Nostalgie

France Gall

France Gall werd op 9 oktober 1947 als Isabelle Geneviève Marie Anne Gall geboren in Parijs. Ze groeide op in een creatieve en muzikale familie. Haar grootvader was een van de oprichters van het in Frankrijk zeer bekende kinderkoor ‘ Les Petits Chanteurs à la Croix de Bois’. Haar moeder Cécile Berthier was zangeres. Maar haar vader Robert Gall was het meest bekend in de Franse muziekwereld. Hij schreef liedjes voor beroemdheden als Charles Anznavour (onder andere “La Mama”) en Edith Piaf.

Als snel was duidelijk dat Isabelle de muzikale talenten van haar ouders geërfd had. Al op jonge leeftijd leerde ze piano en gitaar spelen. In het begin van haar tienertijd vormde ze haar eigen groep, samen met haar broers. Toen ze vijftien jaar oud was mocht de vroegrijpe tiener, mede dank zij de hulp van haar vader, haar eerste plaatje opnemen. Ze nam de voornaam France aan en in september 1963 werd haar nummer “Ne sois pas si bête” (Wees niet zo onnozel) uitgebracht. Het werd direct een hit in Frankrijk en er werden meer dan 200.000 plaatjes van verkocht.

Aangemoedigd door dit succes ging ze van school af en nam ze een tweede plaat op in 1964, “Sacré Charlemagne” (heilige Karel de Grote), geschreven door haar vader Robert Gall. En ook dit werd weer een hit. Daarmee was haar naam in de Franse muziekwereld gevestigd.

Haar carrière kreeg een verdere duw in de goede richting door haar ontmoeting met Serge Gainsbourg. Gainsbourg die al ontelbare hits geschreven had voor andere zangers en zangeressen nam haar onder zijn hoede. Hij schreef ook voor haar een aantal grote hits die er op het eerst gezicht qua tekst onschuldig uitzagen, maar de tekst was vaak dubbelzinnig en op een erotische manier uitlegbaar.

In 1965 deed France Gall mee aan het Eurovisie Songfestival met een van Gainsbourg’s beroemdste liedjes. Haar optreden op 2 maart in Napels werd live uitgezonden voor 150 miljoen kijkers. En het jonge Franse zangeresje won het Eurovisie Songfestival met het nummer ” Poupée de cire, poupée de son” (pop van was, pop van zemelen). Ze was op het songfestival niet aanwezig als vertegenwoordigster van Frankrijk, maar van Luxemburg. Het scheen de Franse muziekliefhebbers allemaal niets te kunnen schelen, want ook in Frankrijk werd het een enorme hit.

In de zomer van 1965 maakte France een tournee door Frankrijk met “Le Grand Cirque de France” (het grote circus van Frankrijk), een combinatie van radioshows en live circus. En ze bleef maar hits scoren, zoals “Attends ou va-t’en” (wacht of ga weg) en “Nous ne sommes pas des anges” (we zijn geen engelen) beide van Gainsbourg en “L’Amérique” (Amerika) geschreven door Eddy Marnay en Guy Magenta.

In 1966 schreef Gainsbourg een van zijn beruchtste liedjes voor haar, “Les Sucettes” (De lollies). Het was weer een enorme hit. De naïeve 19-jarige France miste volledig de erotische lading van dit lied, tot genoegen van de Franse muziekcritici. Schijnbaar ging het lied over een meisje dat aan een lolly zuigt, maar in feite gaat het over orale seks.

Ondanks haar enorme succes in de hitlijsten was deze periode in haar leven niet bijzonder gelukkig. France was te jong en te naïef om van haar roem en succes te kunnen genieten. Maar haar carrière was niet te stoppen. In 1966, toen ze twintig was, was ze Frankrijk’s nummer één vrouwelijke popster. Het jaar daarop had ze weer een enorme hit in Frankrijk met “Bébé Requin” (Baby Haai), een lied waaraan ook Jo Dassin meeschreef.

Van 1966 tot 1972 nam ze ook platen in het Duits op, vooral met het orkest van Werner Müller. De liedjes werden gecomponeerd door Horst Buchholz en Giorgio Moroder. Ze had in Duitsland veel succes met liedjes als “Love, l’amour und liebe” (1967), “Hippie, hippie” (1968), “Ich liebe dich, so wie du bist” (ik hou van jou zoals je bent) (1969), “Mein Herz kann man nicht kaufen (mijn hart is niet te koop) (1970) en “Komm mit mir nach Bahia, Miguel” (kom met me mee naar Bahia, Miguel) (1972).

In 1972 verruilde ze ook haar platenmaatschappij Philips voor BASF.

Het jaar 1974 werd een keerpunt zowel in haar persoonlijke leven als in haar professionele carrière. In dat jaar ontmoette ze de briljante Franse zanger en liedjesschrijver Michel Berger. Berger trad met door hemzelf geschreven werk op in de jaren zestig en scoorde daarmee aardig wat hits. Maar begin jaren zeventig trad hij niet meer zo vaak op en concentreerde hij zich op het schrijven van liedjes voor anderen en het produceren van platen. Hij werkte in die tijd onder andere met Véronique Sanson en Françoise Hardy.

Op ieder album dat ze uitbracht stonden wel een aantal hits. Haar eerste album met werk van Berger werd in 1975 uitgebracht. Voor het eind van dat jaar had ze nog twee hits “Samba Mambo” en “Comment lui dire” (zoals hij zegt).

De relatie tussen France en Michel werd steeds serieuzer en op 22 juni 1976 traden ze in Parijs in het huwelijk. 

Berger schreef nu afwisselend nummers voor zichzelf en voor France. In het begin was Michel zo geïnspireerd door zijn vrouw en muze dat hij genoeg nummers schreef om daar twee albums per jaar mee te kunnen vullen. In 1977 kwam haar album “Dancing Disco” met allemaal nummers van Berger uit. Van dit album kwamen twee hits, het discoachtige nummer “Musique” en de gevoelige ballade “Si maman si” (ja moeder ja). Drie jaar later kwam het album “Paris-France” uit. Dit album bevatte onder andere het nummer “Besoin d’amour” (behoefte aan liefde), maar ook de in Frankrijk zeer grote hit “Il jouait du piano debout” (hij speelde de piano staande). Het laatste nummer ging over Jerry Lee Lewis en was geïnspireerd door de Engelse zanger Elton John.

Het jaar 1978 ging de Franse muziekgeschiedenis in als het jaar van de “Starmania”, een legendarische rockopera geschreven door Michel Berger en de Canadese liedjesschrijver Luc Plamadon. En uiteraard speelde France een van de hoofdrollen (de rol van Cristal).

De rockopera was een enorm succes in Frankrijk en het album “Starmania” dat in 1978 uitkwam stond gelijk op nummer één in de album hitlijsten. De musical die in het jaar daarop in het ‘Palais des Sports’ in Parijs in première ging was gelijk uitverkocht. “Starmania” was zo succesvol dat in de twintig daaropvolgende jaren de musical door verschillende groepen in de hele wereld op de planken gebracht werd. Veel van de liedjes uit de musical werden dan ook een hit.

Het eerste kind van France en Michel, Pauline, werd op 14 november 1978 geboren.

Na haar succes in “Starmania” nam ze weer een reeks singles op. Ze scoorde in 1980 een hit met “Donner pour donner” (geven om te geven), een duet met de Engelse popster Elton John. Het nummer werd geschreven door Michel Berger en Elton John en om te benadrukken dat het duet met Elton John uitzonderlijk was verscheen het nooit op een van haar albums en dus alleen op single.

In 1981 nam ze haar vierde album op, “Tout pour la musique” (alles voor de muziek). Dankzij de weer vele uitstekende nummers op dit album, die door Michel Berger geschreven waren, werden veel nummers op single uitgebracht. Ze kwamen in de top van de hitlijsten, zoals “Résiste” (biedt weerstand) en “Diego libre dans sa tête” (Diego is vrij in zijn hoofd). 

Nadat haar tweede kind, haar zoon Raphaël, op 2 april 1981 was geboren trok ze zich weer een tijdje terug uit de muziekwereld.

Toen ze weer terugkeerde begon ze meteen aan de voorbereidingen voor haar eerste grote concert. Hoewel ze een serie door Berger geschreven hits op haar naam had staan had ze nog nooit een concert gegeven voor haar fans. Aangemoedigd en gesteund door haar man, die ook de regie en de choreografie van de show getiteld “Made in France” voor zijn rekening nam, trad ze op in het ‘Théâtre des Champs-Elysée’ in Parijs. Het concert werd een doorslaand succes. Het theater was gedurende vijf weken volledig uitverkocht. Maar voor haarzelf waren deze live optredens uitputtend. Na afloop van de concertreeks werd ze verschrikkelijk depressief en haar dokter schreef haar voor om enige maanden rust te nemen.

Maar de onvermoeibare France keerde al snel weer terug in het spotlicht. In 1984 nam ze haar nieuwe album “Débranche” (trek de stekker eruit) op. En ze ging toch weer live optreden en zorgde voor een run op de kaartjes van haar concerten in ‘Le Zénith’ in Parijs. Het openingsconcert was op 11 september. En ze gaf nu gedurende twee maanden avond aan avond een concertvoorstelling zonder dat ze ook maar het geringste beetje spanning toonde. Ze kreeg lovende kritieken van zowel de pers als het publiek.

In de jaren tachtig kreeg de showbizz ineens belangstelling voor humanitaire zaken. Men ging samenwerken om door het geven van concerten inzamelingsacties te houden. Ook France Gall en Michel Berger waren erg actief op dit gebied. Ze staken er erg veel energie en tijd in. In 1985 organiseerden Britse en Amerikaanse artiesten het beroemde “Feed the World” concert, waarmee ze geld inzamelden voor de hongerslachtoffers in Ethiopië. Franse artiesten volgden het voorbeeld van hun Angelsaksische collega’s en namen de single “Chanteurs sans frontières” (zangers zonder grenzen, geschreven door Langloff en Séchan) op. Ook France en Michel maakten, naast de crème de la crème van de Franse muziek, deel uit van deze groep.

Naast hun deelname aan dit project raakten France en Michel betrokken bij een ander project, “Action Ecoles” (actie scholen). Bij dit Franse project werden schoolkinderen en hun familie aangemoedigd om zoveel mogelijk rijst te sturen naar gebieden met hongersnood. De Franse zanger Daniel Balavoine was ook nauw betrokken bij dit project.

Het noodlot sloeg toe in de wereld van inzamelingsacties toen Daniel Bavaloine in 1986 omkwam bij een helikopterongeluk in Mali. Hij nam in die tijd deel aan de rally Parijs-Dakar om geld in te zamelen voor een humanitaire organisatie. France en Michel, die beiden zeer goede vrienden waren van Bavaloine, waren helemaal ondersteboven van het nieuws over zijn dood.

In 1987 kwam haar album “Babacar” uit. De nummers waren geïnspireerd door haar ervaringen in Afrika. Het album bevatte ook het nummer “Evidemment” (vanzelfsprekend), een persoonlijke ode aan Daniel Balavoine. Eén van de andere nummers van het album “Ella, elle l’a” (Ella heeft het), een ode aan Ella Fitzgerald, werd een internationale hit.

Na het uitkomen van haar album ging France weer live concerten geven. Ze trad drie weken op in een uitverkocht ‘Zénith’ in Parijs. Verder maakte ze een tournee door Frankrijk. Een paar maanden later kwam haar dubbelalbum “Le Tour de France 88” uit, met hoogtepunten van deze tournee.

In 1992 kwam haar volgende album uit. Het was een bijzonder album omdat het een gezamenlijk album was van haar en Michel Berger. De tien liedjes op dit album ” Double jeu” (dubbelspel), die natuurlijk door Berger geschreven waren, waren allemaal duetten van haar en Berger. Ook dit album was een groot succes en twee nummers van het album werden tophits, “Laissez passez les rêves” (bekijk de dromen) en “Superficiel et léger” (sentimenteel en opgewekt).

France was gedurende enkele maanden in diepe rouw en bovendien werd acht maanden na de dood van Berger bij haar borstkanker geconstateerd. De behandeling sloeg aan en ze genas volledig.

Ze besloot om toch door te gaan met haar carrière en zich te gaan wijden aan het optreden met liedjes van haar overleden man. In september 1993 gaf France een serie concerten in het ‘Bercy stadion’ in Parijs. Toen ze het toneel opkwam werd ze door het publiek met een daverend applaus ontvangen. Ze had vervolgens een optreden dat het stadion vulde met emoties.

France ging door met het opvoeren van het repertoire van haar man bij de talloze gala’s die ter ere van Berger gehouden werden. Dan stond ze op het podium met hun intiemste vrienden uit de showbizz. In september 1994 deed ze ineens iets heel anders. Ze gaf onder veel bijval een voorstelling met alleen akoestische muziek in de ‘Salle Pleyel’, een zaal die normaal alleen gebruikt werd voor klassieke muziek.

Na het succes van dit optreden besloot ze om er weer even tussenuit te gaan en ze vertrok met haar kinderen voor een aantal maanden naar Los Angeles in de Verenigde Staten. In Los Angeles bracht ze veel tijd door in de studio om een album op te nemen dat gewijd was aan haar man. Ze nam niet alleen nieuwe versies van nummers op die Berger voor haar geschreven had, maar ook nummers waarmee Michel Berger zelf had opgetreden, zoals “Les Princes des Villes” (de prinsen van de stad) en “Que l’amour est bizarre” (wat is de liefde toch bizar). Het laatste nummer van het album was “Message personnel” (persoonlijke boodschap), een nummer dat Berger oorspronkelijk geschreven had voor Françoise Hardy.  

Het album dat simpelweg “France” getiteld was werd in 1995 uitgebracht en kreeg lovende kritieken. Het jaar daarop trad ze van 5 tot 17 november weer met een reeks concerten op in het ‘Olympia’ in Parijs. Daarna maakte ze tot december een concerttournee door heel Frankrijk. In het voorjaar van 1997 gaf ze weer een speciaal akoestisch concert op de Franse televisie. Bij dat concert gaf Charles Aznavour een emotionele uitvoering van “La mamma”.

Maar het noodlot sloeg in de winter van 1997 weer toe toen haar dochter Pauline op 19-jarige leeftijd overleed aan de gevolgen van de complicaties van mucoviscidose (een ernstige erfelijke ziekte die de zweet- en slijmklieren aantast). France was verpletterd door de dood van Pauline. Ze trok zich volledig terug uit de showbizz. Ze kwam nog een keer terug uit haar kluizenaarsbestaan om op 11 oktober 1999 het huwelijk van Michel Sardou bij te wonnen. Ook veel andere sterren woonden dit huwelijk bij, waaronder de oude rocker Johnny Hallyday. Toen Halliday in augustus van het jaar daarna optrad in het ‘Olympia’ in Parijs had ze een verrassingsoptreden op 11 augustus. Samen met hem zong ze live het nummer “Quelque chose de Tennessee” (iets over Tennessee).

Op zoek naar rust trok ze zich vaak terug in het huis dat ze gekocht had op het Ile de Ngor in Senegal.

In december 2001 bracht Polydor nog een CD box uit met al haar liedjes uit de jaren zestig die oorspronkelijk uitkwamen op het Philips label.

In 2006 haalde ze nog een keer de krantenkoppen omdat ze de campagne om het geweld tegen vrouwen te stoppen ondersteunde. Ze werd voorvechtster van “Coeur de femmes” (het hart van de vrouwen), een organisatie die slachtoffers van huiselijk geweld helpt.

In 2007 trad ze als gastvrouw op bij een televisie special ter ere Berger om te herdenken dat het 15 jaar geleden was dat hij overleed.

Kijk en luister naar France Gall

(TIP: mocht uw internetverbinding niet snel genoeg zijn, klik dan links onder op II)

(er ontstaat dan een driehoekje met de punt naar rechts)

(laat u het filmpje downloaden en klik dan op het driehoekje)

Ne sois pas si bête

Sacré Charlemagne

Poupée de cire, poupée de son

Attends ou va-t’en

Nous ne sommes pas des anges

L’Amérique

Les Sucettes

Bébé Requin

La Déclaration

Samba Mambo

Comment lui dire

Musique

Si maman si

Il jouait du piano debout

Donner pour donner (met Elton John)

Résiste

Diego libre dans sa tête

Evidemment

Ella, elle l’a

Geraadpleegde bronnen o.a.:

All Music Guide

French Linguistics

IMDb

RFI Musique

Wikipedia

Terug naar Nostalgie