BeroemdBuitenland1

Grace Kelly

(klik op de plaatjes om ze te vergroten)

Grace Patricia Kelly werd op 12 november 1929 geboren in Philadelphia (Pennsylvania) in de Verenigde Staten. Ze was het derde van de vier kinderen die uit het huwelijk van haar ouders geboren werden. Haar vader was een Ier en haar moeder een Duitse. Haar vader was een schatrijke bouwondernemer die in zijn jeugd nog Olympisch goud had gewonen in het roeien met een skiff (eenmans roeiboot). Ook haar broer John won Olympisch goud in dezelfde discipline. Het gezin was Rooms-Katholiek en omdat haar vader zo rijk was speelde geld in heel haar leven geen rol.

Al op jonge leeftijd wilde ze actrice worden. Daar zagen haar ouders weinig in. Maar na haar middelbare school vertrok ze in 1947 toch naar New York om daar lessen te gaan volgen aan de “American Academy of Dramatic Arts”. Tijdens haar studie deed ze modellenwerk.

Na haar studie deed ze nog steeds wat modellenwerk en acteerwerk. Ze debuteerde in 1949 op Broadway in een klein rolletje. Ook maakte ze kort een uitstapje naar het medium televisie dat toen nog in de kinderschoenen stond. Maar ze was niet tevreden met haar werk in New York en vertrok naar Hollywood in Californië met het doel om een rol te bemachtigen als filmactrice.

In 1951, op 22-jarige leeftijd, verscheen ze voor het eerst op het witte doek met een klein rolletje in de film “Fourteen Hours”. Haar eerste echte film was de Western “High Noon” (1952). Ze speelde daarin de jonge Quaker bruid van de sheriff (gespeeld door Gary Cooper). Voor haar volgende film moest ze een contract tekenen bij MGM (Metro Goldwyn Mayer). De film waarvoor ze gecast werd was “Mogambo” (1953), waarin Grace Linda Nordley speelde. De film was een jungle drama waarin Clark Gable en Ava Gardner geweldige rollen speelden. Grace kreeg een Oscar nominatie voor de beste vrouwelijke bijrol. Ze won een Oscar voor de beste actrice in 1954 voor haar rol van een eenvoudige vrouw die al lange tijd leed onder het alcoholisme van haar man (Bing Crosby) in de film “The Country Girl”. Het was een druk jaar voor haar, want ze speelde ook in de films “Green Fire” en “The Bridges at Toko-Ri”. Intussen was ze ook ontdekt door “The Master of Suspense” Alfred Hitchcock. Met hem maakte ze in 1954 twee films “Dial M for Murder” (met Ray Milland ) en “Rear Window” (met James Stewart) en in 1955 “To catch a thief” (met Cary Grant). Deze film werd bijna in zijn geheel opgenomen in het zuiden van Frankrijk.  

Na de opname vloog ze terug naar de Verenigde Staten om haar Oscar voor “The Country Girl” in ontvangst te nemen. In mei 1955 vloog Grace terug naar Frankrijk om bij het filmfestival in Cannes aanwezig te zijn omdat de film “The Country Girl” vertoond zou worden. Daar ontmoette ze prins Rainier III van Monaco. Ze had er mee ingestemd om samen met hem gefotografeerd te worden voor het blad de “Paris Match”. Ze was toen 25 jaar oud.

Rainier de Grimaldi regeerde over Monaco en het gerucht ging dat Monaco na zijn dood bij Frankrijk ingelijfd zou worden als hij geen troonopvolger zou hebben. Voordat Grace Kelly op het toneel verscheen had Rainier zes jaar lang een relatie met de Franse actrice Gisèle Pascal. Na medisch onderzoek bleek echter dat ze onvruchtbaar was en Rainier verbrak de verhouding. Later bleek overigens dat er een medische  fout gemaakt was, want ze kreeg toch kinderen. De 32-jarige Rainier was een van de meest begerenswaardige vrijgezellen van dat moment toen hij Grace ontmoette. Na de fotosessie met haar bezochten ze de tuinen en de kleine dierentuin van de prins. Ze werden verliefd op elkaar. En Grace brak met haar toenmalige verloofde de modeontwerper Oleg Cassini.

Hun tweede ontmoeting was bij een afspraak voor een diner en een ontmoeting met haar familie.

Midden 1955 was Grace bezig met haar rol in de film “The Swan”, een verhaal over een jonge vrouw, Alexandra, die verloofd was met een prins ! De film kwam in 1956 uit.

Eind 1955 werd haar verloving met prins Rainier bekendgemaakt.

Begin 1956 begon Grace met de opnames van “High Society” met ook Bing Crosby en Frank Sinatra in hoofdrollen. Dit was een remake van “The Philadelphia Story” uit 1940, waarin indertijd Katharine Hepburn de hoofdrol speelde.  “High Society” was een muzikale komedie en Grace zong daarin een duet met Bing Crosby, het lied “True Love”. Het werd een gouden plaat in de Verenigde Staten.

TRUE LOVE

Suntanned, windblown
Honeymooners at last alone
Feeling far above par
Oh, how lucky we are

While I give to you and you give to me
True love, true love
So on and on it will always be
True love, true love

For you and I have a guardian angel
On high, with nothing to do
But to give to you and to give to me
Love forever true

For you and I have a guardian angel
On high, with nothin’ to do
But to give to you and to give to me
Love forever true
Love forever true

Luister en kijk hier naar dit lied

Eén van de redenen die voor Rainier aantrekkelijk waren om met een filmactrice te  trouwen was dat het toerisme naar het arme Monaco dan zou toenemen. Haar familie was verbijsterd toen Rainier een aanzienlijke bruidsschat verlangde. Er werd een bedrag van maar liefst 2 miljoen dollar overeengekomen. Het werd overigens van haar toekomstige erfenis afgehaald, zodat dit niet ten koste zou gaan van de erfenis van haar broer en twee zusters.

De verloving van Grace met de prins van Monaco had een ware mediahype tot gevolg. Het feit dat ze (tegen haar zin) haar filmcarrière opgaf voor haar huwelijk (“High Society” was dus haar laatste film) zorgde ervoor dat ze mateloos populair werd. Rainier vond dat het acteren in films niet meer bij haar status paste en verbood zelfs om films waarin Grace Kelly een rol speelde te vertonen in Monaco. Haar huwelijk werd “Het huwelijk van de eeuw” genoemd in de media.

Op 4 april 1956 vertrokken Grace, haar familie en vrienden aan boord van het zeiljacht de “Constitution” richting Monaco. Op 12 april kwam het zeiljacht aan bij Monaco en kwam het motorjacht van prins Rainier uit de haven om Grace van boord op te pikken. Toen het jacht weer terugkeerde in de haven was er overal pers aanwezig en konden de Monegasken voor het eerst een glimp opvangen van hun toekomstige prinses.

Op 18 april 1956 werd in de troonzaal van het paleis, zoals vereist werd door de wet van Monaco, eerst het burgerlijk huwelijk voltrokken. Op 19 april 1956 vond de kerkelijke inzegening plaats in de Saint Nicolas kathedraal. Volgens een overeenkomst met de filmmaatschappij MGM werd het huwelijk exclusief door hen gefilmd om de beelden later in de Verenigde Staten te kunnen vertonen. Dit was overeengekomen omdat Grace stopte met filmen en daardoor een zevenjarig contract met MGM verbrak. Het werd een sprookjeshuwelijk, ondanks de aanwezigheid van de filmcamera’s en de filmverlichting. Hoewel werd gezegd dat Grace ieder moment van haar huwelijksvoltrekking haatte, zag ze er stralend uit. Na de huwelijksvoltrekking was er een tuinfeest in de tuin van het paleis. Om vijf uur ’s middags vertrok het koppel met het jacht van prins Rainier voor een huwelijksreis. In plaats van de filmster Grace Kelly was ze nu “Hare Doorluchtige Hoogheid Prinses Grace Patricia van Monaco”.

Toen ze terugkwamen van de huwelijksreis bleek dat Grace zwanger was. Het was een moeilijke tijd voor haar. Zonder familie en vrienden in een vreemd land en in verwachting van haar eerste kind. Maar prins Rainier stond erop dat ze de meeste beslissingen nam voor de renovatie van het paleis. Ze richtte ook zelf de kinderkamer in.

Op 23 januari 1957 werd prinses Caroline geboren en Grace was verrukt over haar nieuwe baby. En Monaco was blij dat ze een troonopvolger hadden, waardoor ze onafhankelijk van Frankrijk zouden blijven. Een jaar later, op 14 maart 1958 werd prins Albert geboren en zeven jaar later, op 1 februari 1965 prinses Stéphanie. Grace hield van haar kinderen en trachtte hun discipline bij te brengen. Ze probeerde zo veel mogelijk om haar kinderen als normale kinderen te laten opgroeien. Hun vakantie brachten ze vaak door in Philadelphia en jarenlang ging prins Albert mee op zomerkamp met zijn Amerikaanse neven.

Om zichzelf als prinses nuttig bezig te houden werd Grace voorzitter van het Rode Kruis van Monaco. Door haar connecties in Hollywood werd het jaarlijkse bal voor het Rode Kruis door veel artiesten en filmsterren bezocht, zoals Frank Sinatra en Cary Grant. Vanaf haar eerste jaar als prinses organiseerde ze een jaarlijks kerstfeest voor de kinderen van Monaco, waarbij geen ouders aanwezig mochten zijn. Ook werd ze honorair voorzitter van AMADE. AMADE hielp kinderen in derde wereldlanden met medicijnen en scholing. Ze nam eveneens actief deel aan de “La Leche Leage”, een organisatie die borstvoeding aanmoedigde. Later ging ze zich ook bezighouden met de kunst van het schikken van gedroogde bloemen. Ze had zelfs een expositie in Parijs waar stukken van haar hand werden verkocht ten behoeve van de liefdadigheid.

Rond 1978 begon Grace met het lezen van poëzie en bezocht ze veel poëziefestivals. In datzelfde jaar werkte ze nauw samen met Robert Dornhelm aan de realisatie van twee films. Bij de film “The Children of Theater Street” een film over de “Kirov Balletschool” sprak zij het commentaar. In de tweede film, “Rearranged” speelde zij zichzelf sprekend over de Tuinclub van Monaco. Door haar dood is deze film nooit helemaal afgemaakt en bovendien hield prins Rainier het uitbrengen van de film met het bestaande materiaal tegen.

In de Hitchcock film “To Catch a Thief” uit 1955, waarin zij een hoofdrol speelde, komt een scène voor waarin zij met grote snelheid over de slingerweg bij Cap-d’Ail aan de Côte d’Azur  in het zuiden van Frankrijk rijdt met de politie op haar hielen op weg naar een picknick. Op 13 september 1982 reed ze op weg naar huis, met haar dochter Stéphanie in de auto, over deze zelfde weg ter hoogte van La Turbie toen ze getroffen werd door een lichte beroerte. Ze verloor de macht over het stuur, de wagen vloog van de weg en tuimelde zo’n 13 meter naar beneden. Stéphanie wist uit de auto te komen of werd er uitgeslingerd. Zij was vrijwel ongedeerd. Maar Grace was zwaar gewond en buiten bewustzijn. Ze werd naar het ziekenhuis vervoerd, waar ze de volgende dag op 14 september 1982 op 52-jarige leeftijd overleed. Er gingen overigens geruchten dat het verhaal van een lichte beroerte niet klopte en dat niet zij maar Stéphanie achter het stuur gezeten zou hebben. Deze geruchten zijn nooit bevestigd.

Grace Kelly ligt begraven in de Saint Nicolas Kathedraal in Monaco, dezelfde kathedraal waar ze ook in getrouwd is. Op 6 april 2005 overleed ook prins Rainier aan de gevolgen van de problemen met zijn longen, hart en zijn nieren. Hij werd 81 jaar oud en ligt naast zijn vrouw begraven.

Geraadpleegde bronnen o.a.:

IMDb

Leninimports

Starpulse

Wikipedia

 Terug naar Nostalgie

Danny Kaye

(klik op de plaatjes om ze te vergroten)

Danny Kaye werd als David Daniel Kaminsky op 18 januari 1913 geboren in Broolyn (NY) als de derde en laatste zoon van een geïmmigreerde kleermaker afkomstig uit de Oekraïne. Hij was het enige kind dat in de Verenigde Staten geboren werd. Na zijn lagere school tijd, op school 149, ging hij naar de Thomas Jefferson High School. Deze school verliet hij echter al op 13-jarige leeftijd en hij liep weg naar Florida. Daar werd hij een straatmuzikant die leefde van het geld dat hij ophaalde en daarnaast werkte hij in restaurants, waar hij zijn centen verdiende met het ophalen van de vuile vaat en het schoonmaken van de tafels. In die tijd veranderde hij zijn naam in Danny Kaye. Vervolgens ging hij naar de Catskill, een gebied dat bekend stond als de “Borsjt Gordel”, om eerst op te treden voor de radio en daarna als komediant op vakantieparken en zomerhotels. Tussendoor verdiende hij bij als verkoper van frisdrank en als verzekeringsagent.

Zijn optredens werden al snel een succes en in 1933 kwam hij terecht bij het dansgezelschap van Dave Harvey en Kathleen Young.

In 1934 vertrok hij naar het Verre Oosten waar hij leerde zingen, dansen, mime spelen, betekenisloze lettergrepen zingen en hoe je een professioneel optreden moest verzorgen.

Helaas werd zijn debuut in Londen publicitair overschaduwd door de ophef over de reis van Chamberlain naar München om daar Adolf Hitler te ontmoeten.

In 1938 keerde hij weer terug naar de Verenigde Staten. Daar ontmoette Kaye zijn toekomstige vrouw Sylvia Fine in vakantiepark Tamiment in het Poconos gebied. Sylvia was een toegewijde joodse socialiste. Zij was een schrijfster van blijspelen. Haar stijl van schrijven paste precies bij het talent van Danny Kaye. En in die zomer schreef ze onder andere “Anatole of Paris”, “Stanivslasky” en “Pavlova”. Danny en Sylvia werden een team, waarbij Kaye in zijn voorstellingen vaak het werk gebruikte dat Sylvia speciaal voor hem geschreven had.

In 1939 maakte Danny Kaye zijn debuut op Broadway in “The Straw Hat Revue”. Later in datzelfde jaar maakte hij deel uit van de cast van “Lady in the Dark” van Moss Hart. Deze had hem zien optreden in een kleine nachtclub, “The Martinique” genaamd. Hart schreef hem in het stuk met de 11 minuten durende rol van een temperamentvolle fotograaf die de kunst verstond van het uitspreken van moeilijke zinnen waarvan je tong haast in de knoop kwam. Een goed voorbeeld hiervan was het beroemde liedje “Tchaikovsky”, waarin Kaye de namen van 54 Russische componisten zong in 38 seconden tijd. Hij debuteerde in zijn rol op 21 januari 1941 in het Alvin Theater. Het publiek was razend enthousiast over zijn optreden. Voor zijn optreden ontving hij een voor die tijd gigantisch salaris van $ 500 per week (!) en een vermelding op de affiche van de voorstelling.

Vervolgens kreeg Danny Kaye de hoofdrol in “Let’s Face It”, een show over het leven in het leger met liedjes en teksten van Cole Porter, Herbert and Dorothy Fields, and Sylvia Fine.

Begin veertiger jaren trad Danny op in nachtclubs, op Broadway en hij trad ook op voor de Amerikaanse troepen die zich tijdens de Tweede Wereldoorlog in Europa bevonden, totdat filmproducent Samuel Goldwyn hem in 1943 contracteerde.

Het gerucht gaat dat Goldwyn wilde dat hij een neusoperatie zou ondergaan om hem meer Amerikaans te laten lijken. Toen hij dit weigerde gebood Goldwyn hem om zijn rode haardos te laten blonderen. Dat laatste heeft hij ook werkelijk een tijdje gedaan. Ondanks het feit dat hij zijn neus niet had laten aanpassen kreeg hij groot succes met films. Om te beginnen met “Up In Arms” in 1944. En er volgden nog vele successen, waarvan er sommige speciaal geschreven werden om zijn talent tot zijn recht te laten komen, zoals “Wonder Man” (1945), “The Kid From Brooklyn” (1946), “The Inspector General” (1949) en “White Christmas” (1954). Misschien wel een van zijn bekendste zinnen komt uit de film “The Court Jester” (1956) waar Kaye als een pas geridderde hofnar uitgedaagd is tot een duel. Hij moet daarbij de volgende zin onthouden: “The pellet with the poison’s in the vessel with the pestle; the chalice from the palace has the brew that is true.” (zoiets als “Het pilletje met het vergif zit in de vijzel met de stamper; de kelk van het paleis bevat het echte brouwsel”).

In 1940 was hij met Sylvia getrouwd en in december 1946 werd hun enige kind, dochter Dena Kaye, geboren.

Kaye met dochter Dena

(foto kan niet vergroot worden)

In 1948 trad Danny met een one man show op in het Palladium in Londen. Het enorme succes dat hij daar behaalde werd door Life Magazine omschreven als “devote hysterie”.  De Britse koninklijke familie kwam zelfs kijken. En voor het eerst in de geschiedenis zaten ze niet in de Royal Box maar op de eerste rij van het orkest.

De betrokkenheid van Danny Kaye bij het United Nations Children’s Fund (UNICEF) begon in 1954. Om zijn beroep op sociale verantwoordelijkheid te verkondigen vloog hij duizenden uren als piloot (vliegen was overigens een grote hobby van hem) op reizen voor UNICEF. Hij was zo toegewijd aan de zaak dat hij eens 65 steden bezocht in 5 dagen. De toenmalige Secretaris Generaal, Javier Perez de Cueller, zei tijdens een ode aan Kaye op 27 oktober 1987 dat hij de man was die de bewustwording van de hele wereld vergroot had met betrekking tot de benarde toestand van onfortuinlijke kinderen in de wereld. Kaye werd zo geïdentificeerd met UNICEF dat, toen de organisatie in 1965 de Nobelprijs won, hij uitgekozen werd om deze prijs in ontvangst te nemen.

Bij een ceremonie in Washington D.C. kreeg Kaye zijn eigen onderscheiding van B’nai B’rith (een joodse jeugdorganisatie) voor zijn werk voor UNICEF. Aan het eind, na een staande ovatie vroeg hij aan het publiek om te blijven staan en “Happy Birthday” voor niemand in het bijzonder te zingen. Na het lied vroeg hij aan iedereen waarom ze als “een stelletje gekken bleven staan” en hij trok 20 seconden lang gekke bekken naar de fotografen “zodat ze zouden vertrekken”.

In de zestiger jaren nam zijn populariteit als filmster af. Maar van 1963 tot 1967 was hij de ster van zijn eigen muzikale variété show op de televisie, “The Danny Kaye Show”, die in het eerste seizoen al een Emmy Award kreeg.

In 1970 keerde Kaye terug naar Broadway waar hij de ster was van “Two by Two”. Tijdens een optreden viel hij en blesseerde zijn heup. Ondanks zijn verwonding ging zijn optreden van tien minuten in de show gewoon door (er was natuurlijk ook geen vervanger). Hij liep dan met krukken of een wandelstok.

Kaye drukte zijn stempel niet alleen op de wereld van het entertainment, maar ook de professionele sport had zijn belangstelling. Van 1977 tot 1981 was hij eigenaar van de Seattle Mariners, een basketbal team uit de Major League.

Kaye met Sylvia Fine

(foto kan niet vergroot worden)

Hoewel hij een zeer succesvolle carrière had, was zijn privé-leven wat minder mooi. Tijdens zijn huwelijk kreeg hij een verhouding met de eveneens getrouwde Eve Arden. Verder zou hij nog een verhouding hebben gehad met een andere actrice, Vivien Leigh. Men zei dat hij niet kon verkroppen dat sommigen in Hollywood beweerden dat hij zijn succes eigenlijk aan zijn vrouw Sylvia Fine te danken had en dat hij daarom niet goed met haar kon leven. Toch is hij nooit van haar gescheiden en hield het huwelijk 47 jaar stand tot aan de dood van Kaye. Danny Kaye was echter maar zelden thuis en daardoor zag hij ook zijn dochter Dena maar weinig.

Een ander aspect van de carrière van Danny Kaye was het dirigeren van grote symfonieorkesten. Hij nam de dirigeerstok voor het eerst op, op verzoek van Eugene Ormandy. En hoewel hij zei dat hij geen noten kon lezen, verdiende hij miljoenen dollars met zijn dirigeerwerk ten behoeve van de liefdadigheid. Kaye kon het echter niet nalaten om de humor met zijn dirigeerkunst te verweven. Zo dirigeerde hij de “Flight of the Bumblebee” met een vliegenmepper en liggend op de grond, terwijl hij met zijn voeten in de lucht trappelend de maat aangaf. Niettemin werd zijn dirigeerkunst geprezen door Zubin Mehta die zei dat Kaye een zeer efficiënte dirigeerstijl had. Aan “Live from Lincoln Center: An Evening with Danny Kaye and the New York Philharmonic,” uitgezonden op PBS (Public Broadcasting Service), had hij het gedeeltelijk te danken dat hij in 1981 de Peabody Award (een prijs voor verdiensten voor de radio) ontving.

In zijn laatste film, een televisiefilm uit 1981, “Skokie” toonde hij de veelzijdigheid van zijn talent. Hij ontving lovende kritieken voor zijn rol als iemand die een Nazi concentratiekamp overleefd had.

Op 3 maart 1987 overleed Danny Kaye op 74-jarige leeftijd aan de gevolgen van een hartaanval. Komiek, zanger, danser, entertainer, meester van de mime, meesterkok, piloot, dirigent, ambassadeur van UNICEF, echtgenoot, vader …, hij was het allemaal. In al die verschillende rollen was hij in staat om mensen te raken. Als kind wilde Danny Kaye dokter worden. En op zijn manier is hij dat ook geworden. Is immers de lach niet de beste medicijn ?

Luister en kijk naar Danny Kaye

Geraadpleegde bronnen o.a.

American Masters

Angelfire

Geocities

Solid!

The John F. Kennedy Center

Wikipedia

 Terug naar Nostalgie

Pat Boone

(klik op de plaatjes om ze te vergroten)

Eind vijftiger jaren was Pat Boone, na Elvis Presley, de populairste zanger in Amerika. Zijn witte schoenen werden een rage en met zijn netjes gekamde haar, zijn mooie bariton stem en zijn beminnelijke glimlach stal hij de harten van veel vrouwelijke tieners en hun moeders.

Pat Boone werd als Charles Eugene Patrick Boone in 1934 geboren in Jacksonville in het Amerikaanse Florida. Hij was de zoon van de oorlogsheld Daniel Boone. In 1936 verhuisde de familie naar Tennessee.

Zijn professionele zangcarrière begon al toen hij nog studeerde aan het “North Texas State College” in Nashville. Direct na zijn eindexamen in 1953, hij was toe zelf nog een tiener, trouwde hij met Schirley Foley, de dochter van Country zanger Red Foley. Het huwelijk duurt tot op de dag van vandaag. Uit het huwelijk werden vier dochters geboren.

Na een periode aan het David Limpscomb College gestudeerd te hebben ging hij naar de North Texas State University. Omdat hij een lokale talentenjacht gewonnen had mocht hij optreden in “The Ted Mack Amateur Hour”. Zijn optreden leidde ertoe dat hij een jaarcontract kreeg voor de “Arthur Godfrey Show”.

In 1954 maakte hij zijn eerste plaatje voor een kleine platenmaatschappij. Een jaar later tekende hij voor de veel grotere platenmaatschappij “Dot”, waar hij tot 1962 bij zou blijven. Zijn eerste plaat voor dit label was “Two Hearts, Two Kisses”, een cover van de Rytm & Blues hit van de Charms. Het werd zijn eerste hit in Amerika. Het was in die tijd gebruikelijk voor “witte” artiesten om een R&B hit in een nieuw jasje te steken en vaak draaiden de diskjockeys het nog liever dan het origineel. Maar daardoor werd toch ook de originele R&B versie meer verkocht.

Zijn volgende hitnummer was een cover van Fats Domino’s “Ain’t That A Shame”. Het nummer bracht zowel Boone als Domino tot het sterrendom. In 1955 haalde de versie van Domino de twaalfde plaats van de top 40 in Amerika, maar de versie van Boone werd een numnmer 1 hit. En Boone ging door met een andere cover van de zwarte artiest El Dorados “At my Front Door/Crazy Little mama” waarmee hij weer een top 10 plaats in de Amerikaanse top 40 behaalde.

Pat Boone bracht de R&B liedjes in zijn eigen gladde stijl, heel anders dan de oorspronkelijke versies. Sommigen vonden dat het belachelijk klonk, maar de formule werkte en de platen werden goed verkocht.

Met zijn versie van de Rock ’n Roll nummers “Tutti Frutti” en “Long Tall Sally” van Little Richard scoorde hij ook weer grote hits. En zo ging het maar door met “Gee Whittakers !” van Five Keys en “I Almost Lost My Mind” van Ivory Joe Hunter. De laatste werd in Amerika zijn tweede nummer 1 hit in 1956. Hij coverde Joe Turner’s “Chain Of Love” en “Don’t Forbid Me”, zijn derde nummer 1 hit.

In 1957 was Boone’s ster tot grote hoogtes gerezen en de film en televisie producenten stonden voor hem in de rij. Hij trad op in 15 films, waaronder “Bernardine”, “April Love” en “State Fair”. Van 1957 tot 1960 had hij zijn eigen televisieshow “The Pat Boone/Chevy Showroom”.

En de hits bleven maar komen. “Why Baby Why”, “Love Letters In The Sand” en “April Love” waren tophits in 1957. In 1958 volgden onder andere “A Wonderful Time Up There” en “Sugar Moon”.

En hij slaagde er tussendoor in om in 1958  af te studeren aan de Columbia University in New York.

In 1959 en 1960 verkocht hij nog wel veel platen met nummers als “With The Wind And The Rain In Your Hair” en “Twixt Twelve and Twenty”, maar het aantal dat de top 10 haalde nam af.

In 1961 behaalde hij zijn vijfde en laatste nummer 1 hit met het nummer “Moody River”. Met het nummer “Speedy Gonzales” haalde hij in 1962 nog wel een hoge notering, maar het werd geen nummer 1 hit.

Pat was altijd een gelovig mens. Nadat zijn carrière midden zestiger jaren in de popmuziek tanende was door onder andere de opkomst van de Beatles en de Rolling Stones, deed hij een aantal verkeerde investeringen en kampte hij met huwelijksproblemen. Maar deze moeilijkheden werden overwonnen.

Pat en zijn vrouw Shirley hebben vier dochters: Cherry, Lindy, Debby, and Laury. In de tweede helft van de zestiger en in de zeventiger jaren toerden ze als familie door de Verenigde Staten met Gospel liedjes. Ze maakten ook platenalbums met dit soort muziek, zoals “The Pat Boone Family” en “The Family Who Prays”. In de zestiger jaren begon Pat ook met het schrijven van zelfhulpboeken voor pubers.

In de zeventiger jaren had Pat ook nog een aantal hits met Country liedjes. Naast het vele charitatieve werk dat hij deed begon hij in 1983 met het presenteren van Christelijke radioprogramma’s. Terwijl zijn zangcarrière verder tanende was maakte hij de plaat “Let Me Live”, dat hét lied werd van de anti-abortus beweging in Amerika.

In tachtiger en negentiger jaren stond hij niet langer in het spotlicht. Maar in 1997 verbaasde Pat vriend en vijand door bij de Amarican Music Award te verschijnen getooid met kettingen, een leren vest en nep-tattoos. Daarmee wilde hij zijn nieuwe platenalbum “No More Mr. Nice Guy” promoten, met covers van Heavy Metal muziek. De oorspronkelijke nummers waren omgezet naar de typisch Pat Boone stijl.

Zijn respectabele imago was hij daarmee in één klap kwijt, in elk geval onder grote delen van zijn aanhang onder conservatieve Christenen. Zij konden de grap niet waarderen. Door deze actie werd hij zelfs ontslagen bij “Gospel America”, een televisieprogramma van de zender “Trinity Broadcasting Network”.

Momenteel is Pat Boone nog steeds diskjockey van een populaire Amerikaanse “gouwe-ouwe” zender en runt hij zijn eigen platenmaatschappij, die plaatjes uit de jaren ’50 opnieuw uitbrengt die geen plek meer krijgen binnen de grote platenlabels. Boone woont in Los Angeles (Californië) met zijn vrouw Shirley. Ze zijn invloedrijke en gerespecteerde leden van de “Kerk op weg” in San Fernando Valley. 

Bernadine

Ooooh, Bernadine
Oh, oh, oh, Bernadine
I can tell by the dimple on your chin
You’re in beautiful shape for the shape you’re in
An’ I’m in shape for Bernadine

Oh, Bernadine
Oh, oh, oh, Bernadine
When you wander inta my dreams at night
Your remarkable form is a pure delight
I go, go, go for Bernadine

Bernadine, Bernadine
You’re a little bit like ev’ry girl I’ve ever seen
Oh, your separate parts are not unknown
But the way you assemble them’s all your own
All yours and mine, dear Bernadine (yours and mine, dear Bernadine)

Oh, Bernadine
Oh, oh, oh, Bernadine
Say you’ll wait for me out by the rocket base
And we’ll both blast off into outer space
At oh, oh, oh-oh, Bernadine

Bernadine, Bernadine
Come away with me now in the rocket-propelled machine
We’ll come home by the way of a drive-in spa
Just a little this side of Shangri-La
And there I’ll stay with Bernadine (there I’ll stay with Bernadine)
There I’ll stay with Bernadine!

Let op: De correcte title van de film was BernaRdine en de titelsong is eveneens “BernaRdine”. Maar je hoort deze “R” niet als Pat Boone het zingt.

April Love

April love is for the very young
Every star’s a wishing star that shines for you
April love is all the seven wonders
One little kiss can tell you this is true

Sometimes an April day will suddenly bring showers
Rain to grow the flowers for her first bouquet
But April love can slip right through your fingers
So if she’s the one don’t let her run away

Sometimes an April day will suddenly bring showers
Rain to grow the flowers for her first bouquet
But April love can slip right through your fingers
So if she’s the one don’t let her run away

Love letters in the sand

On a day like today
We pass the time away
Writing love letters in the sand

How you laughed when I cried
Each time I saw the tide
Take our love letters from the sand

You made a vow that you would ever be true
But somehow that vow meant nothing to you

Now my broken heart aches
With every wave that breaks
Over love letters in the sand

Now my broken heart aches
With every wave that breaks
Over love letters in the sand

Speedy Gonzales

Gesproken:

It was a moonlit night in old Mexico. I walked alone between some old

adobe haciendas. Suddenly, I heard the plaintive cry of a young Mexican girl.

(Vrouwenstem zingt “La-la-la’s”)

You better come home, Speedy Gonzales

Away from Tannery Row

Stop alla your a-drinkin’

With that floozie named Flo

Come on home to your adobe

And slap some mud on the wall

The roof is leakin’ like a strainer

There’s loadsa roaches in the hall

Speedy Gonzales, why don’tcha come home?

Speedy Gonzales, how come ya leave me all alone?

(Gesproken met een mannelijk Mexicaans accent)

Hey, Rosita

I hafta go shopping downtown for my mudder

She needs some tortillas and chili peppers

Your doggy’s gonna have a puppy

And we’re runnin’ outta coke

No enchiladas in the icebox

And the television’s broke

I saw some lipstick on your sweatshirt

I smelled some perfume in your ear

Well if you’re gonna keep on messin’

Don’t bring your business back a-here

Mmm, Speedy Gonzales, why don’tcha come home?

Speedy Gonzales, how come ya leave me all alone?

(Gesproken met een mannelijk Mexicaans accent)

Hey, Rosita

Come queek

Down at the cantina they giving green stamps with tequila!!

(Vrouwenstem zingt “La-la-la’s” en “ya-ya-ya’s)

Geraadpleegde bronnen o.a.:

All Music Guide

Pat Boone Site

Wikipedia

Terug naar Nostalgie