Als ik de verhalen hoor uit een roerig ver verleden.
Toen de piraten nog roofden en er gekielhaald werd.
Schipbreukelingen elkaar dan opvraten van de honger.
Ze smaakten dan naar zoute haring is mij al eens verteld !

Ik heb mij al eens proberen voor te stellen hoe het voelde.
Als de chirurgijn je been dat toch afstierf had geamputeerd.
De timmerman alvast een houten poot aan het voorbereiden was
Zo’n rauwe stomp werd ook heel gewoon met koolteer ingesmeerd.

Had je maar uit moeten kijken dan was je niet uit de grote mast gevallen.
Je moet je toch stevig vasthouden als je daar bovenin werkt weet een kind.
Het is rond en glad het slingert ook nog steeds behoorlijk heen en weer.
Die zeilen kunnen ook gemeen gaan klapperen als je ze los maakt in de wind.

Nee, dan kun je veel beter toch maar een van je handen missen.
Daar bovenin te moeten werken met een houten poot of met een haak.
Die kon je stevig in de mast of in de stagen prikken of in de touwen draaien.
Maar hoe je het ook wendt of keert voor narigheid was het steevast raak.

Dat zware werk doen en dat met vaak bedorven voedsel.
Scheurbuik en zweren je tanden vielen zomaar op de grond.
Je hoefde echt niet te klagen of gewoon het niet te pikken.
Want muiterij was iets waarop ook de doodstraf stond.

Zo lang er nog drank aan boord was viel er ook nog wat te lachen.
En zingen deden zij uit volle borst shanty’s zijn dan ook bekend.
Zij gaven de regel en het tempo aan bij dat toch al zware werk.
Je ging er voor, deed dapper mee, je was immers een vent !

Nogmaals dit alles overdenkende de lol ervan proberen te begrijpen ?
Achter de geraniums lijkt mij toch prettiger al klinkt dat reuze laf.
Je tanden handen of je benen kwijt of kielgehaald of schipbreuk lijden !
Een zeebonk zijn in hart en nieren dat zie ik eerder als een straf.

Pika

12 januari 2008

Nog niet klaar, u had beloofd dat hij vandaag gemaakt zou zijn !
Dat kan wel zijn, maar ik heb ook maar een stel handen snapt u ?
Nou in jou geval had je dan toch beter inktvis kunnen worden dacht ik !
Je zou misschien kunnen proberen je in Meppel te laten overmeppelen.
Ik heb een fietsenmaker gekend die ook zijn werk nooit op tijd af had.
Die zei altijd als smoesje dat hij alles niet meer zo goed kon zien !
Die heb ik aangeraden om in Knollendam eens te gaan knollen eten.
Want ik heb wel veel luie knollen gezien, maar altijd nog zonder bril.
En heeft het geholpen? Jazeker, hij werkt nu echt als een paard !
Sjonge toch, zoiets daar denk je toch zomaar 1-2-3 niet aan hè ?
Oh ik heb nog veel wat zeg ik, heel veel meer goede raad voor je.
U bent een grappenmaker mijnheer en u geeft zulke goede raad.
In alle bescheidenheid ja! Ik zit echt boordevol grappen en grollen.
Maar ook daar ben ik via goede raad van een vriend aangekomen.
En u zou mij ook wel even willen bijlichten ik wil ook wel grapjurk worden.
Voor vrienden doe ik alles maar ben jij überhaupt een beetje goed in aardrijkskunde ?
Ja, dan komt het goed als jij maar zorgt dat vanavond voor donker nog mijn fiets klaar is.
Ik haal hem dan op en vertel je alles wat ik weet, zeg maar van de hoed en de rand.
Wil je er nu een dagje van maken dan reis je gewoon kris kras zeg maar.
Dat is dom! Ik ben verstandig en na morgen ben jij dat ook, net even slim als ik.
Je gaat dus eerst naar Knollendam knollen eten, flink doorbijten zeg maar.
Vandaar naar Kampen, Kamper uien eten, daar word je dan toch zo uiig van.
Als je dan in Meppel komt dan lach je je gewoon te barsten, een brok lolbroek.
Lachend laat je jezelf spontaan overmeppelen al doet het wel even flink pijn.
Dat zit hem in dat opgeblazen gevoel van die knollen en uienhap door elkaar.
Onderweg naar huis is het ook lachen geblazen als je de wind een beetje mee hebt.
Was het gratis, bedankt hoor en mijn advies kost jou dan ook niets deze keer.
Ik heb van dit verhaal geleerd: Niet zeuren, tevreden zijn en aanpakken.

Pika

1 januari 2008

Kom dacht de boer, laat ik vandaag het paard eens gaan testen.
Want van de trekker weet ik het, maar niet nog van het paard.
En als de trekker het soms eens af laat weten wat moet je dan ?
De juiste krachten kennen is dan beslist de moeite waard !

Hoe dat te doen was niet eenvoudig en kostte hem zeker nog wat denkwerk.
Maar uiteindelijk werd dan toch de brave merrie ingespannen voor de wagen.
Daarna de hele wagen vol met zware mest geladen en hard vort geroepen.
Er werd heel hard getrokken, het glibberde wat maar het leed was wel te dragen.

Ho ouwe merrie riep de boer, het is een test, wij gaan verzwaren.
Dus ook de aanhanger er aangekoppeld en ook flink volgeladen.
Met stenen deze keer want die stonden ook al heel lang in de weg.
Ook dat ging nog, wat moeilijk want hij moest ook door de plassen waden.

Afgeladen, de zweep erover en in gezwinde draf op weg naar huis.
En achteraf gezien hoorde hij wel enig gereutel zo nu en dan.
Thuis gekomen, tevreden met de test gelijk de merrie weer op stal.
Beide vermoeid van het zware werk dan ga je hijgen dat komt er van.

’s Nachts droomde hij van paardenkrachten testen.
Een nachtmerrie heet dat, hij was er nog niet uit.
Het is nog niet zo eenvoudig om goed een paard te testen.
Ik stop er mee en geloof het wel, ja dat is mijn besluit.

Na het ontbijt de eerste gang was naar de stal.
Daar aangekomen was de schrik toch wel heel groot.
De test had wel bewezen dat je zo geen paard kon testen.
Want de arme ouwe trouwe zwart lag gestrekt, morsdood !

Pika

25 december 2007

Mijn waarde vriend, wij zijn onze ruigte kwijt geraakt !
Begrijp mij echter niet verkeerd, ik bedoel niet onze wilde haren.
Maar meer dat zware vacht dat onze enorme spieren lekker warm hield.
Verdwenen is die echte mannelijkheid zo door de vele evolutie jaren.

Een kaal bleek vel nu niet iets om Beren en Tijgers te gaan verscheuren.
En die spiertjes tillen die vele kilo’s Berenvlees niet meer naar huis.
Nee, de jagers en vechters in ons zijn zo ongeveer nu wel geblust.
Vele vrouwen gaan een straatje om in het zicht van zeg een flinke Muis !

Als ik dan bedenk hoe ook zij toch het echte zware werk moesten doen.
Hout kappen, knollen rooien, leer looien, kinderen baren ja ga maar door !
Als vader met de Beer was thuis gekomen moest hij nog gebraden worden.
Nee, ook het leven van zo’n ruige vrouw was toch echt geen pretje hoor !

Die spierbundel van toen met knots, zijn vuisten en zijn mes.
Zit nu met bril en trillende handen door zijn microscoop te staren.
Het grote wild waar naar hij zoekt kun je met het blote oog niet zien.
Ja, ja mijn waarde vriend er is voorzeker veel veranderd met de jaren.

Die vorser van nu is wel het levensbedreigende wild op het spoor.
En dan moet hij weer zoeken hoe hij het allemaal uit moet roeien.
Zo komt hij heel veel problemen en hindernissen tegen op zijn weg.
De kwade hufters moeten allemaal dood, maar zeker niet de goeie.

Omdat hij met die kleintjes heeft leren vechten, wordt hij wel honderd.
De Berendoder werd geen vijftig dan was hij opgebrand, totaal kapot.
Het kleine grut wat hij totaal niet zag bezorgde hem een heel vroeg einde.
Een hard bestaan, een strijd op leven vaak en dood, dat was zijn lot.

En dus mijn waarde zou jij de zware vacht en spieren willen hebben ?
Of kies jij voor het fijne vel, de bril, de microscoop en dat soort zaken ?
Een titel, goed salaris, auto van de zaak, een stropdas en een krijtstreeppak !
 In het circus met je vacht, want zo over straat dat kun je echt niet maken !

Pika

11 december 2007

Ik heb dit jaar weer heel veel bla, bla, bla gehad.
Ook had ik weer zoveel last van dit en dat en zus en zo!
Ja joh het leven laat weer elk jaar zo zijn sporen achter.
Maar ik heb het maar over ik dus zeg ik maar even ho!

Want hoe was het afgelopen jaar voor jou en je verwanten ?
Zo heb jij ook dit jaar weer eens bla, bla, bla en zo gehad.
Ja het is toch wat met ons, het zijn maar hele zware tijden.
Het ene komt, het andere gaat en er is immers altijd wat !

Pardon verexcuseer dat ik mij even in het gesprek wil mengen.
Ik ving wat op en dacht: Zouden zij nu alleen aan van alles lijden ?
Dan heb ik voorzeker wel heel erg veel met jullie beide van doen.
Mijn oprechte deelneming dus, het zijn voorzeker hele zware tijden.

Hoe zou het nu dit jaar met al die andere mensen zijn vergaan.
Of zouden die toch ook wel het een en ander hebben meegemaakt.
Iets ongeneeslijks of erger nog misschien een dierbare verloren.
Ik denk zomaar dat een ieder op zijn tijd toch wel eens wordt geraakt !

Maar het kan ook zijn dat zij dit jaar gelukkig zijn getrouwd.
Of dat je genezen bent, of er een gezond kindje is geboren.
Het zou ook kunnen zijn dat je financiële zorgen zijn opgelost.
Of dat je anderszins weer geluk vond zoals vinden na verloren !

U heeft gelijk het is niet iets van ik of jou van U of jij.
Het totaal van iedereen bepaald hoe dit jaar is geweest.
Wel ik ben van mening dat het daarmee ook veel beter kan.
Wij moeten meer samen denken aan elkaar dat is de ware geest.

Het is nog nooit gelukt om samen aan iets positiefs te werken.
En elk nieuw jaar nemen wij voor, beloven en proberen wij het weer.
En al die jaren is het nooit gelukt om vrede en eendracht te vinden.
Maar moedig houden wij stug vol en hopen dat het lukt een keer.

Pika

11 december 2007

Nee, jij bent een stakker en echt niet te benijden beste jongen.
Jij hebt zo links en rechts wel onderhand zoal van alles meegemaakt.
Die pijn en die beroerdigheid gaan echt niet in je kouwe kleren zitten.
Dus niet zo verwonderlijk dat jij zo af en toe wat lichtjes bent geraakt.

Wat zeg jij ”Is jou toekomstbeeld een feest van later lekker leven?”
Eerst nog een tijdje soebatten vind ik wel heel kort door de bocht.
Als je eerst nog jaren lijden moet om dan eindelijk er uit te komen.
Had ik alvast op voorhand naar een redelijk bestaan in het nu gezocht !

Want weet je beste jongen je leeft nu, dus nu moet je er wat van maken.
Waarom zou je ondanks alles die delen van je leven over willen slaan ?
Dat ligt meer in de lijn van lieden die geen toekomst meer over hebben.
Die heel erg blij zijn wanneer het eindelijk met hen is gedaan.

Natuurlijk kijk je in de toekomst wanneer je gaat mankeren.
Als dit dan voorbij en over is kun je er weer lekker tegenaan.
Maar laat in het heden ook  zo af en toe wat vreugde binnen.
Als je zo zielig steeds jezelf wilt beklagen is leven in een waan.

Houdt moed en strijdt, wees trots op wat je kunt en kijk vooruit.
Soms kun je vanuit  zwakte naar kracht en je karakter vormt zich sterk.
Het geeft een goed gevoel als je weer een fase langzaamaan hebt overwonnen.
De wijze waarop je in het nu het leven neemt is wel het halve zo niet hele werk.

Pika

6 december 2007

Pika heeft het pad van burgerman verlaten.
Heeft zich tot het ruige zeemansvolk bekeerd.
Al is het allemaal beslist wel even wennen.
Het oude zeerob zijn is hij nog niet verleerd.

Het mokkie schootan zal hij nog wel even thuis gebruiken.
En ook de zeebenen zijn nu niet meer van zo erg veel belang.
Maar wel een goeie buik van zingen en lekker blijven deinen.
Een shantykoor van flinke zeelui net als Pika van stoer gezang.

Wij laten onze ruige stemmen over de woeste baren schallen.
En voorlopig doet Pika een paar maandjes heel volmondig mee.
En als er dan nog even kans is gaat hij door tot aan het gaatje.
Maar blijven doet hij aan de wal, hij gaat niet meer naar zee.

Maar wat de toekomst brengt blijft even nog gehuld in het duister.
Want hier ter plekke wordt het lot beslist door de walkapitein.
Ik hoop oprecht dat alles verder volgens planning zal verlopen.
Zij trekt stevig aan het touwtje en het zal wel heerlijk zijn.

Dan zien wij na een jaar wel weer eens verder.
Of wij nog zeeziek zijn en wat misschien nog meer.
Of Pika op zijn ouwe dag de woeste baren zal bedwingen?
Van zijn verborgen zangtalent, het lukt hem vast een keer.

Zeezieke zeelui zijn beslist nadelig.
En Pika een zanger onder voorbehoud.
De ruwe steenkool stemmen en dito Engels.
Nee”Pika krijgt ook deze keer beslist geen goud.

Pika

1 december 2007

Sjonge, sjonge pufte de man, effen uitzakken hoor !
Zeg dat wel zei de vrouw, ik ben er ook aan toe !
Ik kom van ver en dan wil je wel even rusten,
De halve wereld rond en dan ben je wel moe !

Ach, zei de man het zal toch zo’n vaart niet lopen,
De halve wereld rond kun je ook  zittende wel af.
Ik ben dwars door het bos van de stad naar hier gekomen
Ben nu zo’n tien uur onderweg en loop soms ook in draf.

Ik kom van ver, U komt van ver, maar wat is ver hé ?
Ik denk dat U van ver met een vliegtuig bent gekomen !
Eenvoudiger als wat ik heb gedaan, ik heb zo’n 70 km gelopen.
Ik denk dan wel waar blijft de tijd wie had dat vroeger kunnen dromen !

U heeft gelijk mijnheer, ik wil het dan ook niet ontkennen.
Maar taxi, luchthaven, papieren rompslomp en douane gedoe.
Dat heeft mij afgemat ik voel mij dan ook volledig uitgewoond.
Weet U dat denken aan al die onzin dingen maken je zo moe!

Ik snap wat U bedoelt, ik heb ook vreselijk met U te doen.
Want terwijl ik heerlijk ontspannen door het bos kwam lopen,
Toen gingen mijn gedachten ook wat heen en weer ik  had immers alle tijd,
En kwam tot de conclusie; het feit dat ik dit kon zoiets kun je nergens kopen.

Ik voel nu al mijn spieren wat pijnlijk maar een goed gevoel.
Het hoofd is heerlijk leeg zeg maar de geest is goed ontspannen
 Straks smaakt mijn eten mij weer goed en kan ik lekker slapen.
Als ik in de natuur aan vroeger denk, ja petje af, dat waren mannen !

Weet U; ik heb aan de andere kant van de wereld niets te zoeken.
Zolang ik ons eigen bos met al die vogels en dieren nog niet ken.
Er zijn nog zoveel mooie dingen te zien met het wisselen der seizoenen.
Ik voel mij een gelukkig mens, laat mij maar lekker blijven wie en wat ik ben.

Pika

1 december 2007

Ik ga wel lekker zonder een bepaald doel

Omdat tijd of afstand of wat voor maatstaven dan ook

Er voor mij absoluut niets meer toe doen.

Ik ga dus gewoon mijn gang, lekker los,

Zonder te rekenen of te zorgen.

Als de dag dan om is is het avond en dat is al heel wat.

En morgen is er hopelijk weer een nieuwe dag.

Met een beetje goede wil zit de lucht zelfs nog vol dagen.

Allemaal zolang ik er nog ben, dus is mijn enig doel er zijn.

Maar als dat zo vervelend wordt gemaakt,

Omdat je steeds weer moet meten en moet streven,

Dan hoeft het voor mij eigenlijk ook niet meer.

Maar wil je perse een doel hoe dan ook bereiken,

Ga dan altijd maar gewoon rechtuit.

In het bos; verdwaald zijn, paniekerig en vragend naar het doel;

Een simpel antwoordt: eruit!

Gewoon rechtdoor en niets anders, geen zijpaden. Hoe?

Wat denk je Piet? Ik denk niet zo veel meer.

Hoezo? Te klein hoofd, te weinig denkinhoud.

Maar weet je misschien of denk je te weten?

Nee ik denk niet en weet niet,

Dus als je wijs wilt worden, niet van mij!

Van wie dan wel? Alweer zo’n wijze vraag

Waar ik bij hoge uitzondering nu eens wel een antwoord op weet.

Ooh ja, daar hoor ik van op zeg, jij weet dus eigenlijk meer als ik dacht.

Je zou het Joost eens kunnen vragen want die weet het

Of kan het in ieder geval aan de weet komen,

Want hij mag het weten en weet de weg ook want,

God weet het en staat Joost toe het te weten.

Iets wat aan zeer weinig stervelingen is gegeven.

Ik vraag dus gewoonlijk altijd Joost,

Succes verzekert en weet hij het niet en wil het ook niet weten,

Stop dan maar want dan wordt het nooit iets.

Ik weet niets, denk niets, laat gewoon alles aan Joost over.

Je ziet hoe simpel de formule is om tot de wijze mannen gerekend te worden.

Pika

21 november 2007

Zo ken ik Ali B nu toch al heel veel lange jaren.
Je zou wel kunnen zeggen:”Ik ben met hem op school gegaan.”
Maar zelfs voor mijn ouders was het al lang niet meer een onbekende.
Dus als je dan die naam weer hoort denk je aan wat hij heeft gedaan.

Zo kwam het dat die rapper mij opeens aan Ali B deed denken.
Hoe hij die onverschrokken rovers eigenlijk toch goed te grazen nam.
Zo dacht ik; veertig rovers en een hoofdman je moet het allemaal maar durven.
En al mijmerend over het verleden heden en de toekomst weet ik hoe het kwam.

Want Alie Baba zo hij voluit heette wist waar de schatten zaten!
Ik weet dat ook wel want alles gaat vandaag de dag naar Brussel toe.
Maar het, “Sesam open u” is veilig bij de rovers en hun hoofdman.
Ik zou daar ook wel eens iets van willen plukken, maar weet niet hoe?

Nu is er nog zo’n hoofdman B met vele rovers.
Hun grote rovershol zit ergens in Den Haag.
Als ik nu kan binnenkomen en de spreuk kan leren.
Hoe  fiks ik dat is nu voor mij de kardinale vraag.

Of je nu Mohamed, Ali of van mijn part Peter bent geheten.
Die B, daar draait het om want B weet van de hoed en rand.
Zij winden er dan ook geen doekjes om, zij willen het wel weten.
Want wat je nog niet wist dat lees je morgen vast wel in de krant.

Toch is het wel opmerkelijk dat zoiets uit je vroege jeugd.
Je nu op je ouwe dag toch nog wel kan komen plagen.
Ik houd ze natuurlijk vlijmscherp, voortdurend in de gaten.
Al zijn ze glad en lukt het nooit, mijn leed is wel te dragen.

Pika

12 november 2007

Als je nog jong en jolig bent kijk je nooit zo ver vooruit.
Wil je het einde nog niet zien je moet immers nog een tijdje mee.
Je ogen zijn nog wel in prima staat maar kijken toch heel anders.
Zien heel veel golven, ongeteld, maar niet het einde van de zee.

Als je nu de nodige jaren op de levenszee gevaren hebt.
En zonder tellen de meeste golven wel hebt overwonnen.
Begin je zo langzaamaan de overkant ook duidelijker te zien.
Je ziet wat er zoal is geweest en waar je allemaal aan bent begonnen.

En daarmee krijgt ook ieder hoofdstuk zo zijn eigen waarde.
Die waarde wordt voornamelijk bepaald door hoe je hebt geleefd.
Ik bedoel niet goed of slecht of wat je allemaal is overkomen.
Maar hoe je alle golven hebt bedwongen die zo’n zee nu eenmaal heeft.

Je ogen worden slechter, je vergeet en ziet niet meer zo goed.
Zo ook de golven zijn nu anders en vaak zo heftig, zo onverwachts.
Het is dat je geleerd hebt dat het normaal is en er nu eenmaal bij hoort.
Toch is het schrikken en slecht te aanvaarden en vaak gebeurd het ’s nachts.

Toch maar gelukkig dat de jeugd niet goed kan kijken.
Want je zou al oud zijn voor je aan het leven begonnen was.
Maar toch, die drank, die drugs en zo enorm veel geweld.
Zo zinloos, ongezien je jeugd verziekt geeft eigenlijk geen pas.

Dus toch maar blij dat ik ondanks alles wel heb leren kijken.
De meeste golven heb overleefd en de meeste kusten heb bekeken.
Ach, eigenlijk een boek van leven lief en leed het lezen zeker waard.
Wij blijven lachen want wij zijn er nog en zijn nog niet bezweken.
 

Pika

12 november 2007

Zo heb ik vroeger en gelukkig ik niet alleen zo nu en dan de zak gehad.
En met mij gebeurde dat indertijd als een soort mode met zo vele.
Met een beetje geluk was een nieuwe broodheer ook weer snel gevonden.
En mocht het soms anders zijn kon mij dat ook echt niet zo veel schelen.

Die goeie ouwe tijd en al die andere flauwe kul nu even daargelaten.
Er is wel iets veranderd inderdaad, de zak is er ook zomaar niet meer bij.
De sufste en luiste proberen er steevast een leuke uitkering uit te slepen.
En als het lukt leven zij hun verdere leven gelukkig, vrij en blij.

Die zak en al die regels, formaliteiten, voorschriften zijn nu internationaal.
Daar kunnen vakbonden en advocaten nog een leuke boterham in verdienen.
In Brussel zitten duur betaalde geleerden die daar dagen over kunnen praten.
Als ik dan even aan vroeger denk begin ik echt spontaan gelijk te grienen.

Waar wil ik heen hoor ik je vragen, welnu die zak, die zit mij vreselijk dwars.
Als ik een term gebruik als”Bij die scheepswerf heeft 80 man de zak gehad helaas!”
Weet iedereen nog steeds hoe triest dan ook gelijk waar ik het over heb.
 Zo’n 80 stakkers moeten nu hun hand ophouden want ja; zij zitten zonder baas!

Ja, vroeger lag men daar dan wakker van, die arme kinders zonder eten!
De wanhoop vaak nabij, die zak die drukte echt loodzwaar op een gezin.
Die zak, die zak en steeds maar weer die zak, maar hoe vervelend ook!
Die zak, je hebt hem zomaar opeens gekregen ik vraag je nu: Wat zat er in?

Was hij groot of klein, iedereen kent hem maar hoe ziet hij er uit?
Waar laat je hem, wat moet je er mee en heeft het naderhand nog enige zin?
Het gekregen hebbende, is het ook nog de moeite van bewaren waard?
Een gegeven paard kijk je niet in de bek, hoe dom het lijkt je zoekt toch je gewin!

Ik stop er nu maar mee met de gedachte dat internationaal gezien vele luiden.
Miljoenen wel, van de zak en aanverwante artikelen grondig kennis hebben genomen.
Maar mij geen goed signalement kunnen geven, nog iets van de inhoud kennen.
Zo’n wijds en zijds begrip als de zak, zo onbekend hoe zou dat nu toch komen?

Pika

31 oktober 2007

Ik heb mijn oude stappers, stiefels, hulften eindelijk afgedankt.
Zij werden te beroerd en afgesjeest om mij verder nog te dragen !
Wat hebben wij samen wat afgetippeld, gestruikeld en gegleden.
Wij stonden samen ergens voor bedenk ik haast alle nog dagen.

Wij stonden echt op goede voet samen, op moeder aarde.
Ja, ik stond er letterlijk mee op en ging er mee naar bed.
Zo’n heerlijk zittend lekker lopend paar heeft zo zijn waarde.
Met die nieuwelingen nu mis ik die eendracht en die vaste tred.

Ik denk vaak aan die dagen dat het afliep en al snel minder werd.
Ze lieten water door en je voelde op het laats ook haast ieder steentje.
Maar die honderden kilometers samen afgelegd maakten ons ook zo een !
De langste tijd brachten wij samen door, ’s nachts was ik pas in mijn eentje.

Ik heb nu een probleem, ons samen zijn is zwaar gestoord, zij moeten weg !
Er moeten nieuwe komen maar ik kan hun nu niet als oud vuil behandelen.
Een passende oplossing voor dit probleem zou ik echt zo gauw niet weten.
Ons samen zijn is zwaar gestoord, nu wij niet meer samen lekker wandelen.

Ik dacht eigenlijk zo dat ik ze netjes zou moeten begraven.
In een mooi kistje en voorzien van een toepasselijk schrijven.
Waarmee ik dien te zeggen dat wij trouw tot het einde zijn gebleven.
En dat ik als het aan mij gelegen had nog wel langer samen wilde blijven.

Het zijn maar schoenen, dode dingen maar och zo lekker lopend.
Tot op den draad versleten, Maar trouw steeds doende nog hun plicht.
Zo vederlicht ook lopende, ja soms leek het even of ik zelfs zweefde.
Het kan niet meer, de koek is op, zij zijn zo dun en niet meer waterdicht.

Nu ik dit zo schrijf en even nog met weemoed zijdelings naar die oude barrels kijk.
Breken de herinneringen toch weer door en welt er in mijn oog spontaan een traan.
Vaarwel dan ouwe makkers morgen begraaf ik jullie beslist onder een mooie tegel.
En op mijn nieuwe schoenen lopende denk ik dan”Een tijd van komen en van gaan.”
 

Pika

27 september 2007

Ik heb een mug vermoord, gewoon in koele bloede.
Ik wond mij op, misschien terecht werd ik ontzettend kwaad.
Ik zie nu nog steeds die flauwe bloedvlek aan de wand.
Ik heb toch zoveel spijt van deze toch wel laffe daad.

Wat kan nu die stakker er aan doen dat hij zo is geschapen ?
Zijn desteny gewoon om prooi te zijn voor vele vogels in de lucht !
Misgun ik dan dat arme zwaluwjong zijn dagelijks portie muggen ?
Ik ben een beul, een onmens echt bedenk ik met een diepe zucht.

De grote egoïst kon zelfs dat hele kleine beetje bloed niet missen.
Bedenk dan dat er vele mensen ook nog net zo hebberig zijn als ik.
Het is nu nog niet te laat, het tij is immers toch nog steeds te keren ?
Dan ziet ook ons nageslacht dat bonte goed nog vliegen, lekker dik.

De zwaluwen nog duikvluchten en capriolen maken.
De spinnenwebjes vol van parels in de morgen dauw.
De wespen die de spinnen eten en de bloemen gaan bevruchten.
De muggen moeten blijven, er moet actie komen en wel gauw !

Er moeten zwaardere straffen komen op het muggendoden.
Er moeten ook vrijwilligers komen om de bloedbanken te voorzien.
Er moeten veel meer poeltjes zijn om het broedsel uit te laten komen.
Verenigd U voor hun behoud, het is nog niet te laat misschien.

Ik ben straks weer tevreden met spinnenwebben vol met muggen.
Ik ben ook zeer tevreden als ik vogels en wespen spinnen eten zie.
Ik zie ze nu al, maar straks weer allemaal zo lekker vliegen.
Ook al kon je deze kringloop niet, nu wel zeker ken je die !

 Pika

14 september 2007