijke krantje stond, knipte hij het uit en bewaarde het. Er verscheen steeds meer en Bill bewaarde alles, wat resulteerde in een enorm knipselarchief.

Solo-projecten: In 1990 schreef hij samen met Ray Coleman het boek “Stone Alone”. Hij had een paar solo-hits waaronder: “(Si Si) Je Suis Un Rockstar” (1981), een lofzang op het leven als rockartiest, vermengd met Franse woorden en gezongen in een toepasselijk monotoon stemgeluid. Ook schreef hij muziek voor de film, “Green Ice” uit 1981 en speelde in 1983 zelf mee in de western “Digital Dreams”. In 1986 richtte hij zijn eigen groep Willie and the poor boys op. Ondanks de moeite van Keith om hem voor de Stones te behouden verlaat hij in 1993 de groep.

Ron Wood, 1 juni 1947

Basgitarist en kunstschilder. Komend van de groep The Faces, speelt hij in 1975 voor het eerst  mee met de Stones en treed  in 1976 officieel toe tot de band. Hij past perfect in de groep en de anderen Stones-leden mogen hem graag.

In zijn vrije tijd schildert hij zijn idolen en heeft zowat alle groten van de film en muziekwereld gepenseeld, van Little Richard en James Dean tot David Bowie en Rod Stewart en uiteraard de leden van de Rolling Stones. Zijn werk vindt gretig aftrek al kost het een paar centen. Samen met Bill German schreef hij Ron Wood “The Works”, een korte kroniek van zijn artistieke en muzikale carrière, en in 1991 geeft hij een boek uit over zijn grote hobby, “Ronnies Art Works”. Maakt ook solo-albums en schreef samen met Ronnie Lane de soundtrack voor de film Maho­ney’s Last Stand.

Mick Taylor, 17 januari 1948

Gitaar. Mick maakte zijn debuut als lid van de Rolling Stones op 5 juli 1969 tijdens het gratis concert in Hyde Park, Londen. In het begin van de jaren zestig speelde hij bij John Mayall’s Bluesbreakers. Op 13 juni 1969 werd hij officieel lid van de Stones als vervanger van Brian Jones. Taylor is een meer dan uitstekend bluesgitarist. In 1974 verlaat hij de Stones omdat hij zich muzikaal verder wil ontwikkelen.

Ian Stewart

Pianist en zesde bandlid. Zijn boogie stijl op de piano spreekt de Stones aan. Toch maakt hij maar kort echt deel uit van de band. Op aanraden van Andrew Loog Oldham (manager van de band, in 1965 opgevolgd door Allen Klein) verlaat hij de groep en wordt road manager.

Niet omdat er iets aan zijn spel mankeert (hij zou als begeleidend toetsenist in de band blijven spelen) maar omdat Ian niet past in het rebellen-imago dat Oldham voor de groep bedacht heeft. Hij speelt later wel vaak mee op concerten en platen van de Stones. Tot aan zijn dood toe, in 1985 bleef hij een trouwe vriend en lid van de Stones. 

Uit Schotland komt de groep Middle Of The Road, de zangeres Sally Carr, heeft een lichte nasale stem, de muziek is eenvoudig en lieflijk. Veel hits in 1971, 1972 en 1973, daarna wordt het stil. (Soley, Soley in Nederland in 1971 de single van het jaar)

Ga naar de volgende pagina van dit hoofdstuk (Groepen en soloartiesten van de jaren 70)

Ga naar de vorige pagina van dit hoofdstuk (Groepen en soloartiesten va de jaren 70)

Ga terug naar het overzicht Jaren 60 en 70