Nostalgie

Brigitte Bardot

(klik op de afbeeldingen om ze te vergroten)

Brigitte Anne-Marie Bardot werd op 28 september 1934 geboren in Parijs. Haar vader was Louis Bardot, een rijke industrieel, en haar moeder was Anne-Marie Mucel. Brigitte’s moeder moedigde haar, en later ook haar jongere zusje Marie-Jean (“Mijanou”), geboren op 5 mei 1938, aan om dans- en muziekles te nemen. Mijanou gaf dit al snel op voor haar verdere studie. Brigitte focuste zich op ballet. Gedurende drie jaar kreeg ze les van de Russische choreograaf Boris Knyazev. In 1947 werd ze als student toegelaten tot het prestigieuze ‘ Paris’ Conservatoire National Supérieur de Musique et de Danse’.

Toen ze vijftien jaar oud was deed ze al modellenwerk. Daarmee verscheen ze in het modetijdschrift ‘Jardin de Modes’ en in maart 1950 was ze covergirl van het tijdschrift ‘Elle’. Haar verschijning als covergirl van ‘Elle’ trok de aandacht van de jonge filmregisseur Roger Vadim. Hij bracht Brigitte onder de aandacht van zijn vriend, de regisseur Marc Allégret. Ze kreeg al snel een auditie aangeboden voor Allégret’s film “Les Lauriers sont coupés” (de laurierbladen zijn gesneden). Ze kreeg wel de rol, maar de film ging nooit in productie.

In 1953 maakte ze haar Amerikaanse filmdebuut met “Act of Love” (daad van liefde) met als tegenspeler Kirk Douglas. Verder acteerde ze in het epos “Helen of Troy” (Helena van Troje, 1956), een film van Warner Brothers. Hoewel ze bij deze filmmaatschappij een zevenjarig contract kon afsluiten, wees ze dat af en keerde ze terug naar Frankrijk. Daar nam ze de film “Futures Vedettes” (toekomstige vedettes, 1955) op, onder regie van Marc Allégret. Vervolgens verscheen ze in de Engelse komedie “Doctor at Sea” (dokter aan zee, 1955). Haar volgende rol was de hoofdrol in “La Lumièr d’en Face” (het licht in het gezicht, 1956). Ze was nog steeds een rijzende ster met optredens in populaire Franse films als “Cette Sacrée Gamine” (die vervloekte deugniet, 1956), “Mi Figlio Nerone” (“Nero’s maîtresse, Italiaans, 1956) en Allégret’s “En Effeuillant la Marguerite” (plukken van het madeliefje, 1956).

De carrière van Brigitte begon al flink van de grond te komen toen Roger Vadim de kans kreeg om zijn vrouw te regisseren in “Et Dieu Crea la Femme” (en God schiep de vrouw, 1956). Als de ingetogen, sexy, Juliette Hardy, een wees waarvan haar schoonheid de aandacht trok van alle mannen in Saint Tropez, verwierf ze internationale roem. Ze straalde een ongeremde seksualiteit uit die anders was dan die van alle Amerikaanse actrices uit die tijd, inclusief Monroe die meer neigde naar een kinderlijk, dom, blond persoontje, en ze werd in een klap een internationaal sekssymbool.

Op 9 februari 1958 meldde de krant Los Angeles Times dat Brigitte in Italië aan het herstellen was omdat ze een zenuwinzinking had en op 7 februari een poging tot zelfmoord hat gedaan met behulp van slaappillen. Het werd door haar management ontkend.

Ze was nu ook populair in Amerika, iets dat zelden voorkomt voor een actrice die geen Engels spreekt (haar Engelstalige films werden nagesynchroniseerd). Ze kreeg een contract bij Columbia voor het maken van drie films. Daarvoor kreeg ze een bedrag van 225.000 dollar (een flink bedrag in die tijd). Als eerste speelde ze de hoofdrol in de Franse komedie “Une Parisienne” (1957), gevolgd door “Les Bijoutiers du Clair de Lune” (de juweliers van het maanlicht, 1958), geregisseerd door Roger Vadim. Ze zou vervolgens de hoofdrol spelen in “Paris by Night”, wederom geregisseerd door Vadim, met als tegenspeler Frank Sinatra. Maar deze film werd uiteindelijk afgeblazen. Haar volgende rol was in “Babette s’en va-t-en Guerre” (Babette gaat naar de oorlog, 1959). Brigitte werd verliefd op haar tegenspeler, de Franse acteur Jacques Charrier. Op 18 juni 1959 traden ze in het huwelijk.

In haar persoonlijke leven was ze minder succesvol. Haar huwelijk met Jacques Charrier ging slecht en op 20 november 1962 werd de scheiding uitgesproken. Haar zoon Nicolas werd verder door de familie van Charrier opgevoed.

Om haar leven weer in het gareel te krijgen breidde ze haar carrière in de jaren zestig uit naar de zangkunst. In 1960 kwam haar popalbum “Inside Brigitte Bardot” uit, gevolgd door “Brigitte Bardot Sings” (1963). Ze werkte op een aantal populaire singles ook samen met de zanger Serge Gainsbourg. In die tijd had ze ook een verhouding met hem. Ze maakte liedjes zoals “Harley Davidson”, “Je Me Donne A Qui Me Plait” (ik geef me aan wie ik wil), “Bubble gum” (kauwgom), “Contact”, “Je Reviendrais Toujours Vers Toi” (ik kom altijd bij je terug), “L’Appareil A Sous” (de verkoopautomaat), “La Madrague”, “On Déménage” (men beweegt), “Sidonie”, “Tu Veux, Ou Tu Veux Pas ?” (wil je of wil je niet), “Le Soleil De Ma Vie” (de zon van mijn leven, een cover van Stevie Wonder’s “You Are the Sunshine of My Life“) en niet te vergeten “Je t’aime … moi non plus”, een duet met Gainsbourg. Na de opname verzocht Brigitte aan Serge Gainsbourg dringend om dit duet niet uit te brengen en hij voldeed aan haar verzoek. Het jaar daarop nam hij dit nummer op met het in Engeland geboren model en actrice Jane Birkin. Het werd in Europa een grote hit. De versie van Bardot en Gainsbourg werd in 1986 uitgebracht en het werd een populaire download hit in 2006 toen Universal Records een lijst publiceerde van nummers die online gekocht konden worden, het werd de derde populairste download.

Naast haar zangcarrière ging ze ook gewoon door met haar acteerwerk. In 1962 kwam het door Vadim geregisseerde “Le Repos du guerrier” (het staakt het vuren van de soldaat). Ook in 1962 speelde ze de hoofdrol tegenover Marcello Maistroianni in het ietwat autobiografische “Vie Privée” (Privéleven).

Brigitte besefte dat haar hoogtijdagen als seksbom tanende waren. Na “Vie Privée” trad ze een tijdje buiten de schijnwerpers. Maar in 1963 keerde ze weer terug op het witte doek met de film “Le Mépris” (de minachting), geregisseerd door Jean-Luc Godard. De film werd geprezen om de regie, maar kreeg voor de rest gemengde kritieken. Maar Brigitte ging door en speelde zichzelf in de Amerikaanse film “Dear Brigitte” (1964), met als tegenspeler James Steward (ze kwam in deze film overigens maar in één scène voor). In 1965 speelde ze met Jeanne Moreau in “Viva Maria !” (leve Maria).

Echte succesvolle films had Brigitte al een tijd lang niet meer tot ze in 1970 kwam met “L’Ours et la Poupee” (de beer en de pop). Na de opname in 1974 van de film “L’Histoire très bonne et très joyeuse de Colinot Trousse-Chemise” (het goede en duidelijke verhaal van Colinot Trousse-Chemise) maakte Brigitte een einde aan haar acteercarrière.

Toen in 1983 bij haar borstkanker werd geconstateerd, weigerde ze aanvankelijk behandeling daarvan, omdat ze geloofde dat het haar lot was. Toen haar vriendin, de Franse actrice Marina Vlady, dit vernam nam die het vliegtuig naar haar woonplaats Saint Tropez en zij overtuigde haar ervan dat ze zich moest laten behandelen. En ze overwon haar ziekte.

Haar uitgesproken politieke standpunten en haar persoonlijke visie op de samenleving leidden vaak tot negatieve aandacht. Ze werd vier keer veroordeeld voor “het aanzetten tot rassenhaat” in een aantal interviews en publicaties. In 1998 zorgde een opmerking in haar boek “Le Carré de Pluton” (de rechthoek van Pluto), over het groeiende aantal moslims in Frankrijk ervoor dat ze een boete van 30.000 Franse franks kreeg opgelegd. In 2004 kreeg ze een boete van 5.000 euro voor een gelijksoortige anti-moslim opmerking. Vier jaar later werd ze weer veroordeeld voor aanzetten tot rassenhaat toen ze zich uitsprak tegen het ritueel slachten door moslims van dieren, vooral schapen. In de loop der jaren kreeg ze ook veel negatieve publiciteit voor haar negatieve opmerkingen over homo’s en (raciaal) gemengde huwlijken.

In 1993 schreef ze een brief naar paus Johannes Paulus II met het verzoek om geld naar Afrika te sturen voor de uitgehongerde dieren en ze was woedend toen hij terugschreef dat zij geld moest sturen om voor de mensen te zorgen en dat die dan op hun beurt wel voor de dieren zouden zorgen. In datzelfde jaar stuurde ze een brief naar Boris Yeltsin over wat zij noemde de massamoord op zeehonden pups in Noord Rusland.

Brigitte Bardot is nu een wat verzuurde oude vrouw geworden. Maar eens was ze de grote BB (in haar jeugd werd ze Bri Bri genoemd). Zij was het die indertijd het dragen van een bikini populair maakte, tot groot genoegen van de vele fotografen die plaatjes van haar maakten. Ze werd soms ook gezien in een monokini (bikini zonder bovenstuk). Dat kon er in Frankrijk wel mee door, maar in het preutse Amerika was dat een schande.

En ja, zongen de jongens in die tijd niet “Brigitte Bardot, Bardot, die heeft ze niet zo maar ZO !” En dat sloeg niet op de lengte van haar voeten !

Kijk en luister naar Brigitte Bardot

(TIP: mocht uw internetverbinding niet snel genoeg zijn, klik dan links onder op II)

(er ontstaat dan een driehoekje met de punt naar rechts)

(laat u het filmpje downloaden en klik dan op het driehoekje)

(klik op de vier pijltjes rechts onderaan voor volledig scherm)

Liedjes

Films

Geraadpleegde bronnen o.a.:

Biography Base

Brigittebardot.org

IMDb

Lenin Imports

Perfect People

Starpulse

Wikipedia

Yahoo Movies

Terug naar Nostalgie