Beroemdh Buiten6

Harry Houdini

(klik op de plaatjes om ze te vergroten)

Houdini hield zijn hele leven vol dat hij op 6 april 1874 was geboren in Appleton (Wisconsin USA). In werkelijkheid was hij op 24 maart 1874 geboren als Ehrich Weisz in Boedapest (Hongarije). Zijn vader was Mayer Samuel Weisz, een godsdienstgeleerde, wiens eerste vrouw was overleden bij de geboorte van een kind. Ehrich was een kind van zijn tweede vrouw, Cecilia Steiner. Uit hoeveel kinderen het gezin bestond is niet bekend, maar zes kinderen bleven in elk geval in leven tot ze volwassen waren. Op zoek naar een beter leven emigreerde de familie in 1876 naar de Verenigde Staten. Bij de immigratiedienst werd hun naam per ongeluk veranderd in Weiss in plaats van Weisz. Dat gebeurde overigens wel vaker, omdat de immigranten de Engelse taal vaak niet beheersten en de immigratieambtenaren nogal slordig waren. De familie Weisz sprak alleen Duits, Hongaars en Jiddisch. Door bemiddeling van een vriend kreeg Mayer Weiss een baan als rabbi in de Duitssprekende “Zion Reform Jewish Congregation” in Appleton. De religieuze visie van Mayer Weiss werd door de joodse gemeente in Appleton als ouderwets beschouwd en na een paar jaar werd hij ontslagen.

Toen Ehrich zo’n acht jaar oud was verhuisde de familie naar Milwaukee, maar het waren moeilijke tijden voor het gezin. Om zijn familie financieel bij te springen verkocht Ehrich al op jonge leeftijd kranten en was hij schoenpoetser. Als hij niet aan het werk was hield Ehrich zich bezig met atletiek en oefende hij op acrobatische stunts. Volgens Ehrich zelf was zijn eerste optreden voor publiek op 28 oktober 1883. Hij deed een act met een trapeze die aan een boom opgehangen was. Hij droeg daarbij rode sokken die door zijn moeder gebreid waren en noemde zich “Ehrich, de Prins van de Lucht”.

Op twaalfjarige leeftijd liep hij van huis weg. Hij sprong op de vrachtwagon van een trein en kwam terecht in Kansas City. Waar hij verder geweest is en wat hij in die tijd deed is onbekend. Een jaar later keerde hij terug naar zijn familie die intussen naar New York verhuisd was. De familie had het financieel nog steeds niet gemakkelijk en Ehrich had verschillende baantjes, zoals bode, het knippen van stropdassen en assistent van een fotograaf. Eén van de baantjes die hij naar men beweert heeft gehad was leerjongen bij een slotenmaker. Bij hem leerde hij de kunst van het openen van sloten zonder een sleutel te gebruiken.

In die tijd raakten Ehrich en zijn jongere broer Theo geïnteresseerd in magie. Ehrich las veel boeken en zo las hij ook een biografie van de in die tijd zeer bekende Franse magiër Robert Houdin. Het werd zijn grote voorbeeld. Toen hij voor kleine groepen begon op te treden als magiër noemde Ehrich zichzelf Harry Houdini. De “i” voegde hij aan de naam Houdin toe omdat een vriend van hem gezegd had dat Houdini “zoals Houdin” zou betekenen. In zijn kindertijd werd Ehrich ook wel Ehrie genoemd. De voornaam Harry die hij ging gebruiken is waarschijnlijk een Amerikaanse verbastering van die naam.

Op 5 oktober 1892 overleed Harry’s vader en dat versterkte de band die hij van jongs af aan al met zijn moeder had nog meer.

Harry en Bess

Harry Houdini begon zijn professionele carrière toen hij 17 jaar oud was. Hij ging optreden voor groepen mensen, in muziekhallen en in het Coney Island park in New York. Hier trad hij soms wel 20 keer per dag op. Een tijd lang trad hij op samen met zijn broer Theo onder de naam “The Houdini Brothers”. Dat veranderde toen Harry in 1894 het zangeresje en danseresje Beatrice (Bess) Raymond ontmoette. Het was liefde op het eerst gezicht en drie weken na hun ontmoeting, in juli 1894, trouwden ze. Bess werd Harry’s nieuwe partner bij zijn optredens en Theo ging alleen verder onder de naam “Hardeen”. Harry en Bess bleven toegewijde partners voor de rest van hun leven. Hij was afhankelijk van haar omdat ze voor hem zorgde en hem veel van de dagelijkse beslommeringen uit handen nam. Harry vond dat zijn succes aan haar te danken was en hij stuurde haar iedere dag een liefdesbriefje.

In 1895 traden de Houdini’s gedurende zes maanden op in het Welsh Brothers Circus.  Harry trad op als magiër en Bess zong en danste. Samen deden ze een truc, “Metamorfose” genaamd, waarbij ze van plaats verwisselden in een afgesloten koffer. Omdat Harry niet tevreden was met de kleinschaligheid van hun optreden bedacht hij nieuwe trucs en werkte hij verder aan zijn acteertalent. Hij werd een expert in trucs met handboeien. Hij gebruikte eerst zijn eigen handboeien, maar het publiek dacht dat die wel geprepareerd zouden zijn. Maar later beweerde hij dat hij kon ontsnappen aan ieder stel handboeien dat door de lokale politie aangeleverd zouden worden. Het feit dat hij iedere keer makkelijk kon ontsnappen aan deze professionele handboeien zorgde voor een prima publiciteit voor zijn show. Hij bood 100 dollar aan een ieder die hem handboeien zou leveren waaraan hij niet kon ontsnappen. Hij heeft het bedrag nooit uit hoeven te betalen. Zijn steeds ingewikkelder ontsnappingen en zijn slimme gebruik van publiciteit maakten van hem een hoofdattractie in het amusementscircuit. Op een bepaald moment kwam hij in contact met theater agent Martin Beck. Beck stelde Houdini in staat om op te treden in de twee grote ketens van varieté-theaters die destijds de top van het genre in Amerika vertegenwoordigden: de Orpheum-theaters aan de westkust en de Keith-theaters aan de oostkust. Toen de aandacht voor Houdini na deze, weliswaar succesvolle, tournees verslapte besloot hij zijn geluk in Europa te beproeven.

In 1900 voeren Bess en Harry naar Engeland, zonder dat ze een boeking hadden en met zo weinig geld dat ze daarvan maar een week konden rondkomen. Houdini kreeg het voor elkaar dat ze in het London Theatre mochten optreden. Maar zijn echte doorbraak kwam nadat hij door Scotland Yard met zijn armen om een pilaar heen gehandboeid werd en zich daar uit wist te bevrijden. De publiciteit rond deze ontsnapping zorgde ervoor dat het London Theatre hun overeenkomst verlengde. Zijn faam werd alom bekend en uiteindelijk trad hij gedurende zes maanden in dit theater op. Er volgden al snel uitverkochte optredens in Duistland en veel andere landen in Europa. En ook dan liet hij telkens aan de lokale politie de mogelijkheid om iets te bedenken waaruit hij niet kon ontsnappen. Maar telkens weer liet hij de lokale autoriteiten versteld staan met zijn ontsnapping. Om nog meer publiciteit te krijgen sprong hij in rivieren, waarbij hij geketend was en handboeien om had. Om de spanning er in te houden bleef hij zo lang onder water dat het publiek dacht dat hij nu zeker verdronken was, om vervolgens weer boven water te komen terwijl hij met de ketens boven zijn hoofd zwaaide.

Toen hij in 1905 weer naar de Verenigde Staten terugkeerde was hij een internationale beroemdheid. Stunts die hij in Amerika uitvoerde waren onder andere zijn ontsnapping uit de gevangeniscel waar de moordenaar van president James Garfield in gezeten had, het zich kronkelend bevrijden uit een dwangbuis terwijl hij ondersteboven hing en het onsnappen uit een houten kist die met spijkers dichtgetimmerd was en onder water gelaten was. Dit soort stunts droegen ook weer bij aan zijn roem. Een van de stunts die hij regelmatig uitvoerde was dat hij geboeid werd neergelaten in een grote melkbus gevuld met water die goed afgesloten werd. Vervolgens werd er een gordijn voor hem neergelaten. Hoewel hij meestal binnen drie minuten wist te ontsnappen bleef hij vaak wel een half uur achter het gordijn om zijn overleving nog dramatischer te maken. Op een keer stond hij in Engeland toe dat de melkbus gevuld werd met bier in plaats van water. Omdat Houdini nooit alcohol dronk was hij niet gewend aan het effect dat bier op iemand heeft en moest hij door zijn assistenten bevrijd worden. Het was een van zijn weinige fouten.

Houdini kon deze moeilijke stunts verrichten door zijn altijd een fysiek en mentaal uitstekende conditie. En hij spaarde zichzelf niet bij de trainingen. Om zijn longinhoud te vergroten, zodat hij langer onder water kon blijven, liet hij een grote badkuip in zijn huis installeren zodat hij regelmatig kon oefenen. Door harde training kon hij zijn linkerhand bijna net zo goed gebruiken als zijn rechterhand. Terwijl hij met vrienden aan het kletsen was kon hij trucjes met kaarten en munten doen zonder naar zijn handen te kijken of hij maakte knopen in een stuk touw met zijn tenen en kon de knopen op dezelfde manier ook weer losmaken. Omdat hij vast van plan was om aan de top van de amusementswereld te blijven verfijnde hij zijn techniek en ontwikkelde hij steeds uitdagender ontsnappingen.

Toen zijn reputatie groot was nam hij een leidende rol onder de magiërs op zich. Hij werd voorzitter van de “Society of American Magicians en richtte de “Magician’s Club” in Londen op. Houdini was groothartig voor andere magiërs, maar hield niet van andere magiërs die zijn ontsnappingstrucs nadeden. Hij schreef boeken en tijdschriftartikelen waarin hij wat van zijn simpele goocheltrucs  uitlegde, maar de geheimen van zijn grote trucs hield hij angstvallig verborgen. Hoewel hij bekend stond als een vriendelijk en warm persoon had hij een groot ego, kon hij soms overgevoelig en kleingeestig zijn en had hij een wispelturig humeur wat soms vervelend was voor zijn assistenten.

In 1909, zo’n zes jaar nadat de gebroeders Wright bewezen hadden dat de mens kon vliegen, raakte Houdini gefascineerd door vliegtuigen. Hij kocht zijn eigen vliegtuig en leerde autorijden alleen maar om sneller op het vliegveld te kunnen komen. In 1910 werd hij de eerste die succesvol in een vliegtuig vloog in Australië. Maar na deze vlucht verloor hij zijn interesse en vloog hij nooit meer en reed ook nooit meer auto.

Houdini was ook een groot verzamelaar met een grote verzamelingen van sloten, dingen uit de magie, handtekeningen, historische items en vooral boeken. Hij had zo’n grote collectie boeken dat hij fulltime een bibliothecaris in dienst nam om ervoor te zorgen. In die tijd nam hij honderden boeken mee als hij op reis ging.

Toen Amerika in 1917 betrokken raakte bij de Eerste Wereldoorlog, wilde hij dienst nemen bij het leger, maar hij werd met zijn 43 jaar te oud gevonden. Omdat hij niet kon vechten gaf hij gratis voorstellingen voor de militairen. Hij toverde vijf dollar goudstukken uit de lucht en wierp ze dan in het publiek. Hij zei later dat hij op die manier 7.000 dollar had weggegeven.

Na de Eerste Wereldoorlog werd Houdini filmacteur. Hij trad op in 13 stomme films, “The Master of Mystery” genaamd. De films waren redelijk succesvol en aan Houdini werd gevraagd om op te treden in twee speelfilms. Toen de films het slecht deden weet Houdini dat aan de filmmaatschappij en gaf hij er de voorkeur aan om voortaan zijn eigen films te maken. Samen met zijn broer Theo richtte hij een productiemaatschappij op en daardoor had hij ieder aspect van de volgende twee films, “The Man from Beyond” en “Haldane of the Secret Service”, in eigen hand. Zoals in zijn eerdere films namen ook in deze films gewaagde stunts en ontsnappingen weer een belangrijke plaats in. Maar net als zijn voorgaande speelfilms waren ook deze films weer geen succes. Hoewel sommige acties spectaculair waren, bekritiseerden de critici Houdini om zijn houterige manier van acteren en zijn slecht gespeelde liefdesscènes. Houdini was eigenlijk te verlegen om een andere vrouw te kussen en iedere keer dat hij dat moest doen gaf hij zijn vrouw Bess vijf dollar. Houdini accepteerde zijn mislukking en stopte met de filmbusiness. Toch kreeg hij nog een ster op de Hollywood Walk of Fame.

Als ze niet reisden woonden Harry en Bess in een huis in New York dat ze gekocht hadden. Ze hadden geen kinderen. In hun beginjaren waren Bess en Harry bevriend met de collega varieté-artiesten Joe en Myra Keaton. Bess was in het bijzonder gehecht aan het pas geboren zoontje van de Keatons en de Houdini’s hebben altijd volgehouden dat zij diens bijnaam Buster hebben verzonnen. Dit zoontje van Joe en Myra was de latere filmlegende Buster Keaton. Bess en Harry waren zijn peetouders.

Houdini met zijn moeder en Bess

Houdini’s moeder was bij hun in het huis in New York ingetrokken. Hij was erg close met zijn moeder en haar dood in 1913 was voor hem de grootste tragedie uit zijn leven. Na haar dood ging hij wekenlang iedere dag naar het kerkhof. Soms lag hij op haar graf en sprak tegen haar. In een toespraak tot de club van magiërs zei hij daarover: “Mijn moeder was alles voor me. Het leek het einde van de wereld toen ze van me weggenomen werd. Mijn hang naar beroemdheid en fortuin was weg. Ik was alleen met mijn bittere pijn.” Uiteindelijk ging Houdini weer aan het werk, maar hij bleef de rest van zijn leven om zijn moeder treuren.

Mede door de dood van zijn moeder kreeg hij weer belangstelling voor spiritisme, de mogelijkheid om met de doden te communiceren. Hij wilde graag geloven dat een manier van communicatie met de doden mogelijk was. Maar door zijn jarenlange ervaring als magiër kende hij de methodes die nep-spiritisten gebruikten om het publiek te misleiden. Hij hield vele lezingen over het onderwerp van frauduleuze spiritisten en hij ontmaskerde velen van hen in de steden die hij bezocht. In zijn acts demonstreerde hij veel trucs die door spiritisten gebruikt werden en hij schreef een bestseller ” A Magician Among the Spirits” waarin hij in detail schreef over de manier waarop het publiek misleid werd. Hij bood een ieder die een psychisch effect teweeg kon brengen dat niet met fysieke middelen gereproduceerd kon worden 10.000 dollar. Niemand heeft ooit dat geld gekregen. Houdini ageerde zo tegen nep-spiritisten dat hij tegen hen getuigde voor een commissie van het Amerikaanse Congres. “Begrijp alstublieft dat ik beslist geen religie aanval.” zei hij “Ik respecteer een ieder die oprecht gelooft in spiritisme of iedere andere godsdienst. Maar wat ze spiritisme noemen, waarin een medium met de doden communiceert, is oplichting van het begin tot het einde. In 35 jaar heb ik nog nooit één geloofwaardig medium gezien.”

Door zijn interesse in spiritisme raakte hij bevriend met Sir Arthur Conan Doyle, de schrijver van de verhalen over Sherlock Holmes, die sterk in spiritisme geloofde. Hun vriendschap bekoelde na een poging van de echtgenote van Doyle, Jean, om tijdens een seance contact te maken met Houdini’s overleden moeder. In een via Lady Doyle automatisch tot stand gekomen boodschap zou de geest van Houdini’s moeder onder meer een christelijk kruis en een aantal in vloeiend Engels gestelde liefhebbende algemeenheden hebben doorgeseind. Uit Houdini’s geschokte reactie tijdens deze seance maakte Doyle op dat de sceptische boeienkoning eindelijk overtuigd was geraakt van de mogelijkheden van het spiritisme. Houdini liet later in een brief aan Doyle weten dat zijn verbazing vooral was gewekt doordat zijn, uiterst gelovige, joodse moeder een christelijk kruis zou hebben getekend. Ook beschouwde hij het vloeiende Engels waarin de boodschappen waren gesteld als een aanwijzing dat hier geen werkelijk contact met zijn overleden moeder was geweest: want die beheerste de Engelse taal nauwelijks. Bovendien was Houdini teleurgesteld dat zijn moeder niets over haar verjaardag had gezegd. De seance had namelijk toevalligerwijs op haar geboortedatum plaatsgevonden.

Doyle was er van overtuigd dat de bovennatuurlijke gaven Houdini in staat stelden om zijn wonderbaarlijke ontsnappingen uit te voeren. Hij beweerde dat Houdini vaak aan zijn vallen kon ontsnappen door zich te de-materialiseren en dat hij deuren kon ontgrendelen door deze gaven en niet door de normale werking van het slot. Hij geloofde Houdini’s ontkenningen en uitleg niet. Uiteindelijk leidde hun onenigheid over spiritisme ertoe dat ze van elkaar vervreemdden. De vriendschap was helemaal voorbij toen ze elkaar publiekelijk gingen aanvallen.

In de herfst van 1926 ging Houdini toeren met een nieuwe show. Het was een perfecte, bijna tweeëneenhalf uur durende voorstelling, waarbij Houdini vrijwel de hele tijd op het podium was. Er kwam magie in voor, een deel waarin spiritisme aan de kaak gesteld werd, een ontsnapping uit een doodskist en de “Chinese watermarteling”, een van Houdini’s meest beroemde stunts. Bij de “Chinese watermarteling” werden zijn handen en voeten gebonden en werd hij ondersteboven in een glazen tank gevuld met water neergelaten die vervolgens zorgvuldig afgesloten werd. Hieruit moest hij nu ontsnappen.

Vanaf half oktober ging er van alles mis met de tournee. Toen ze in Providence (Rhode Island) waren liep Bess voedselvergiftiging op. Hoewel er een verpleegster bij haar was, was Houdini diep bezorgd over zijn vrouw en bleef hij de hele nacht aan haar zijde. Tegen de tijd dat ze bij de volgende plaats, Albany (New York) kwamen had Houdini drie nachten niet geslapen en had hij alleen wat korte dutjes gedaan. Tijdens de show in Albany verschoof plotseling het frame waarmee bij de “Chinese watermarteling” zijn benen op hun plaats gehouden werd plotseling af en Houdini brak daardoor zijn enkel. Hij was gewend aan kleinere verwondingen die hij tijdens zijn optreden opliep. Hij weigerde medische zorg en stond er op om de voorstelling uit te spelen. Maar de hele nacht lag hij wakker van de pijn. Toch ging de tournee verder naar Montreal (Canada).

De dokter adviseerde hem om zijn voet rust te geven, maar Houdini hield vast aan het reisschema, inclusief een lezing die hij er zou geven aan de McGill Universiteit. Toen hij daar was ontmoette hij een kunststudent die een tekening van hem gemaakt had als de grote ontsnappingsartiest. Houdini nodigde hem uit om bij hem langs te komen voor zijn middagvoorstelling. De volgende dag waren deze student en twee vrienden van hem met Houdini aan het kletsen in zijn kleedkamer. Eén van de studenten, een amateur bokser, vroeg of het waar was dat Houdini iedere klap op zijn lichaam boven de gordel, met uitzondering van zijn gezicht, kon opvangen. Houdini gaf aan dat dit zo was en gaf, ondanks zijn verzwakte lichaam door gebrek aan slaap en zijn gebroken enkel, de student toestemming om hem te testen. Houdini stond op van de bank waar hij zat en voordat hij zijn buikspieren kon aanspannen gaf de student hem drie stompen in de buik. Met een bleek gezicht viel Houdini terug op de bank. Maar ondanks zijn pijn ging de voorstelling van die middag gewoon door. ’s Avonds werd de pijn erger, maar Houdini weigerde om een dokter te raadplegen.

De volgende dag, 24 oktober, gingen ondanks dat hij koude rillingen had en zweette, de geplande twee voorstellingen ook gewoon door. Ze trokken vervolgens verder naar Detroit (Michigan) en toen ze daar aankwamen ging Houdini eindelijk naar een dokter. Die zei hem dat hij direct naar het ziekenhuis moest gaan. Houdini weigerde dat en ondanks zijn hoge koorts ging de voorstelling van die avond gewoon door. Pas na de show stemde hij er mee in dat hij naar het ziekenhuis gebracht werd. Toen de artsen hem daar opereerden zagen ze dat zijn blinddarm gescheurd was waardoor een buikvliesontsteking was ontstaan, een in die tijd van voor de antibiotica normaal gesproken fatale complicatie. Later werd nog een operatie uitgevoerd, maar er was weinig hoop dat Houdini het zou overleven. Bess, die nog steeds last had van haar voedselvergiftiging, werd ook in hetzelfde ziekenhuis opgenomen. Omdat hij dacht dat hij dood zou gaan sprak hij, naar men zegt, een geheime boodschap af met Bess om te bewijzen dat hij het was die met haar communiceerde na zijn dood. Zij zou dan weten dat hij het werkelijk was als ze de woorden “Rosabelle, believe” hoorde.  “Rosabelle” was de titel van een liedje dat Bess ten tijde van hun ontmoeting had gezongen op Coney Island.

Zijn broer Theo was aan zijn zijde toen hij zijn laatste woorden sprak: “Ik ben moe van het vechten …. ik denk dat dit me te pakken krijgt.” Houdini stierf in de middag op Halloween, 31 oktober 1926. Hij werd 52 jaar oud.

Houdini’s begrafenis vond plaats in New York City, waar duizenden rouwenden langs de kant stonden toen de begrafenisstoet passeerde. Tijdens de rouwdienst brak een vertegenwoordiger van de ” Society of American Magicians” een toverstaf en dat werd vanaf die tijd een traditie bij ieder lid dat overleed. Houdini werd naast zijn ouders begraven op het Machpelah Cemetery in Long Island (New York). Onder zijn hoofd lag een kussen gevuld met de brieven van zijn moeder.

Zijn collectie van meer dan 5.000 boeken werd nagelaten aan de Library of Congress. Zijn broer kreeg de meeste van de door hem gebruikte apparaten en aandenkens. Hij ging door met het werken onder de naam Hardeen en stierf in 1945. Het grootste deel van zijn bezittingen ging naar Bess die, nadat ze Houdini’s enorme schulden afbetaald had, daar comfortabel van kon leven. Zij stierf in 1943. Ieder jaar probeerde ze op zijn datum van overlijden door middel van een seance in contact met Houdini te komen. Dat lukte nooit en in 1936 gaf ze het op. “Tien jaar is genoeg om op welke man dan ook te wachten” sprak ze.

Geraadpleegde bronnen o.a.

APL

Encyclopaedia Brittannica

PBS

Praieghosts

Rotten

Spectum

Wikipedia

Terug naar Nostalgie

Bing Crosby

(klik op de plaatjes om ze te vergroten)

Bing Crosby werd op 3 mei 1903 geboren als Harry Lillis Crosby in Tacoma (Washington) in het huis van zijn vader Harry Lowe Crosby (1871 – 1975) een boekhouder bij een brouwerij en zijn moeder Catherine (Kate) Harrigan (1873 – 1964). Harry was de vierde van zeven kinderen. Hij had drie ouder broers, één jongere broer en twee jongere zusters. Harry had geen geboorteakte en zijn werkelijke geboortedatum was dan ook in nevelen gehuld tot na zijn dood. Zelfs zijn eigen familie hanteerde drie verschillende geboortedatums. Bijvoorbeeld zijn broer Ted, die in 1937 een biografie over zijn jongere broer schreef, noemde nergens Harry’s geboortedatum. Maar aan de leeftijden die hij in de biografie bij bepaalde gebeurtenissen noemde kon worden opgemaakt dat hij geboren moest zijn in de eerste week van mei 1901. Dit zou dan ongeveer negen maanden na zijn eigen geboortedatum zijn geweest (30 juli 1900). Dat lijkt erg onwaarschijnlijk omdat het zeker zo’n zes weken duurt voordat vrouwen na de geboorte van een kind hun vruchtbaarheid weer terugkrijgen. Dan zou Harry dus een maand te vroeg geboren moeten zijn en daar is nergens een vermelding van. Verder is uit onderzoek in het archief van de scholen waarop hij zat gebleken dat, veel van de gebeurtenissen die Harry op school volgens Ted op een bepaalde leeftijd zou hebben meegemaakt, in werkelijkheid een jaar later plaatsvonden.

Geboortehuis Crosby

Tijdens zijn leven vierde Harry zijn verjaardag op 2 mei en hanteerde hij als geboortejaar 2004. Na zijn dood opende een priester van de Rooms Katholieke kerk in Tacoma zijn doopregister, waardoor zijn werkelijke geboortedatum onthuld werd. Ook de geboorteaankondigingen in de kranten “Tacoma Daily News” en “Tacoma Daily Ledger” vermeldden de datum van 3 mei 1903. Wellicht vierde de familie Harry’s verjaardag op 2 mei omdat zijn in 1906 geboren zuster Mary Rose ook op 3 mei jarig was.

Op zoek naar werk verhuisde de familie in 1906 naar Spokane (Washington). In de derde klas van de lagere school raakte hij bevriend met zijn buurjongen Valentine Hobart. Beide jongens waren zeer geïnteresseerd in een stripverhaal dat verscheen in een lokale krant. De strip heette “The Bingville Bugle” en Harry wilde steeds dat Valentine hem deze strip zou voorlezen. Op den duur begon Valentine Harry “Bingo from Bingville” te noemen. Later begon iedereen, zowel zijn andere vrienden als zijn leraren hem Bingo en later Bing te noemen in plaats van Harry. En voor de rest van zijn leven bleef dat zo.

Bing’s vader en moeder hielden beiden van muziek en zingen. Zijn moeder stuurde Bing zelfs op zangles, maar hij kon niet tegen de zware oefeningen en haakte af.

Bing’s smaak op het gebied van muziek ging uit naar populaire liedjes. Zijn vader had een platenspeler gekocht waarop vaak liedjes van de in die tijd zeer populaire Al Jolson gedraaid werden. En Bing werd daardoor een grote fan van hem. Hij ontmoette zijn idool in 1917 in levende lijve toen Jolson naar Spokane kwam om op te treden met de Broadway Show “Bombo”.  Dertig jaar later toen Al Jolson’s tijd een beetje voorbij was en Bing erg populair, hielp Bing hem om zijn carrière nieuw leven in te blazen. Hij nodigde hem vaak als gast uit bij zijn toenmalige radioshow. Eind veertiger jaren traden ze tientallen keren op in elkaars radioshow. Jolson stierf op 23 oktober 1950 aan een hartaanval in San Francisco, terwijl hij bezig was om een band te monteren met een optreden van Crosby die de volgende dag zou worden uitgezonden.

In het najaar van 1920 ging Bing naar het Gonzaga College in Spokane met de bedoeling om advocaat te worden. Via een postorderbedrijf bestelde hij een drumstel. Daar ging hij op oefenen en hij was al snel zo goed dat hij werd uitgenodigd om mee te spelen met de schoolband “The Musicaladers” onder leiding van Al Rinker, tevens de pianist van de band. Bing was de drummer en zanger van de band. Ze speelden in Spokane en omstreken en Bing verdiende zoveel geld dat hij in zijn laatste jaar besloot om met zijn studie te stoppen om zich geheel aan zijn muziekcarrière te kunnen wijden. “The Musicaladers” gingen aan het einde van de zomer in 1925 uit elkaar omdat veel van de bandleden elders gingen studeren.

Een paar maanden later, in oktober dat jaar, stapten Bing en Al in Al’s T-Ford en reden naar Los Angeles waar ze zouden proberen om met de hulp van Al’s zuster, de jazz-zangeres  Mildred Bailey, een plaatsje in de showbusiness te veroveren. En dat werkte. Binnen drie weken na hun aankomst maakten ze al deel uit van het amusementscircuit waarbij ze zongen in filmtheaters in heel Californië.

Crosby en Rinker

In de twintiger jaren van de vorige eeuw was Paul Whiteman (1890 – 1967) de leider van de in Amerika meest populaire band uit die tijd. Whiteman zat in het publiek toen Crosby en Rinker optraden in het Metropolitan Theatre in Los Angeles. Hij was onder de indruk en nam hen in dienst om voor zijn band te spelen voor een bedrag van $ 150 per week voor elk van hun. Nadat Bing en Al eerst hun contractuele verplichtingen in Californië waren nagekomen maakten ze in december 1926 hun debuut met het Whiteman orkest in het Tivoli theater in Chicago.

Don Clark, een vroeger lid van Paul Whiteman’s orkest bood Bing en Al de gelegenheid om, voordat ze met het Whiteman orkest gingen optreden, hun eerste grammofoonplaat te maken. Op 18 oktober 1926 werd het nummer “I’ve Got the Girl” uitgebracht, waarbij Bing en Al begeleid werden door het Don Clark’s Biltmore Hotel Orchestra uit Los Angeles. Op de B-kant stond Don Clark’s instrumentale versie van het nummer “Idolizing”. Twee maanden later, 22 december 1926,  werd hun eerste plaat met het Whiteman orkest met de nummers “Wistful and Blue” en “Pretty Lips” uitgebracht.

In januari 1927 ging het Whiteman orkest optreden in het Paramount Theatre in New York. Maar het publiek reageerde niet erg positief op het optreden van Bing en Al. Het theater had nog geen elektronische versterkers en het publiek had wellicht wat moeite met het goed horen van hun stemmen. Wat ook de reden geweest mag zijn voor de koele ontvangst door het publiek, het resultaat was dat Paul Whiteman ze uit zijn show verwijderde.

Matty Malneck, een violist van het Whiteman orkest bood zijn hulp aan en zorgde ervoor dat er een derde vocalist, Harry Barris, met hen ging optreden. Barris (1905 – 1962) had het lied ” Mississippi Mud” geschreven en met de hulp van Malneck maakten ze er een hit van. Crosby, Barris en Rinker noemden zich “The Rhythm Boys” en na dit succes gingen ze weer bij het orkest van Whiteman optreden.

The Rhythm Boys

Bing Crosby heeft een aantal keren in de gevangenis gezeten. Toen hij een kind was moest hij één nacht in de cel voor het gooien van gestolen taarten naar passerende auto’s. Eind 1929 toen hij bezig was met het maken van de film “The King of Jazz” waarin hij met het Whiteman orkest optrad, was hij op 2 november 1929 betrokken bij een kop staart botsing toen hij na afloop van een avond stappen zijn date naar huis bracht. Zijn date kwam met haar hoofd tegen de voorruit en hij werd in het gevang gezet wegens rijden onder invloed. Bing ging onder politiebegeleiding naar de studio als hij voor de film moest optreden met “The Rhythm Boys”. Maar door zijn gevangenschap kreeg hij niet de mogelijkheid om de belangrijkste solo in de film te zingen. “The Rhythm Boys” waren ook steeds minder welkom bij Whiteman en hij ontsloeg hen in mei 1930.

Mack Sennet, die de wereld de Keystone Kops en Charlie Chaplin gegeven had, zag Bing in maart 1931 optreden in de Cocoanut Grove. Sennet zei hierover: “Wat me opviel was dat iedereen in de Grove stopte met dansen en rond het podium ging staan om hem te horen zingen. Ze kwamen avond na avond naar hem luisteren. Hij had ze in zijn macht.” Sennet was zo diep onder de indruk dat hij een contract met Bing afsloot om een korte muzikale filmkomedie te maken waarin Bing zichzelf zou spelen. Deze film “I Surrender Dear” was zo succesvol dat er nog vijf andere volgden. Voor ieder van deze films die twintig minuten duurden kreeg Bing $ 750.

Sennet was meer beroemd om zijn slapstick dan om zijn dialogen. Crosby werkte zonder script en moest zich alleen aan wat hoofdlijnen houden. Bij deze films kwam Bing in een watertank terecht, werd hij achtervolgd door leeuwen en half gebakken in snelrijzend deeg. Door zijn succes met de films van Sennet kwam hij tot de overtuiging dat hij “The Rhythm Boys” moest verlaten en aan een solocarrière moest werken, ook al omdat hij meer en meer de leidende zanger van de groep geworden was. In de zomer van 1931 gingen “The Rhythm Boys” uit elkaar.

Het hoofd van CBS Radio, William Paley, hoorde Bing’s opname van “I Surrender Dear” en bood hem een contract aan om in een live programma op de radio op te treden. Zijn debuut zou op 31 augustus 1931 plaatsvinden, maar Bing kwam niet opdagen. En ook bij de volgende uitzending verscheen hij niet. Uiteindelijk had hij zijn werkelijke debuut op 2 september van dat jaar. Zijn eerste lied was, heel toepasselijk, “Just One More Chance”. Het laatste lied van de uitzending was “I’m thru with Love”. Bing sprak geen woord gedurende de 15 minuten durende uitzending. De omroeper, Harry Von Zell, legde aan de luisteraars uit dat Bing de vorige uitzendingen gemist had als gevolg van een keelontsteking.

Toen hij met de radio-uitzendingen begon had het programma geen thema. Dat werd anders tegen het eind van het jaar. Bing koos “The Blue of the Night”.  De muziek werd geschreven door Roy Turk en Fred Ahlert en Bing schreef de tekst. Op 23 november werd het lied op de plaat gezet. Op 17 juli 1945 nam hij een tweede versie van dit lied op. Op beide platen fluit hij zelf.

Het succes met de korte films die hij maakte met Mack Sennet, zijn platensuccessen en zijn succesvolle radio-optredens leidden ertoe dat hij in 1931 van Paramount een contract kreeg om op te treden in serie langere films. De eerste was “The Big Broadcast” (1932) waarin nog meer radioartiesten optraden. Er volgden nog meer gelijksoortige films, waarbij in de laatste uit de reeks “The Big Broadcast 1938” het begin van de filmcarrière van Bob Hope was.

Crosby heeft tijdens de Tweede Wereldoorlog vaak live opgetreden voor de Amerikaanse troepen in Europa. Hij leerde hoe hij Duits moest spreken als hij een script voorlas voor propaganda-uitzendingen bestemd voor de Duitse troepen. Zijn bijnaam “Der Bingle” kreeg hij van zijn Duitse luisteraars en die werd ook door zijn Engelstalige fans gebruikt. Bij een onderzoek onder de Amerikaanse soldaten aan het eind van de oorlog vonden deze hem degene die het meest voor het moraal van de soldaten gedaan had. Daarbij versloeg hij president Franklin Roosvelt, generaal Dwight Eisenhower en ene Leslie Townes, beter bekend als Bob Hope.

Bing trad op in 55 films, van “The Big Broadcast” in 1932 tot zijn laatste, een televisiefilm, “Dr. Cook’s Garden” in 1971. Hij trad bovendien op in een tiental korte films en had talloze gastoptredens in films. Verder had hij belangeloze gastoptredens in een aantal films van Bob Hope waarin hij dan te zien was als de man die snel even het meisje van Bob Hope voor zijn neus wegkaapte.

Zeker 23 van zijn films werden top tien kassuccessen in de Verenigde Staten in het jaar dat ze verschenen. Gedurende 15 jaar behoorde hij tot de succesvolste sterren. Hij werd drie keer genomineerd voor een Oscar als beste acteur, die hij ook daadwerkelijk won in 1945 met zijn rol als priester, Father O’ Malley, in de film uit 1944 “Going My Way”. Zelfs Bob Hope moest toegeven dat een man met vier kinderen die een priester kon spelen wel een Oscar verdiende. Bing kreeg de Oscar uit handen van zijn oude vriend Gary Cooper. Uit Bing’s reactie op de ontvangst van de Oscar kon men opmaken dat hij zich ervan bewust was dat hij in 1944 niet de beste was. Dat vonden de leden van de commissie van de Academy Award waarschijnlijk ook wel. Maar men vond dat hij een Oscar verdiende door onder andere zijn platen (zoals “White Christmas”), zijn radioshows en zijn andere films. Het was dus meer een soort bedankje voor al zijn mooie optredens. In 1945 werd Bing Crosby in de Verenigde Staten gezien als de koning van het amusement.

Bing Crosby hield van golf spelen, het was zijn grote passie, en hij was er zelf ook erg goed in. De Oscar ceremonie werd live uitgezonden op 15 maart 1945. Paramount moest op zoek naar Bing ergens op de golfbaan en men moest hem min of meer dwingen om bij de plechtigheid aanwezig te zijn.

De titelsong van “Swinging on a Star” was een grote hit in de zomer van 1944. Bing zong in al zijn films, maar niet in het melodrama “Man on Fire” (1966), de remake van “Stagecoach” (1966) en in zijn laatste film “Dr. Cook’s Garden” (1971).

Tussen 1926 en 1977 zette hij maar liefst 1.700 nummers op de plaat. Hij kreeg 23 Gouden Platen in de Verenigde Staten (voor een Gouden Plaat moesten er 1 miljoen exemplaren verkocht zijn). Hij kreeg twee Platina Platen voor “White Christmas” (1960) en “Silent Night” (1970).

Vanaf 1954 trad Bing op voor de televisie. Meestal heetten zijn shows eenvoudigweg “The Bing Crosby Show”. Zijn laatste optreden was in 1976 bij het jubileum van “Bell Telephone”.

Rond Kerstmis 1973 werd Bing ernstig ziek. Hij had pijn in zijn borst en ademhalingsproblemen. Bing en Kathryn dachten dat hij longkanker had. In januari 1974 voelde hij zich zo ziek dat hij er mee instemde om in het ziekenhuis opgenomen te worden, waar men een goedaardig tumor in zijn linker long vond. De tumor en zestig procent van zijn long werden verwijderd. De maanden daarna herstelde hij langzaam.

In de middag van 14 oktober 1977 ging hij met een vriend golfen op de golfbaan “La Moraleja” in de buurt van Madrid. Met zijn partner versloeg hij twee Spaanse golfprofs. Na zijn laatste put boog hij om het applaus van een aantal fans in ontvangst te nemen en zei: “Dit was een geweldig spelletje golf jongens.” Volgens zijn medespelers zei hij daarna nog: “Laten we een Cola nemen”. Toen hij rond 18.30 uur richting clubhuis liep zakte hij in elkaar als gevolg van een zware hartaanval. Hij deed geen enkele poging om zijn val te breken en landde met zijn hoofd op de grond waardoor er een grote blauwe plek op de linkerkant van zijn voorhoofd ontstond. “We dachten dat hij gewoon uitgegleden was” zei een van zijn golfvrienden. “Bing had geen tekenen van vermoeidheid getoond. Hij was gelukkig en zong toen hij over de golfbaan liep.” Zijn drie medespelers droegen hem naar het clubhuis waar een arts hem zuurstof en adrenaline toediende, maar zonder succes. Hij overleed op 74-jarige leeftijd.

Op 18 oktober werd hij begraven op de begraafplaats “Holy Cross Cemetery” in Culver City (Californië). Bing had in het verleden aangegeven dat alleen zijn toenmalige vrouw en zijn zeven kinderen bij zijn begrafenis aanwezig mochten zijn. Maar zijn toenmalige vrouw nodigde ook zijn broers en zusters uit en Bob Hope, Rosemary Clooney en Phil Harris. Op zijn graf staat een verkeerd geboortejaar 1904, omdat zijn familie toen nog niet het juiste geboortejaar kende.

Bing Crosby was van grote invloed op de ontwikkeling van de industrie van opnameapparatuur. De radio-uitzendingen waren allemaal live. Het nieuw opgerichte ABC Network was bereid om met deze traditie te breken. Ze boden Bing $ 30.000 per week om iedere woensdag een opgenomen radioshow te leveren. Bovendien kon hij van 400 verschillende radiostations $ 40.000 per week ontvangen als zij de 60 minuten durende show op maandag mochten uitzenden. De shows werden opgenomen op drie 16-inch aluminium platen. Met een toerental van 33 1/3 per minuut kon op iedere kant een opname van 10 minuten vastgelegd worden. Om verschillende redenen wilde Crosby de platenproductie veranderen. De legende die het meest verteld wordt is dat hij meer tijd wilde hebben om te kunnen golfen. Maar Crosby was een harde werker en perfectionist. Hij dacht meer aan de kwaliteit van de opnames dan dat dit hem meer vrije tijd zou opleveren. In 1947 investeerde hij $ 50.000 in Ampex, een bedrijf dat zich bezighield met de ontwikkeling van een bandrecorder. Met een bandrecorder konden er langere opnames gemaakt worden waardoor er geen hinderlijke overgang kon ontstaan als er een nieuwe plaat opgezet moest worden. Op die manier kon hij de kwaliteit van de shows goed bewaken. Stukken die niet naar zijn zin waren werden gewoon gewist. Crosby was de eerste artiest in de wereld die zijn radioshows opnam.

Toen hij voor de televisie ging werken bestonden er nog geen videorecorders, dus zette hij alles op film. Crosby ondersteunde financieel wel de ontwikkeling van de videorecorder. Het eerste werkende model werd door Ampex getoond op een tentoonstelling in Chicago in april 1956. Het product werd een doorslaand succes en in 1957 werden veel televisieproducties op video opgenomen. In 1958 ontwikkelde Ampex de kleurenvideorecorder. Intussen had Crosby ook aandelen gekocht in de leverancier van banden 3M. Ampex maakte in 1959 een opname van een levendig debat tussen Chroestsjov en Nixon tijdens een tentoonstelling in Moskou. En daarmee stond ook hun kleurenvideorecorder op de kaart. Crosby trok zich korte tijd later terug uit deze industrietak. Niettemin is zijn bijdrage cruciaal geweest. Hij financierde de beginjaren van Ampex. De snelle revolutie bij de ontwikkeling van de bandrecorder was voor een groot deel te danken aan de inspanningen van Bing Crosby.

Crosby met Dixie en kinderen

Bing Crosby was twee maal getrouwd. Eerst met actrice, danseres  en zangeres Dixie Lee (geboren 4 november 1911). Ze trouwden op 29 september 1930 en kregen vier zoons: Gary, Dennis, Philip en Lindsey. Dixie was een alcoholiste en de film “Smash-Up: The Story of a Woman” uit 1947 is indirect gebaseerd op haar leven. Toen ze elkaar leerden kennen was ze veel bekender dan Bing. Ze stopte uiteindelijk met werken om hun vier zoons op te voeden. Op 1 november 1952 overleed zij aan baarmoederhalskanker. Toen hij van haar ziekte vernam werkte Bing in Europa aan de film “Little Boy Lost”. Hij keerde onmiddellijk naar huis terug om bij haar te zijn. Na haar dood leefde hij een tijdje in afzondering en na vier maanden keerde hij weer terug op de set om de film af te maken.

Crosby met Kathryn

Een tijd later, toen hij bezig was met de voorbereiding van de muziekfilm “White Christmass” bij Paramount, ontmoette hij de 30 jaar jongere actrice en zangeres Kathryn Grant (geboren 25 november 1933). Haar echte naam was Olive Kathryn Grandsatff. Nadat ze al vier jaar met elkaar omgingen trouwden ze op 24 oktober 1957.  Na haar huwelijk trad ze vrijwel niet meer op, maar na zijn dood speelde ze nog enkele filmrollen. Zij kregen drie kinderen Harry, Mary (bekend van haar rol als Kristin Shepherd, de vrouw die J.R. Ewing doodschoot in de serie Dallas) en Nathaniel. De hele familie verscheen later in zijn Kerstshows.

Na zijn dood werd zijn imago als ideale vader, dat voornamelijk te danken was aan de deelname van zijn familie aan zijn televisieshows, bijna tenietgedaan door zijn oudste zoon Gary. Hij schreef een zeer kritisch boek, dat in maart 1983 uitkwam, over de herinneringen aan zijn vader “Going My Own Way”. Daarin schetste hij vader Bing als koud, afstandelijk en een psychisch en fysiek harde man. Bing’s zoon Philip heeft deze uitspraken over hun vader vaak betwist. In een interview dat hij in 1999 aan Globe gaf zei hij: “Mijn vader was niet het monster dat mijn liegende broer zei dat hij was. Hij was streng, maar mijn vader sloeg ons nooit bont en blauw en mijn broer Gary was een gemene leugenaar om dat te zeggen. Ik heb alleen maar dierbare herinneringen aan mijn vader, zoals samen met hem naar de studio gaan, de familievakanties in ons huisje in Idaho, samen varen en samen vissen. Tot mijn laatste uur zal ik mijn broer haten omdat hij zijn naam zo door het slijk gehaald heeft. Hij schreef “Going My Own Way” uit hebzucht. Hij wilde flink geld verdienen en hij wist dat hij dit kon doen door onze vader te vernederen en zijn naam zwart te maken. Hij wist dat dit veel publiciteit zou veroorzaken. Dat  was de enige manier om als ongetalenteerde schrijver zijn lelijke gezicht op de televisie en in de kranten te krijgen. Mijn vader was mijn held. Ik hield erg veel van hem. Hij hield van ons allemaal, ook van Gary. Hij was een geweldige vader.” Philip overleed in 2004 aan een hartaanval.

Twee van Bing’s kinderen, Lindsey en Dennis, pleegden zelfmoord. Er was veel publiciteit rond Lindsey’s zelfmoord op 11 december 1989. Hij beëindigde zijn leven nadat hij zijn vader “White Christmas” had zien zingen op de televisie. Dennis beëindigde zijn leven twee jaar later. Hij rouwde om zijn broer, vocht, evenals zijn broer, tegen alcoholisme, treurde om zijn verbroken relaties en zijn mislukte carrière. Beide broers leefden van een kleine toelage uit het trust fonds dat door hun vader opgericht was. Beiden beëindigden ze hun leven met een pistoolschot door het hoofd.  

Denise Crosby, de dochter van Dennis werd bekend door haar rol als Tasha Yar in “Star Trek: The Next Generation”.  

Nathaniel Crosby, Bing’s jongste zoon uit zijn tweede huwelijk, speelde golf op een hoog niveau. Hij won al op 19-jarige leeftijd in 1981 het Amerikaanse kampioenschap voor amateurs. Hij was tot dan toe de jongste winnaar van het kampioenschap ooit. Later werd dit record verbroken door Tiger Woods.

Bij zijn dood bezat Bing meer dan $ 150 miljoen omdat hij slim geïnvesteerd had in olie, onroerend goed en dergelijke. Hij liet in zijn testament zetten dat zijn zoons uit zijn eerste huwelijk pas over hun erfenis konden beschikken als ze 80 jaar werden. Bing vond namelijk dat ze door de uitkeringen uit het trust fonds al voldoende verzorgd waren. Alle vier leefden ze van hun inkomsten uit dit fonds. Geen van hen leefde lang genoeg om  hun vaders erfenis in ontvangst te kunnen nemen.

Luister en kijk naar Bing Crosby

Geraadpleegde bronnen o.a.:

Community

Geocities

Global Icons

IMDb

Parabrisas

Who2 ?

Wikipedia

Terug naar Nostalgie