SeniorPlaza | Beroemdheden

Home / Beroemdheden

Beroemdheden

Mireille Mathieu

(klik op de afbeeldingen om ze te vergroten)

Mireille Mathieu werd op 22 juli 1946 geboren in Avignon (La Provence in Frankrijk). Ze was de oudste van de veertien kinderen van Roger Mathieu en Marcelle-Sophie Poirier. Na haar kwamen Monique, Christiane, Marie-France, Rejane, Regis en Guy (tweeling), Roger, Jean-Pierre, Remy, Simone, Philippe, Beatrice en als laatste Vincent.

Het gezin was straatarm. Haar vader was een steenhouwer die werkte voor zijn vader die directeur/eigenaar was van een plaatselijk bedrijfje. Het gezin woonde in die tijd in een houten krot dat aan alle kanten lekte.

Toen Mireille nog maar vier jaar oud was zong ze al in de nachtmis. Toen ze wat groter werd was ze een echte tweede moeder voor haar broertjes en zusjes. Toen ze dertien jaar oud was verliet ze de school om te gaan werken in een fabriek en zo wat bij te verdienen voor het gezin. Haar grote passie was echter zingen, een talent dat ze meegekregen had van haar vader. Het was zijn grote droom om zanger te worden en hij had een aardige tenorstem. Van haar zuur verdiende geld bekostigde Mireille ook zanglessen bij zanglerares Laure Collière.

Toen Mireille vijftien jaar was kon de familie eindelijk verhuizen naar een gloednieuw appartement met vijf kamers en voorzien van een badkamer, voorheen een onbekende luxe.

Haar carrière begon toen ze in Avignon in 1964 een talentenjacht, “Le Jeu de la Chance”, op de radio won. Gezegend met een opmerkelijke stem werd ze uitgenodigd om in een in Frankrijk zeer populaire televisieshow, “Télé-Dimanche”, op te treden met als gastheren Roger Lanzac en Raymond Marcillac. Dat optreden vond plaats op 21 november 1965 en gelijk was heel Frankrijk halsoverkop verliefd op deze jonge vrouw die hen zozeer aan Edith Piaf deed denken. Ze had dezelfde stem, dezelfde afmeting (1,53 meter) en ze straalde dezelfde passie uit.

Binnen een paar maanden steeg haar roem al tot grote hoogte. Johnny Stark, manager van Johnny Halyday en Yves Montand, tekende een contract met het jonge zangeresje. Hij werd haar mentor en hij moedigde haar aan om zang-, dans- en taallessen te nemen. Zij moest zich onderwerpen aan een groot aantal interviews, fotosessies en andere promotionele activiteiten. Tegelijkertijd zorgde haar muzikale directeur, Paul Mauriat, ervoor dat ze aardig wat praktijklessen kreeg. Maar ze was een harde werkster en ze kon dit nieuwe leven gemakkelijk aan.

In 1966 trad ze op in de voorprogramma’s van vele bekende Franse zangers en zangeressen, waaronder Sacha Distel en France Gall.

Mireille en Stark

Het duurde echter niet lang of zij was zelf het hoofdoptreden. Ze maakte tournee na tournee en haar manager Johnny Stark sloot over de hele wereld contracten voor haar af. Tot op de dag van vandaag treedt ze nog in de meest prestigieuze concertzalen in de hele wereld op.

Haar eerste singles, “Cest ton nom” (het is je naam) en “Mon credo” (mijn geloof), werden hits. Gevolgd door “Qu’elle est belle” (wat is ze mooi), “Paris en colère” (woedend Parijs) en “La Dernière valse” (de laatste wals, een cover van Engelbert Humperdinck’s “The Las Walz”, waardoor ze ook bekendheid in Engeland kreeg).

Ze nam liedjes op in verschillende talen en had hitsuccessen in verschillende Europese landen, vooral in Duitsland. Ze was net twintig en was al het symbool en de ambassadrice van het Franse chanson.

Ze was een groot bewonderaar van generaal Charles de Gaulle en ze vroeg hem om de peetvader te worden van de jongste telg van de familie die in 1967 werd geboren.

Mireille Mathieu reisde naar Japan, China, de Sovjet Unie en de Verenigde Staten. In Los Angeles verscheen ze in de “Ed Sullivan Show”, het beroemde amusementsprogramma dat door miljoenen Amerikanen werd bekeken. Ze werd over de hele wereld aanbeden en zij paste haar repertoire aan voor ieder land en zong bij voorkeur in de taal van het betreffende land.

In 1974 won ze de Duitse “Bambi”, een prijs die gelijkwaardig is aan de Amerikaanse Grammy.

Op 7 en 8 april 1975 trad ze op in de Carnegie Hall in New York. Hoewel haar platen in Frankrijk goed verkochten, trad ze in haar moederland eigenlijk maar zelden op.

Haar repertoire omvatte originele nummers als “Tous les enfants chantent avec moi” (alle kinderen zingen met mij) en “Milles colombes” (duizenden duiven). De meest getalenteerde Franse componisten schreven nummers voor haar, zoals Eddy Marnay, Pierre Delanoë, Claude Lemesle en Jacques Revaux. Ook haar grote vriend Charles Aznavour schreef nummers voor haar, zoals “Folle folle follement heureuse” (krankzinnig gelukkig) en “Encore et encore” (nog eens en nog eens). Maar ook covers van andere artiesten werden een hit, zoals “Je suis une femme amoureuse” (Woman in love van Barbra Streisand), “La marche de Sacco et Vanzetti” (de mars van Sacco en Vanzetti), “Un homme et une femme” (een man en een vrouw), “Ne me quitte pas” (laat me niet alleen) en “New York New York”.

Van 1978 tot 1985 was Mireille Marianne van Frankrijk. Marianne is het borstbeeld van de mooiste Franse vrouw van die tijd, dat wordt geplaatst in alle stadhuizen in Frankrijk. Zij representeert de vrijheid en de republiek.

In 1983 zong ze een duet met de Amerikaan Patrick Duffy (een van de acteurs uit de serie “Dallas”, speelde Bobby Ewing) met het nummer “Together we’re strong” (samen zijn we sterk). Maar ze zong ook duetten met onder andere Plácido Domingo, Julio Iglesias en Tom Jones.

Aan het eind van 1985 trad ze voor het eerst sinds 1973 weer op in Frankrijk en wel in “L’Olympia” in Parijs. Haar vader was in augustus van dat jaar overleden en haar hele familie zat op de eerste avond van haar optreden in “L’Olympia” in de zaal.

In 1988 zong ze bij de openingsceremonie van de Olympische Spelen in Seoul (Zuid Korea).

Toen Johnny Stark op 24 april 1989 overleed, verloor Mireille haar tweede vader. Aan hem had ze alles te danken. Volgens haar was de enige die de taak van Stark kon overnemen diens assistente Nadine Jaubert. Maar haar carrière was nu tanende en bereikte nooit meer dezelfde hoogte als voorheen. Ze trad nog zelden op in Franse televisieshows. En als symbool van het traditionele en conservatieve Frankrijk was ze vaak onderwerp van spot. Na de dood van Johnny Stark probeerde ze haar imago dan ook te veranderen. Maar daar slaagde ze niet in. Het album “L’Americain”, een ode aan Stark, was een andere mislukte poging om zichzelf te moderniseren.

In 1989 vroeg president François Mitterrand haar om te zingen bij een ode aan generaal Charles de Gaulle. In december 1990 gaf ze eer reeks concerten in het “Palais des Congrès” in Parijs. Drie jaar later bracht ze een album uit gewijd aan Edith Piaf, die ze haar leven lang bewonderde.

In januari 1996 kwam haar album “Vous lui direz” (u zegt het hem). Maar ze ging niet live optreden in Frankrijk om dit album te promoten. In plaats daarvan reisde ze naar Los Angeles, waar ze op 14 november 1996 triomfeerde met een schitterende ode aan een van haar andere voorbeelden, Judy Garland.

Omdat ze in het buitenland meer gevierd was dan in Frankrijk ging ze in april 1997 voor de zoveelste keer naar China. In datzelfde jaar werd er een Mireille Mathieu museum geopend in een klein stadje in de Oekraïne. In december 1997 trad ze op bij een Kerstconcert in het Vaticaan dat wereldwijd werd uitgezonden. Door al deze buitenlandse optredens was ze steeds minder thuis in haar geboorteland. Maar in december 1998 stond ze in Frankrijk weer volop in de schijnwerpers door haar optredens in “L’Olympia” in Parijs. Het publiek was laaiend enthousiast toen ze daar haar grootste hits van de voorgaande 35 jaar ten gehore gaf.

Een jaar later, in december 1999, ontving ze uit handen van de toenmalige Franse president Jacques Chirac de hoge Franse onderscheiding “Chevalier de l’Ordre national du Mérite et des Arts et des Lettres” van het “Légion d’Honneur” als erkenning voor haar lange carrière.

Mireille Mathieu heeft van alle Franse artiesten de meeste Gouden en Platina Platen gewonnen buiten Frankrijk. Omdat ze zoveel talen spreekt waren de beste momenten uit haar carrière altijd op het toneel. Hoewel haar imago nauwelijks evolueerde sinds haar debuut blijft ze een van de grootste Frans sterren van de laatste 30 jaar.

Haar wereldwijde zwerftocht ging maar door. In maart 2000 trad ze in het Kremlin in Moskou op voor een enthousiaste schare van 12.000 man publiek die van heinde en verre gekomen waren, zoals uit Duitsland, Frankrijk en de Verenigde Staten. Ze overlaadden haar na ieder nummer met een zee aan bloemen. Ze gaf, vergezeld van haar moeder, twee persconferenties die door niet minder dan 400 journalisten werden bijgewoond.

Nu gaf ze er de voorkeur aan om alleen nog bij bijzondere concerten en shows op te treden. Intussen bracht ze speciale edities van haar albums uit die zich op de afzonderlijke landen richtten. Haar volgende concert gaf ze pas in juni 2001, een concert in de Oekraïne. De toenmalige president van de Oekraïne, Leonid Kuchma, was persoonlijk aanwezig om haar toe te juichen. In september 2001 trad ze in Augsburg in Duitsland op bij een gala, samen met veel andere artiesten.

Ter ere van de 80-ste verjaardag van haar moeder organiseerde ze in november 2001 een tournee door Frankrijk, samen met haar broers en zusters. In januari 2002 ging ze weer naar Oost Europa, waar ze concerten gaf in Bratislava.

Weer terug in Frankrijk trad ze op met haar vijf grootste hits bij het “Grand Ball” in de opera van Parijs. Het “Grand Ball” is een evenement dat ieder jaar plaatsvindt. Daarna vertrok ze naar Luxemburg. Daar nam ze deel aan een gala in de “Luxemburgse Tuinen” als een eerbetoon aan de slachtoffers van de terroristische aanval in Amerika op 11 september 2001.

Eind 2001 maakte ze een tournee door Frankrijk en stond ze een week in “L’Olympia” in Parijs.

In 2005 vierde “Demoiselle d’Avignon” (juffrouw van Avignon), zoals haar bijnaam luidt, haar veertig jaar in de showbizz en ter gelegenheid daarvan kwam haar 38-ste album uit, eenvoudigweg getiteld “Mireille Mathieu”. Het thema van het album handelt vooral over de liefde.

Terwijl haar imago in haar vaderland nogal oubollig is, geldt ze ook nu nog steeds als ambassadrice van het “Franse Chanson” in het buitenland. De zangeres heeft een indrukwekkende hoeveelheid fans over de hele wereld, met name in Rusland en Oost Azië. De Russische toenmalige president Vladimir Putin nodigde haar persoonlijk uit om op 9 mei 2005 een concert te geven op het Rode Plein in Moskou. Dit concert werd bijgewoond door staatshoofden en buitenlandse hoogwaardigheidsbekleders, ter herdenking van het einde van de Tweede Wereldoorlog 60 jaar daarvoor.

Later dat jaar vierde ze haar veertig jaar in de muziek met een serie concerten in “L’Olympia” in Parijs. Haar fans gingen uit hun dak toen hun idool daar een speciale “Robijnen Plaat” ontving.

In de volgende jaren trad ze nog regelmatig op over de hele wereld. In 2007 trad ze op uitnodiging van Vadim Tyulpanov, voorzitter van het parlement, op in Sint Petersburg bij de herdenking van het einde van de belegering van deze stad in de Tweede Wereldoorlog. Ze ontving de Zilveren Medaille van Sint Petersburg, de hoogste onderscheiding, die meestal alleen aan staatshoofden wordt gegeven.

Mireille Mathieu is een toegewijde Rooms Katholieke gelovige. Hoewel ze niet lesbisch is, is ze nooit getrouwd en heeft ze ook geen kinderen. Toen ze jong was hielp ze bij het opvoeden van haar 13 broers en zusters. Ze deelde altijd een appartement met familieleden. Vroeger met haar tante en nu met haar zuster Monique die tevens haar manager is.

Ze heeft in haar carrière meer dan 150 miljoen albums verkocht en ze nam ongeveer 1.200 liedjes op in negen verschillende talen.

Kijk en luister naar Mireille Mathieu

(TIP: mocht uw internetverbinding niet snel genoeg zijn, klik dan links onder op II)

(er ontstaat dan een driehoekje met de punt naar rechts)

(laat u het filmpje downloaden en klik dan op het driehoekje)

Tous les enfants chantent avec moi

Milles colombes