Nostalgie

Dinah Shore

Dinah Shore werd als Frances Rose Shore op 29 februari 1916 geboren in de Amerikaanse plaats Winchester (Tennessee). Haar roepnaam was Fanny. Ze was de tweede dochter van Solomon en Anna Stein Shore. Dat waren Russisch joodse immigranten. Haar vader bezat een stoffenzaak. Haar zuster Bessie was een aantal jaren ouder.

Toen Fanny bijna twee jaar was kreeg ze polio (kinderverlamming), een gevreesde ziekte in die tijd. Gelukkig kon haar familie een goede behandeling betalen en ze herstelde. Door intensieve training, daarbij aangemoedigd door haar moeder, hield ze er slechts een lichtjes misvormde rechtervoet aan over en ze liep daardoor een beetje mank.

Als klein kind al hield ze ervan om te zingen. Dat talent had ze van haar moeder die een lage altstem had (contralto) en die aspiraties had om opera te gaan zingen. Haar vader nam haar vaak mee naar zijn winkel waar ze spontaan liedjes zong voor de klanten.

Toen Fanny een jaar of acht was verhuisde het gezin naar Nashville (Tennessee) waar haar vader een warenhuis opende. Hoewel ze wat verlegen was, ging Fanny meedoen aan sport en andere activiteiten. Ze ontwikkelde een sterke wil om succes te hebben en in alles de beste te willen zijn. Ze ging naar de Hume Fogg High School. Daar deed ze aan muziek, sport en aan toneel en ze was ook cheerleader. Het meest hield ze zich bezig met muziek en toneel. Toen ze veertien was trad ze al (stiekem) op in een nachtclub. Toen haar ouders daar achterkwamen was dat echter snel afgelopen. Uiteindelijk mocht ze voor het locale radiostation WSM optreden.

Toen ze zestien jaar was overleed haar moeder plotseling aan een hartaanval. Haar zuster Bessie, nu getrouwd met Dr. Maurice Seligman, kwam haar te hulp in deze moeilijke tijd. Haar vader wilde dat ze met zingen zou stoppen en een goede opleiding zou volgen. Het lukte hem haar daarvan te overtuigen en zo kwam ze terecht op de Vanderbilt University waar ze ook aan veel activiteiten deelnam. In 1938 studeerde ze af als sociologe.

Maar Fanny was vastbesloten om zangeres te worden. Daarom vertrok ze naar New York om daar auditie te doen voor verschillende orkesten en radiostations. Nadat ze afgewezen was bij de orkesten van Benny Goodman en Tommy Dorsey besloot ze om solozangeres te worden. Uiteindelijk werd ze aangenomen bij het radiostation WNEW (overigens werd in die tijd ook een jonge zanger aangenomen bij dit station, Frank Sinatra).

Bij de audities die ze deed zong ze graag een van haar lievelingsliedjes “Dinah”. Een van de diskjockeys was haar naam vergeten en noemde haar “Dinah meisje”, een naam die bleef hangen en die vanaf die tijd haar artiestennaam werd. Ze zong bij het orkest van Xavier Cugat en nam met dit orkest platen op. Al snel kreeg ze een eigen platencontract bij het platenlabel Bluebird, een dochtermaatschappij van RCA Victor Records. Haar eerste plaat was “Yes, My Darling Daughter”. In 1940 maakte ze ook deel uit van de ‘Chamber Music Society of Lower Basin Street’ bij NBC radio.

Haar zangkunst kwam Eddie Cantor ter ore en hij contracteerde haar in 1940 als een vaste gast van zijn populaire radioshow “Time to Smile”. Dinah zei dat Cantor haar geleerd heeft om meer zelfvertrouwen te krijgen, een betere timing te hebben bij grapjes en de manier waarop je in contact kunt komen met het publiek.

Nu haar radiocarrière van de grond kwam werd ze steeds meer een lieveling van het publiek. In 1943 kreeg ze haar eigen radioshow “Call to Music”. In datzelfde jaar maakte ze haar filmdebuut in “Thank Your Lucky Stars” met Eddie Cantor als tegenspeler en gastoptredens van veel sterren uit de stal van Warner Brothers. Ook trad ze in een andere radioshow op, “Paul Whiteman Presents”.

Rond die tijd raakte Amerika betrokken bij de Tweede Wereldoorlog en werd Dinah zeer geliefd bij de militairen. Samen met Bing Crosby en Bob Hope trad ze veel op bij de radio voor de troepen (meer dan 300 keer). Haar nummers bereikten de top van de hitparades. “Blues in the Night” en “I’ll Walk Alone” waren haar eerste nummer één hits toen ze onder moeilijke omstandigheden naar Europa afreisde om de troepen te vermaken. Zij was de eerste vrouwelijke ster die dat deed. Daardoor kreeg ze een grote schare fans bij het leger. In Frankrijk werd een brug naar haar genoemd.

In 1950 maakte Dinah haar debuut op televisie in de Ed Wynn Show en ze had daarna ook een gastoptreden bij de eerste televisieshow van Bob Hope. Het duurde niet lang of ze kreeg haar eigen televisieshow bij NBC. Op 27 november 1951 begonnen haar shows, gesponsord door het automerk Chevrolet. Dat waren twee shows per week die 15 minuten duurden. Ze werd er enorm populair mee en ze won haar eerste Emmy Award (televisieprijs) in 1955. In 1956 maakte ze twee shows, gesponsord door weer Chevrolet, die elk een uur duurden. Het leidde ertoe dat ze op zondagavond een show kreeg, de “Chevy Show”, een muzikale show met veel beroemde gasten. Deze show werd tot 1961 gesponsord door Chevrolet en liep nog twee jaar daarna als de “Dinah Shore Show”, gesponsord door anderen. Ze ontving er verschillende Emmy’s voor en ook andere prijzen.

In de jaren zestig maakte ze verschillende televisiespecials en had ze gastoptredens in andere televisieprogramma’s. Ze trad ook nog steeds op in nachtclubs in Las Vegas en Lake Tahoe.

In 1962 gingen zij en George Montgomery uit elkaar en op 9 mei 1963 werd de scheiding uitgesproken. Op 26 mei 1963 trouwde ze met Maurice F. Smith. Begin 1964 scheidden ze al weer. Ze had daarna in de jaren 60 verhoudingen met onder andere komiek Dick Martin, zanger Eddie Fisher en acteur Rod Taylor. Begin jaren zeventig had ze een langdurige verhouding met de twintig jaar jongere acteur Burt Reynolds. De verhouding werd breed uitgemeten in de roddelbladen. Nadat deze romance voorbij was had ze nog een aantal verhoudingen met jongere mannen, zoals televisie acteur Wayne Rogers (speelde in M.A.S.H.), zanger Andy Williams en Ron Ely (speelde Tarzan). Verder had ze onder andere verhoudingen met schrijver Sidney Sheldon, zanger en acteur Dean Martin en de vroegere gouverneur van New York, Hugh Carey.

In 1970 keerde ze terug op de televisie met haar eigen show, “Dinah’s Place”, die dagelijks een half uur duurde en uitgezonden werd door NBC. Naast haar eigen optreden ontving ze gasten die kwamen praten of zingen, kookte ze, gaf ze tips voor het huishouden en maakte ze grappen. Voor deze show ontving ze opnieuw een Emmy Award.  De show liep tot in 1974. Toen vernieuwde NBC haar contract niet langer. Later in datzelfde jaar keerde ze echter terug met een negentig minuten durende dagelijkse show bij CBS, “Dinah !”. De show had hetzelfde format van praten, muziek en koken. Ze bleef nog steeds razend populair bij het Amerikaanse publiek. De reeks shows eindigde in 1980.

Dinah was in veel dingen geïnteresseerd, zoals fotografie, schilderen en koken. Onder haar vrienden stond haar kookkunst hoog aangeschreven. Ze schreef ook drie kookboeken.

Al van kinds af aan hield ze van sport, ondanks dat ze licht mank liep. Jarenlang was ze een populaire beroemdheid op tennistoernooien ten behoeve van de liefdadigheid. Toen Colgate haar benaderde om als gastvrouw op te treden bij een golftoernooi voor vrouwen, accepteerde ze dat met enthousiasme en nam ze haar taak zeer serieus. Het “Colgate (nu Nabisco) Dinah Shore Tournament” wordt sinds 1972 gehouden in Mission Hills (Californië). In 1994 werd ze geïntroduceerd in de World Golf Hall of Fame.

In 1989 keerde ze weer terug op televisie voor de locale televisie van Nashville met “Conversation with Dinah”. En weer was ze de gastvrouw van vele topberoemdheden die interessante één op één gesprekken met haar hadden. Het programma eindigde in 1992.

In 1992 werd Dinah Shore geïntroduceerd in de TV Hall of Fame van de Academy of Television Arts and Sciences in Orlando (Florida). Ze bleef doorgaan met het geven van concerten en ze trad op bij liefdadigheidsprogramma’s en natuurlijk bleef ze gastvrouw van haar eigen golftoernooi.

Na een kort gevecht tegen baarmoederkanker overleed Dinah Shore op 24 februari 1994 in Beverly Hills (Californië), kort voordat ze 78 jaar zou geworden zijn. Haar as is begraven op twee begraafplaatsen. De eerste helft in het Hillside Memorial Park Cemetry in Culver City (Californië) en de andere helft in het Forest Lawn Cemetry in Cathedral City, in de buurt van haar tweede huis in Palm Springs (Californië).

Ze heeft drie sterren op de Hollywood Walk of Fame, een voor haar platen, een voor haar radiowerk en een voor haar televisiewerk.

 Kijk en luister naar Dinah Shore

(TIP: mocht uw internetverbinding niet snel genoeg zijn, klik dan links onder op II)

(er ontstaat dan een driehoekje met de punt naar rechts)

(laat u het filmpje downloaden en klik dan op het driehoekje)

Blues in the Night

I’ll Walk Alone

Shoo Fly Pie and Apple Pan Dowdy

Buttons and Bows

Baby, It’s Cold Outside

Laughing on the Outside

Dear Hearts And Gentle People

Sweet Violets

Chevy Show

Geraadpleegde bronnen o.a.:

Ask

Dinah Shore Fanclub

IMDb

Starpulse

The biography channel

Wikipedia

Terug naar Nostalgie