Beroemdh Buiten3

Louis Armstrong

(klik op de afbeeldingen om ze te vergroten)

Louis Daniel Armstrong  werd op 4 augustus 1901 geboren in New Orleans (Louisiana). Dat is overigens pas na zijn dood bekend geworden. Zelf heeft hij zijn hele leven gezegd dat hij geboren was op 4 juli 1900. Of hij zijn echte geboortedag niet meer wist is niet bekend. Maar wellicht vond hij het zelf een mooie datum omdat 4 juli “Independence Day” is in de Verenigde Staten. Jaren na zijn dood ontdekte de muziekhistoricus Tad Jones de werkelijke geboortedatum in de dooparchieven van de Rooms Katholieke Kerk in New Orleans waar zijn grootmoeder hem had laten dopen.

Hij groeide op in een arme en ruige buurt van New Orleans. Ook zijn familie was arm en de kleine Louis moest al vroeg werken om wat extra geld voor zijn jongere zuster Beatrice en zijn moeder Mary-An te verdienen. Toen hij nog klein was had zijn vader William Armstrong het gezin in de steek gelaten. En de jonge Louis nam alle werk aan dat hij maar kon krijgen. Hij werkte onder andere op de vuilniswagen en maakte voor een klein bedrag graven schoon. En ’s avonds zong hij op straat om nog iets extra’s te verdienen. Toen hij 13 jaar was vierde hij nieuwjaar door op straat een pistool met losse flodders af te vuren dat van de toenmalige vriend van zijn moeder was. Omdat hij ook al eerder een aantal keren met de politie in aanraking gekomen was stuurde de jeugdrechter hem nu voor straf voor 18 maanden naar het “Colored Waifs Home for Boys” (vrij vertaald: het tehuis voor verwaarloosde gekleurde jongens). Hij ging spelen in het fanfarekorps van de instelling en leerde er kornet spelen.

Toen hij vrijgelaten was werkte hij als krantenverkoper, hielp hij bij het lossen van schepen en verkocht hij steenkool vanaf een kar. Louis had zelf geen instrument maar ging luisteren naar de bands in de clubs, zoals de “Funky Butt Hall”. Zijn favoriete muzikant was “King” Joe Oliver van de Kid Ory band. De oudere man gedroeg zich als een vader voor Louis en gaf hem zijn eerste kornet en lessen hoe hij het instrument moest bespelen. Vanaf 1917 speelde hij met mee met een bandje in kroegjes in de wijk Storyville van New Orleans.

Louis hield al op jonge leeftijd van lekker eten en mooie vrouwen. Op 19 maart 1918, hij was toen nog maar 16 jaar oud,  trouwde hij voor de eerste keer met de prostituee Daisy Parker. In datzelfde jaar verhuisde Joe Oliver naar Chicago en Louis nam zijn plaats in bij de Kid Ory band.

In 1919 verliet hij New Orleans voor de eerste keer om te gaan spelen in de band van Fate Marable in St, Louis. De band speelde op rivierboten die over de Mississippi voeren. In 1921 keerde hij weer terug naar New Orleans om daar te gaan spelen voor de band van Zutty Singleton. Daarnaast speelde hij bij optochten in het fanfarekorps de Allen Brass Band, in de muziektent met Papa Celestin’s Tuxedo Orchestra en in de Silver Leaf Band.

In 1922 kreeg hij vanuit Chicago een telegram van zijn mentor Joe Oliver, waarin hij hem vroeg om te komen spelen voor zijn Creole Jazz Band als tweede kornettist. Hiermee kwam een droom uit voor Louis en zijn spel zorgde ervoor dat hij een sensatie werd onder de musici in Chicago. De muziekstijl die ze meenamen uit New Orleans veroverde in rap tempo de hele stad en al snel kwamen ook ander bands vanuit New Orleans naar Chicago.

Bij de band ontmoette hij Lillian Hardin, de pianiste van het orkest. Zij schreef ook de muziekarrangementen voor de band. Op 18 december 1923 scheidde hij van Daisy Parker en op 5 februari 1924 trad hij met Lillian Hardin in het huwelijk. Lillian was een intelligente en ambitieuze vrouw die vond dat Louis zichzelf tekort deed als hij bij Oliver bleef spelen. Eind 1924 dwong ze hem tegen zijn zin om de band te verlaten. Hij speelde nog korte tijd voor de Harmony Syncopators en vertrok toen naar New York om te gaan spelen bij het Fletcher Henderson’s Orchestra. Hij stapte toen over van kornet op trompet omdat dat beter klonk in de kopersectie van het orkest. Daar bleef hij 13 maanden en in die tijd nam hij met het orkest tientallen platen op.

In 1925 keerde hij terug naar Chicago om daar te gaan spelen voor het orkest van zijn vrouw, Erskine Tate’s Vendome Orchestra en met het Carrol Dickenson’s Orchestra trad hij op in het Sunset Café. Maar hij had ook een eigen groep de Hot Five (later de Hot Seven omdat er meer bandleden waren). In datzelfde jaar 1925 nam hij ook zijn eerst plaat op met de Hot Five. Het was voor het eerst dat Armstrong een plaat opnam onder zijn eigen naam. De opnames van Louis Armstrong’s Hot Five en Hot Seven worden in de Jazzwereld beschouwd als klassiekers. De band trad nooit op maar bleef opnames maken tot 1928.

Toen hij beroemder werd met zijn spel begon hij ook te zingen met zijn rauwe stem. Hij beheerste als geen ander de “scat”. Dat is het zingen van woorden zonder betekenis, zoals Doohdah of Doo-wee maar ook het aanpassen van een liedtekst om dit beter bij de uitvoering te laten klinken. In 1926 maakte hij een “scat” versie van het nummer “Heebie Jeebies”. Tijdens de opname van het nummer “I’m A Ding Dong Daddy From Dumas” in 1931 zong hij luidkeels “I done forgot the words” (ik ben de woorden vergeten). Het werden hits en het zingen van “scat” werd een belangrijk deel van zijn optreden.

Tot 1929 bleef Armstrong optreden met het Carrol Dickenson’s Orchestra. In dezelfde gelegenheid trad hij ook op met zijn eigen band Louis Armstrong and his Stompers. De volgende twee jaar speelde hij bij Carrol Dickerson’s Savoy Orchestra en bij Clarence Jones’ Orchestra in Chicago. In 1929 was Louis een grote ster. Hij maakte tournees met de show “Hot Chocolates” en trad af en toe op met het Louis Russel Orchestra.

In 1930 verhuisde Armstrong naar Los Angeles waar hij aan de leiding stond van de band Louis Armstrong  and the Sebastian New Cotton Club Orchestra. In 1931 keerde hij weer terug naar Chicago en formeerde hij weer een eigen band waar hij mee op tournee kon gaan. In juni van dat jaar keerde hij voor het eerst sinds zijn vertrek in 1922 terug naar New Orleans om daar te spelen met King Oliver’s Creole Jazz band. Hij werd begroet als een held maar racisme bedierf zijn terugkeer doordat een blanke radio-omroeper zijn naam niet wenste te noemen en een gratis concert dat hij wilde geven voor de Afro-Amerikaanse mensen van de stad op het laatst werd afgezegd. In augustus 1931 scheidde hij ook van zijn vrouw Lilly Hardin.

In 1932 keerde hij weer terug naar Californië voordat hij voor een tournee naar Europa vertrok. De Europese tournee werd een groot succes. Hij kreeg een uitnodiging om op te treden voor de koninklijke familie in Engeland. Voor zijn optreden was hem verteld dat hij zich niet rechtstreeks mocht richten tot de koninklijke familie. Maar bij zijn aankondiging van het nummer “.” I’ll Be Glad When You’re Dead, You Rascal You”, was hij dat even vergeten en richtte hij zich toch tot koning George V met de woorden: “This one’s for you, Rex”.

Tot die tijd had Louis Armstrong een aantal bijnamen, zoals “Satchelmouth” (man met een grote bek) of “Dippermouth” (Lepelmond) omdat hij door de manier waarop hij zijn trompet tegen zijn mond duwde hij altijd een klein rondje op zijn mond had. Maar zijn meeste vrienden en collega’s noemden hem “Pops” omdat hij zelf iedereen zo noemde, behalve Pops Foster die hij George noemde. Zijn bijnaam veranderde in 1932 in “Satchmo”. Dat kwam omdat hij na zijn optreden in Londen door de journalist Percy Brooks in het blad Melody Maker zo genoemd werd, waarschijnlijk omdat hij “Satchelmouth in zijn aantekeningen opgekrabbeld had en hij dit bij het uittypen van zijn verhaal niet meer goed kon lezen.

De daaropvolgende drie jaar was Armstrong bijna constant onderweg. Hij toerde kriskras door de Verenigde Staten en ging weer naar Europa om daar te spelen in Denemarken, Zweden, Noorwegen, Nederland en Engeland.

In 1935 keerde hij weer terug naar de Verenigde Staten en huurde hij Joe Glaser in als zijn manager. Hij kende Glaser uit de tijd dat hij in de twintiger jaren de baas was van het Sunset Café, toen hij daar indertijd optrad met het Carrol Dickenson’s Orchestra. Naar men beweerde was Glaser lid van de maffia van Al Capone. Maar hij bewees dat hij een goede manager en vriend was voor Louis. Hij bleef de manager van Armstrong tot aan de dood van Louis. Glaser zorgde voor alles zodat Louis zich kon concentreren op het maken van muziek. Hij huurde het Luis Russell Orchestra als achtergrondorkest voor Louis. Voor Armstrong gaf dit een gevoel van thuis omdat de meeste musici afkomstig waren uit New Orleans en velen hadden ook gespeeld voor “King” Oliver. De band kreeg een nieuwe naam Louis Armstrong and his Orchestra. De volgende tien jaar toerden ze constant rond en zo werd Armstrong een van de beroemdste mannen van de Verenigde Staten.

In 1938 trouwde Armstrong met zijn derde vrouw, Alpha Smith. Doordat Louis veel op tournee was stond het huwelijk onder grote druk. In 1942 gingen ze uit elkaar. In oktober 1942 trouwde hij met Lucille Wilson. Ze bleven tot aan zijn dood bij elkaar. Vanaf 1943 woonden ze in Queens bij New York

Louis Armstrong and his Orchestra bleven platen uitbrengen, maar in de jaren veertig begon de smaak van het publiek te veranderen van swing en big band Jazz naar Dixieland Jazz en Be Bop. Louis Armstrong and his Orchestra konden steeds minder optreden en de platenverkoop daalde ook. Critici vonden Louis Armstrong te commercieel geworden. Dus ontsloeg Glaser in 1947 het hele orkest en verving ze door een kleine groep, die een van de populairste bands uit de Jazzhistorie zou worden. De groep heette de Louis Armstrong Allstars. De volgende twintig jaar toerden ze door de Verenigde Staten, Afrika, Azië, Europa en Zuid Amerika.

Door zijn wereldtournees kreeg hij nog een bijnaam “Ambassadeur Satch”. Internationaal had hij succes met nummers als “Stardust”,  “When the Saints Go Marchin’ In”, “Dream a Little Dream of Me”, “Ain’t Misbehavin'”, en “Stompin’ at the Savoy”. Hij trad op in meer dan 30 films.

In 1959 scoorde Louis een hit met het nummer “Uncle Satchmo’s Lullaby” en in 1963 een grote hit met zijn versie van het nummer “Hello Dolly”. Hiermee verdreef hij in de hitparades zelfs The Beatles van de eerste plaats. Ook in 1968 had hij nog een nummer één hit met het nummer “What A Wonderful World”.  In 1987 kreeg dit nummer opnieuw de aandacht toen het werd gebruikt als titelsong van de film “Goodmorning Vietnam”.

Zijn gezondheid begon hem de laatste jaren van zijn leven in de steek te laten en hij werd verschillende keren in het ziekenhuis opgenomen, maar hij bleef optreden.

Op 6 juli 1971 overleed hij in zijn slaap in zijn huis in Queens (New York). Hij werd 69 jaar oud. Hij ligt begraven op het Flushing Cemetery in Queens.

Armstrong was een vrijgevige man die volgens velen net zoveel geld weggaf als hij voor zichzelf hield. Hij was erg bezorgd over zijn gezondheid en zijn lichaamsfuncties. Toch leefde hij ongezond. Hij at er maar op los en dacht dat het allemaal wel kon als je jezelf daarna purgeerde. Hij maakte veelvuldig gebruik van laxerende middelen om zijn gewicht onder controle te houden. Hij propageerde deze manier van gewichtscontrole zowel bij  persoonlijke vrienden als in zijn dieetplan dat gepubliceerd werd onder de titel “Lose Weight the Satchmo Way”. In zijn jonge jaren gebruikte hij het middel “Pluto Water”, later werd hij wild enthousiast over het kruidenmiddel Swiss Kriss. Het is zeer waarschijnlijk dat zijn leefstijl heeft bijgedragen aan zijn gezondheidsproblemen in de laatste jaren van zijn leven.

Hoewel hij zelf wel rassendiscriminatie aan den lijve had ondervonden maakte hij daarover zelden opmerkingen in het openbaar. Dat werd hem wel door anderen verweten. Hij wilde liever niet zijn politieke gevoelens vermengen met zij rol als entertainer. Maar achter de schermen ondersteunde hij financieel Martin Luther King en andere mensenrechten activisten. Toch maakte hij op zijn stilzwijgen één belangrijke uitzondering in 1957 toen hij president Eisenhower verweet dat hij niet achter de rassenintegratie stond op een school in Little Rock. Hij noemde hem “een man met twee gezichten” en “laf”. Zijn uitspraken haalden alle kranten in de Verenigde Staten. Uit woede weigerde Armstrong in 1959 om mee te gaan met een door de regering gesponsorde tournee door de Sovjet Unie.

Louis Armstrong heeft een ster in de Hollywood Walk of Fame. In de plaats Kenner in de staat Louisiana is het vliegveld naar hem genoemd evenals de tweede baan van het USTA National Tennis Center in het Flushing Meadows Park in Queens, waar de US Open wordt gespeeld.

Hij richtte een fonds op om benadeelde kinderen een opleiding in de muziek te verschaffen en liet zijn huis en een immens archief aan geschriften, boeken, opnamen en memorabilia na aan het Queens College in New York, in te gaan na de dood van zijn vrouw Lucille. Zij overleed in 1983. De Louis Armstrong archieven zijn sinds 1994 toegankelijk voor muziekhistorici en zijn huis in Corona, in Queens werd opengesteld als museum op 15 oktober 2003. Er staat een standbeeld van Louis Armstrong aan de rand van de Franse wijk in New Orleans.

Luister en kijk naar Louis Armstrong

Zomaar de teksten van een paar liedjes van Louis Armstrong

Uncle Satchmo’s lullaby

(gezongen samen met het Duitse meisje Gabriele)

Lu la lu la lu

Lu la lu la ly

Uncle Satchmo’s lullaby

Ich sag’ Guten Nacht

And I say good night

Schön leuchtet ein Stern

Yes, I see the light

Die Sonne geht schlafen, der Tag ist vorbei

When Uncle Satchmo sings his lullaby

Ich traume von dir

And I dream of you

Bleibt immer mein grosser Freund

Yes, I do

Die Sonne geht schlafen, der Tag ist vorbei

When Uncle Satchmo sings his lullaby

Lu la lu la lu

Lu la lu la ly

Uncle Satchmo’s lullaby

Lu la lu la lu

Lu la lu la ly

Uncle Satchmo’s lullaby

Hello Dolly

Hello Dolly,……well, hello, Dolly
It’s so nice to have you back where you belong
You’re lookin’ swell, Dolly…….I can tell, Dolly
You’re still glowin’…you’re still crowin’…you’re still goin’ strong
I feel that room swayin’……while the band’s playin’
One of your old favourite songs from way back when
So….. take her wrap, fellas…….find her an empty lap, fellas
Dolly’ll never go away again

Hello Dolly,…..well, hello, Dolly
It’s so nice to have you back where you belong
You’re lookin’ swell, Dolly…..I can tell, Dolly
You’re still glowin’…you’re still crowin’…you’re still goin’ strong
I feel the room swayin’…while that ole band keeps on playin’
One of your old favourite songs from way back when
So…golly, gee, fellas….find her an empty knee, fellas
Dolly’ll never go away….I said she’ll never go away
Dolly’ll never go away again 

What a Wonderful World

I see trees of green, red roses too
I see them bloom, for me and you
And I think to myself, what a wonderful world

Yes I think to myself, what a wonderful world
Oh yeah

Geraadpleegde bronnen o.a.:

IMDb

NPG

PBS

Red Hot Jazz

Rock Hall

Time

Wikipedia

Terug naar Nostalgie

Buddy Holly

(klik op de afbeeldingen om ze te vergroten)

Charles Hardin Holley werd op 7 september 1936 geboren in Lubbock (Texas). Hij was het vierde kind van zijn ouders Lawrence Odell Holley en Ella Pauline Drake.  Zoals in Texas vaker de gewoonte was gaven ze hem een bijnaam en dat werd Buddy. Zo werd hij ook aangesproken. Hij kwam uit een gelovige hard werkende Baptisten familie die regelmatig naar de kerk ging. Zijn eerste kennismaking met de muziek was dan ook van religieuze aard. Zijn vader werkte als een timmerman en als kleermaker. Ze hadden het niet breed, maar zijn ouders wilden dat hun kinderen zich in de muziek zouden verdiepen. Van het weinige geld dat ze hadden werden er toch muziekinstrumenten gekocht. Zijn broers Lawrence en Travis en zijn zus Patricia bespeelden allen een instrument. In de familie werd ook veel gezongen onder pianobegeleiding van moeder Ella.

De drie nog jonge broers deden eens mee aan een lokale talentenjacht. Larry met zijn viool en Travis op accordeon konden nog redelijk spelen. Maar wat te doen met de toen nog maar vijfjarige Buddy die nog maar pas op zijn viooltje leerde spelen ! Ze wilden de kleine Buddy toch laten “meespelen”. Daarom smeerden ze zijn strijkstok in met vet om te voorkomen dat je zijn gekras kon horen en zij daarmee hun kansen op de overwinning zouden verspelen. Dat was het eerste podiumoptreden van Buddy en ze wonnen vijf dollar met het zingen en spelen van het liedje “Down the River of Memories”.

Toen Buddy acht was studeerde hij piano en viool. De muzieklessen hield hij negen maanden vol en toen stapte hij over op steel gitaar. Maar zijn hart lag in werkelijkheid bij de akoestische gitaar. Nadat hij twintig lessen op de steel gitaar gevold had stapte hij dan ook over op de akoestische gitaar. En hij was er goed in. Hij speelde op het gehoor. Soms gebeurde het dat hij een moeilijke melodie al naspeelde nadat hij hem maar één keer gehoord had. Hoewel zijn muzikale opleiding maar kort duurde was hij toch bekend met veel soorten muziek. Hij werd beïnvloed door de Country en Blues muziek die hij op de radio hoorde. In de schoolbus zong hij vaak dit soort liedjes, zoals “Love Sick Blues” als hij naar school ging.

In de herfst van 1949 ontmoette Buddy op school (Hutchinson jr.) Bob Montgomery die ook gitaar speelde en Country liedjes zong. Ze begonnen samen op te treden als het duo “Buddy en Bob”. Ze speelden op schoolfuifjes en voor de lokale radio. Ze zongen voornamelijk Country liedjes met begeleiding van hun eigen gitaren.

Toen ze ouder werden werd hun muziek ook volwassener. Ze lieten zich inspireren door de muziek van hun idolen die ze op de radio hoorden.

Buddy en Bob

Buddy en Bob werden in die tijd de belangrijkste artiesten van Lubbock. Tussen 1950 en 1952 traden ze op in lokale clubs en bij talentenjachten, waarbij ze soms een basgitarist en af en toe ook een drummer aan hun optreden toevoegden. Maar toch traden ze voornamelijk met zijn tweeën op, waarbij Bob meestal de zang voor zijn rekening nam. Maar als Buddy soms zong ging het meer in up-tempo en minder Country-achtig.

Toen Buddy en Bob naar de Middelbare School gingen begonnen ze ook buiten Lubbock op te treden in jeugdclubs. Ze doopten hun muziekstijl nu “Western and Bop”.

Lokale radiostations gaven ook een impuls aan hun carrière. KDAV uit Lubbock, het eerste radiostation dat over heel de Verenigde Staten continu Country muziek uitzond, had wekelijks een programma “Sunday Party” waar Buddy en Bob vaak te gast waren. In feite waren ze zo populair geworden dat ze op den duur iedere zondag hun eigen half uur kregen.

Hun muziek was nog steeds voornamelijk Country met Bob Montgomery als zanger. Hij schreef ook de meeste nummers. Maar in de loop van 1954 werd Buddy ook steeds meer de zanger van het duo en begon hij ook zelf liedjes te schrijven. Twee van die liedjes waren “Heartbeat” en “Love’s Made a Fool of You”, nummers die pas veel later op de plaat gezet werden.

Als ze met hun optredens wat geld bij elkaar gesprokkeld hadden maakten ze demo’s in verschillende studio’s, vaak begeleid door lokale muzikanten. Ze stuurden deze demo’s naar verschillende platenmaatschappijen in de hoop een platencontract te bemachtigen. Zoals Bob Montgomery later zei: “We dachten dat, als je een contract had, je automatisch rijk was. We hadden Country artiesten gezien die hier in hun Cadillacs kwamen met hun nummerplaten uit Tennessee en wij dachten dat, als je een grammofoonplaat had opgenomen, je het helemaal gemaakt had.”

Maar niet een platenmaatschappij zorgde voor de grote doorbraak maar het radiostation KDAV. Naast het uitzenden van het programma “Sunday Party”, was KDAV ook sponsor van live Country en Rock ’n Roll concerten in Lubbock. Het station koos het duo vaak uit om de show te openen. Op die manier stonden ze in het voorprogramma van de grote sterren, waaronder zelfs Elvis. En één van die optredens speelde een cruciale rol in de verdere carrière van Buddy.

Op 14 oktober 1955 kwam de show vanuit Fair Park Auditorium in Lubbock, met grote namen als Bill Haley and the Comets, Jimmie Rodgers en Marty Robbins. En ook Buddy en Bob traden op. De show was geboekt door Eddie Crandall, de manager van Marty Robbins. Crandall was diep onder de indruk van het optreden van Buddy. Hij ging naar de eigenaar van KDAV en vroeg om de promo’s. Deze kwamen in handen van Paul Cohen, de baas van Decca Records Specialty Division. En in januari 1956 ontving Buddy een contract van zijn hand op de naam gesteld van Buddy HOLLY (in plaats van Holley). Maar Bob Montgomery werd niet in het contract genoemd en Buddy weigerde dan ook om het contract te tekenen. Maar Bob overtuigde hem ervan dat hij deze kans moest grijpen. Hij kwam zelfs naar het eerste optreden van Buddy in Nashville, maar trad zelf niet op.

In de loop van 1956 had Buddy Holly (zoals hij nu genoemd werd) drie optredens in Nashville, in januari, juli en november. Zijn begeleiding bestond bij die optredens telkens uit andere muzikanten. Maar het waren niet de mensen waarmee Buddy gewend was op te treden.  

Decca wilde dat hij ging spelen met professionele muzikanten en wilde eigenlijk ook niet dat hij zelf gitaar speelde en alleen maar zong. Van de eerste twee optredens bracht Decca maar één single uit “Blue Days Black Nights” met aan de andere kant “Love Me”. De plaat deed weinig want de sfeer die hij met zijn vroegere groep muzikanten had kon niet gebracht worden met de professionele muzikanten die Decca voor hem uitgekozen had.

Bij zijn derde optreden in Nahville mocht Buddy wel gebruik maken van zijn eigen groep die toen “The Three Tunes” heette. Maar Decca vond deze groep, die bestond uit zeventien en achttien jaar oude kinderen, helemaal niets. Van dit laatste concert kwam weer een single uit “Modern Don Juan” met aan de andere kant “You Are My One Desire”. En ook  deze single werd niet goed verkocht.

Zijn verhouding met Decca werd er niet beter op en Buddy wist dat zijn contract niet vernieuwd zou worden. Hij ging naar huis zonder contract, maar hij had al wel een aantal andere opnames gemaakt die nog niet waren uitgebracht, zoals “Rock Around with Ollie Vee”, “Ting-A-Ling”, “Baby, Won’t You Come Out Tonight” en “That’ll Be The Day”. Ontmoedigd, maar vastberaden maakte hij thuis in zijn garage opnames met amateuristische apparatuur.

Hij kwam in contact met Norman Petty van de Nor VaJak studio in Clovis (New Mexico). Daar nam hij opnieuw “That’ll Be The Day” op. Toevallig waren er wat musici aanwezig die een demo maakten voor Gary Tollet, een jonge onbekende artiest. Tollet beweerde dat hij goede connecties had bij Roulette records. De opname werd gemaakt met Buddy Holly op gitaar, Don Guess op bas en Jerry Allison op drums. Gary Tollet zong op de achtergrond. Daarnaast namen ze “Lookin’ for Someone to Love” op.

De opnames werden naar Roulette Records gestuurd. Bij Roulette vond men zijn liedjes wel goed, maar men wilde de andere muzikanten niet hebben. Buddy wilde echter weer opnames maken met zijn nieuwe groep die zich The Crickets noemden.

The Crickets

Norman Petty suggereerde om de demo’s naar de muziekuitgeverij Peer-Southern te sturen, waar hij zelf ook al een aantal van zijn composities had ondergebracht. Dat deden ze en op hun beurt gaf Peer-Southern de demo’s aan Bob Thiele van Brunswick Records, een dochtermaatschappij van Decca. En hij vond het prachtig. In juni 1957 kwam de plaat “That’ll Be The Day” van Buddy Holly en The Crickets uit. Het werd een hit in Amerika en in Europa.

De single “Words of Love” werd ongeveer gelijktijdig uitgebracht via Coral Records, een ander dochterbedrijf van Decca. Petty vond dat Buddy ook gelanceerd moest worden als soloartiest. Hij zag dat Holly een superster kon worden. De strategische zet om op twee paarden te wedden betaalde zich pas later uit. Het lied was eerst geen succes, maar later werd later gecoverd door The Diamonds onder de titel “Little Darlin’ ” en het werd later opnieuw opgenomen door The Beatles.

Intussen was “That’ll Be The Day” zo succesvol dat het publiek in de rij stond om de groep te zien optreden. In de herfst van 1957 maakten Buddy Holly en The Crickets een tachtig dagen durende tournee, samen met Fats Domino en de Everly Brothers.

In de voorafgaande lente en zomer hadden Holly en The Crickets verschillende nummers opgenomen in de studio van Petty, die nu ook hun Manager was. The Crickets bestonden nu uit Jerry Allison op drums, Joe B. Mauldin verving Don Guess op bas en Niki Sullivan speelde op ritmegitaar. Ook toen ze op tournee waren maakten ze ook nog wat opnames. De opnames werden verzameld op hun eerste platenalbum met als titel “The Chirping Crickets”.

Tijdens de opnamesessies werden de liedjes soms al improviserend aangepast. Zo heette hun tweede hit “Oh Boy!” oorspronkelijk “All My Love”. En ook de tekst van het lied werd soms aangepast waardoor de betekenis ineens anders werd. Het lied “Peggy Sue” heette oorspronkelijk “Cindy Lou”, maar dit werd gewijzigd omdat de vriendin van Allison Peggy Sue heette.

In december 1957 waren “Oh Boy!” en “Peggy Sue” hits en daardoor mochten ze twee keer optreden in de in die tijd zeer bekende “Ed Sullivan Show”. Tussen deze twee gastoptredens in hadden ze ook een optreden in de New York Paramount Show. Daar traden ook de Everly Brothers op en zij gaven hen het advies om mooie pakken aan te trekken in plaats van de T-shirts waarin ze tot dan toe optraden.

Met de verkoop van miljoenen platen over de hele wereld gingen ze ook optreden in het buitenland. Begin februari 1958 maakten ze samen met Paul Anka en Jerry Lee Lewis een korte tournee door Australië. De show sloeg in als een bom. In maart maakten Buddy Holly en The Crickets een 25 dagen durende tournee door Engeland. En weer was dit een doorslaand succes.

Terwijl ze op tournee door Engeland waren bracht Brunswick Records “Maybe Baby” en “Oh Boy!” uit en dit werden ook hits voor de groep. Maar ook het door Buddy Holly als soloartiest bij Coral uitgebrachte “Rave On” werd een hit.

Na hun tournee in Engeland gingen ze weer optreden in de Verenigde Staten en maakten ze nieuwe opnames, waaronder “Early in the Morning” en “It’s So Easy”. Hoewel de nummers tussen december 1957 en februari 1958 waren opgenomen werden ze pas tegen de zomer van 1958 uitgebracht. Niki Sullivan verliet de groep en werd vervangen door Tommy Allsup. Die ging vanaf juni 1958 met de groep rondtoeren.

Na een tournee in 1958 traden ze op in New York’s Brookly Paramount. Buddy maakte van die gelegenheid gebruik om een bijeenkomst te beleggen met zijn uitgeverij Peer-Southern. Daar ontmoette hij de jonge mooie Portoricaanse Maria Elena Santiago, die in dienst was als receptioniste bij zijn uitgever. Na hun tweede afspraakje vroeg Buddy haar al ten huwelijk. Ze zei dat ze erover na zou denken. Haar tante waarschuwde haar voor het hectische leven van een artiest. Maar Maria accepteerde het aanzoek. De ouders van Buddy kwamen naar New York om kennis met haar te maken en samen vlogen ze terug naar Lubbock waar ze op 15 augustus 1958, twee weken nadat hij haar ontmoet had, in het huwelijk traden. Het was een eenvoudige ceremonie, geleid door de voorganger van de First Baptist Church van Lubbock.

Na hun huwelijksreis naar Acapulco verhuisden Buddy en Maria naar een appartement in het prachtige Green Village bij New York. Buddy had namelijk het gevoel dat het beter voor zijn carrière was als hij in de buurt van New York zou wonen.

Hoewel hij platen bleef opnemen en bleef optreden met The Crickets veranderde hun onderlinge verhouding toch enigszins. Ze reisden niet langer samen. Hoewel Buddy niet echt veranderde maakte zijn huwelijk hem serieuzer en kreeg hij ook een zeker gevoel van verantwoordelijkheid. Hij was niet langer gelukkig met de manier waarop de groep zich gedroeg, waarbij ze meestal van ’s morgens vroeg tot ’s avonds laat aan de drank waren. Toch werd het niet het einde van hun samenwerking. Na een gesprek hierover zwoeren The Crickets de drank af en ze verhuisden de bandleden zelfs naar New York.

Intussen was zijn band met Norman Petty steeds hechter geworden. Petty schreef zelfs delen van liedjesteksten voor hem en produceerde zijn platen. Maar Petty was niet gelukkig met het huwelijk van Buddy. Hij vreesde dat hij vrouwelijke fans zou verliezen als zijn huwelijk bekend zou worden. Dus suggereerde Petty dat ze moesten zeggen dat Maria de secretaresse van de groep was. Dat wilde Buddy niet en daardoor bekoelde de verhouding tussen Petty en Buddy. Maar ze bleven samenwerken.

In het jaar 1958 namen ze de liedjes “Reminiscing”, “Come Back Baby” en “Moondreams” op. Daarnaast nog het nummer “True Love Ways” met het Dick Jacobs Orchestra, waarbij The Crickets voor het eerst met violen speelden. Maar de verhouding tussen Petty en Buddy Holly en The Crickets werd er niet beter op.

Half oktober, aan het eind van een tournee in het Midden Westen, besloot de groep dat ze niet verder wilden met Petty. Maar Allison en Maudlin arriveerden een aantal dagen voor Buddy in Lubbock en zij besloten om wel met Petty door te gaan en dat Buddy dan maar solo moest gaan. En Buddy wilde zijn vrijheid wel. Hij zei tegen The Crickets dat ze altijd bij hem terug konden komen als ze van gedachten zouden veranderen.

Buddy Holly was niet echt gelukkig met hoe alles verlopen was, maar hij had er vertrouwen in dat hij de juiste beslissing genomen had. Hij en Maria keerden terug naar New York. Zijn idee was om tot het einde van het jaar niet meer op tournee te gaan. Maar stilzitten deed hij niet. Hij schreef in die tijd “Raining in My Heart” (tekst van Felice en Boudleaux Bryant) en “It Doesn’t Matter Anymore” (tekst van Paul Anka).

Buddy zat vol ideeën en plannen voor de toekomst, zoals het maken van een album met nummers van Ray Charles en een tournee door Engeland.

In januari begon Buddy aan een tournee met ander artiesten, “The Biggest Show of Stars of 1959.” Hij vroeg aan Jennings, Allsup en drummer Charles Bunch om hem te begeleiden. Maria bleef thuis, want ze was in verwachting.

De andere artiesten die optraden waren Ritchie Valens, wiens nummer “Donna” een grote hit was, J.P. Richardson die hoog in de hitparade stond met het nummer “Chantilly Lace” en Dion and The Belmonts”. Ze reisden met zijn allen per bus onder zeer oncomfortabele omstandigheden.

Op maandag 2 februari 1959 speelden ze in Clear Lake (Iowa). Hun volgende optreden zou plaatsvinden in Moorehead (Minnesota). Dat betekende weer lang in de bus zitten en Buddy charterde een klein vliegtuig voor hemzelf, Allsup en Jennings. Ze hoopten vroeg aan te komen zodat ze hun pakken konden laten stomen. De plannen werden echter gewijzigd. Op het laatste moment namen Richardson en Valens de plaats in van Allsup en Jennings. Richie Valens (17 jaar oud) had nog nooit in een klein vliegtuig gevlogen en dat wilde hij zo graag dat hij er na lang gezeur met Allsup om toste en “won”. En Richardson (28 jaar oud) was grieperig en daarom stond Jennings zijn plaats af.

Ze vertrokken in een sneeuwstorm en na een aantal kilometers stortte het vliegtuigje om 1 uur ’s nachts op 3 februari neer in de maïsvelden van Albert Juhl. Niemand overleefde het ongeval. Buddy Holly werd maar 22 jaar oud.

Er werd een eredienst voor Buddy Holly gehouden in de First Baptist Church in Lubbock. Buddy ligt op het kerkhof van Lubbock begraven.

Niet lang daarna kreeg zijn weduwe Maria Elena een miskraam.

Op zijn grafsteen staat overigens zijn naam wel goed gespeld als Buddy Holley. Op zijn graf staat een beeld waarbij hij afgebeeld staat met zijn gitaar. Hij werd ook opgenomen in de “walk of fame” in de binnenstad van Lubbock.

Holly’s muziek was van grote invloed op zulke muzieklegendes als The Beatles, The Rolling Stones, Bob Dylan, Linda Ronstadt en Bruce Springsteen. In 1971 weidde de zanger Don McLean een lied aan de gebeurtenis van februari 1959 met het nummer “American Pie”. In tegenstelling tot wat wel beweerd wordt was “American Pie” niet de naam van het vliegtuigje waarmee Buddy Holly neerstortte. McLean bestempelde de dag van 3 februari als “the day the music died”.

Een paar fragementen uit “American Pie”

A long, long time ago,
I can still remember how that music used to make me smile.
And I knew if I had my chance
That I could make those people dance,
And maybe they’d be happy for a while.

But February made me shiver
With every paper I’d deliver.
Bad news on the doorstep.
I couldn’t take one more step.

I can’t remember if I cried
When I read about his widowed bride.
But something touched me deep inside
The day the music died.

So, bye bye, Miss American Pie
Drove my Chevy to the levy
But the levy was dry

And them good old boys were drinkin’ whiskey and rye, singin’:
This’ll be the day that I die
This’ll be the day that I die.

Maria Elena Holly

Na zijn dood werd nog het nummer “It Doesn’t Matter Anymore”  uitgebracht. Het werd een grote hit. In 1978 kwam er een film over zijn leven uit, “The Buddy Holly Story” met een hoofdrol van Gary Busey. Op 23 januari 1986 werd Buddy Holly opgenomen in de “Rock and Roll Hall of Fame” in New York. Daarbij was zijn weduwe Maria Elena aanwezig.

Luister en kijk naar Buddy Holly

Oh Boy

That ‘ll Be The Day

Every Day

Rave On

Peggy Sue

Zomaar een paar teksten van liedjes van Buddy Holly: 

Heartbeat

Heartbeat why do you miss when my baby kisses me?

Heartbeat why does a love kiss stay in my memory?

Riddle-dee-pat I know that new love thrills me.

I know that true love will be.

Heartbeat why do you miss when my baby kisses me?

Heartbeat why do you skip when my baby’s lips meet mine?

Heartbeat why do you flip then give me a skip beat sign?

Riddle-dee-pat and sing to me loves story.

And bring to me love’s glory.

Heartbeat why do you miss when my baby kisses me?

That’ll be the day

Well that’ll be the day

When you say goodbye,

Yes, that’ll be the day,

When you make me cry,

You say you’re gonna leave,

You know it’s a lie ‘cause,

That’ll be the day when I die

Well, you give me all your lovin’ and your turtle dovin’,

All your hugs and kisses and your money too;

Well, you know you love me, baby,

Still you tell me, maybe,

That some day, well, i’ll be through!

Well, that’ll be the day

When you say good bye,

Yes, that’ll be the day,

When you make me cry,

You say you’re gonna leave,

You know its a lie,

‘Cause that’ll be the day when I die.

Well, that’ll be the day

When you say good bye,

Yes, that’ll be the day,

When you make me cry,

You say you’re gonna leave,

You know its a lie,

‘Cause that’ll be the day when I die.

Well

When cupid shot his dart,

He shot it at your heart,

So if we ever part then I leave you,

You say you told me an’ you told me boldly,

That some day, well, I’ll be through,

Well, that’ll be the day

When you say good bye,

Yes, that’ll be the day,

When you make me cry,

Ah, you say you’re gonna leave,

You know its a lie,

‘Cause that’ll be the day when I die.

Well that’ll be the day (whoo oh)

Well that’ll be the day (whoo oh)

Well that’ll be the day (whoo oh)

Well that’ll be the day

Peggy Sue

If you knew Peggy Sue, then you’d know why I feel blue

About Peggy, ‘bout Peggy Sue

Oh well, I love you gal, yes I love you Peggy Sue

Peggy Sue, Peggy Sue

Oh how my heart yerns for you

Oh Peggy, my Peggy Sue

Oh well, I love you gal, yes I love you Peggy Sue

Peggy Sue, Peggy Sue

Pretty, pretty, pretty, pretty, Peggy Sue

Oh, my Peggy, my Peggy Sue

Oh, well, I love you gal and I need you, Peggy Sue

I love you, Peggy Sue, with a love so rare and true

Oh, Peggy, My Peggy Sue

Oh well, I love you gal, yes I want you, Peggy Sue

Peggy Sue, Peggy Sue,

Pretty, pretty, pretty, pretty, Peggy Sue

Oh, Peggy, my Peggy Sue

Oh well, I love you gal, yes I need you, Peggy Sue

I love you, Peggy Sue, with a love so rare and true

Oh Peggy, My Peggy Sue

Oh well, I love you gal, yes I love you, Peggy Sue

Oh well, I love you gal and I want you Peggy Sue

Oh Boy

All of my love, all of my kissin’

You don’t know what you’ve been missin’

Oh boy! (Oh boy!)

When you’re with me

Oh boy! (Oh boy!)

The world can see that you were meant for me

All of my life, I’ve been waitin’

Tonight there’ll be no hesitatin’

Oh boy! (Oh boy!)

When you’re with me

Oh boy! (Oh boy!)

The world can see that you were meant for me

Stars appear and the shadows are fallin’

You can hear my heart a-callin’

A little bit of lovin’ makes everything alright

I’m gonna see my baby tonight

All of my love, all of my kissin’

You don’t know what you’ve been missin’

Oh boy! (Oh boy!)

When you’re with me

Oh boy! (Oh boy!)

The world can see that you were meant for me

All of my love, all of my kissin’

You don’t know what you’ve been missin’

Oh boy! (Oh boy!)

When you’re with me

Oh boy! (Oh boy!)

The world can see that you were meant for me

All of my life, I’ve been waitin’

Tonight there’ll be no hesitatin’

Oh boy! (Oh boy!)

When you’re with me

Oh boy! (Oh boy!)

The world can see that you were meant for me

Stars appear and the shadows are fallin’

You can hear my heart to callin’

A little bit of lovin’ makes everything alright

I’m gonna see my baby tonight

All of my love, all of my kissin’

You don’t know what you’ve been missin’

Oh boy! (Oh boy!)

When you’re with me

Oh boy! (Oh boy!)

The world can see that you were meant for me

Raining in my Heart

The sun is out

The sky is blue

There’s not a cloud

To spoil the view

But it’s raining

Raining In My Heart

The Weather Man

Says “Clear today”

He doesn’t know

You’ve gone away

And it’s raining

Raining In My Heart

Oh misery – misery

What’s gonna become of me

I tell my blues

They mustn’t show

But soon these tears

Are bound to flow

Cause it’s raining

Raining In My Heart

Raining In My Heart

Raining In My Heart

It Doesn’t Matter Anymore

There you go and baby here am I

Well you left me here so I could sit and cry

Well -Golly gee what have you done to me

Well I guess It Doesn’t Matter Any More

Do you remember baby last September

How you held me tight each and every night

Well whoops a daisy how you drove me crazy

But I guess It Doesn’t Matter Any More

There’s no use me a crying

I’ve done every thing and now I’m sick of trying

I’ve thrown away my nights and wasted all my days

Over you

Well you go your way and I’ll go mine

Gone forever till the end of time

I’ll find somebody new and baby

We’ll say we’re through

And you Won’t Matter Any More

Geraadpleegde bronnen o.a.

BBC News 3 feb. 1959

Famous Texans

Rock Hall of Fame

Rocabily Hall

Wikipedia

Terug naar Nostalgie