Ik heb geen tijd het is al laat.

Het einde nadert snel, zeg maar met rasse schreden !

Ik kan er ook haast niet bij, want wat gisteren nog morgen was.

Is al reeds ingehaald en is nu al weer het heden.

Dit gaat te hard zeg, nee de tijd die staat nooit stil.

Laat zich ook geen moment in uren en in dagen vangen.

Toch kijk je vol verwachting naar de toekomst uit.

En blijf toch ergens naar wat komen gaat verlangen.

Schoenmaker blijf bij je leest, vandaag en morgen en veel meer.

Je hele leven lang mag jij lekker alle dagen schoenen maken.

Je kent je vak, weet van de hoed dus ook wel van de rand.

Jij nagelt, pint, lijmt, naait, je klopt en spijkert, kent je taken.

Toch zie ik hier wel een beetje een probleem.

Joost weet het dus die zal ik het moeten vragen.

Joost zegt:”Dan moet je zeker bij het kastje zijn !”

Waar vind ik dat vraag ik mij af al vele dagen.

Het is simpel, dat grote gebouw daar om de hoek.

De gang in, tweede rechts en dan de vierde deur.

Je kunt daar zonder kloppen wel gewoon naar binnen gaan.

En kastjes zie je daar in soorten zeg maar te kust en ook te keur.

Kunt u mij zeggen welk kasje antwoord geeft op vragen ?

Geen enkele mijn goede vriend, ga jij maar naar de muur.

Je vraagt daar maar wat of stopt een briefje in een voeg.

Men zegt dat iedereen ook antwoord krijgt op de lange duur.

Ik had het al zo druk, te druk haast om van het kastje naar de muur te gaan.

En dan dat lange wachten dat moeilijke gedoe als je gewoon iets wilt vragen.

De schoenmaker zoekt het verder zelf maar uit, ik heb nog zoveel meer te doen.

Is het nu gisteren of morgen of vandaag, je raakt ook in de war met al die dagen !

 Pika

17 april 2007

Het is wel goed om je af en toe eens af te vragen.

Heb ik dit of dat nu allemaal echt wel zo goed gedaan.

Dan kom je vaak toch wel wat erge stommiteiten tegen.

Verschilt het veel, zou het allemaal dan anders zijn gegaan ?

Stel dat je echt een tijdje een helderziende zou kunnen zijn.

En de gevolgen van elke daad kon analyseren en vooraf bekijken.

Je ging de mogelijkheden langs en zocht de leukste, beste kansen uit.

Bedenk dan wel dat je niet aan de zekere verleiding zal bezwijken.

Vermoedelijk werd je een toch wel onuitstaanbaar mens.

Het mooiste en het meeste en van alles wel het beste deel.

Je hebt immers de keuze en de wetenschap vooraf te slagen.

De een heeft niets, de ander iets en jij hebt wel altijd veel.

Je kunt niet stuk en gaat je daar ook zeker naar gedragen.

Zo in de stijl van hier ben ik, mij maakt echt niemand iets.

En als ze lief tegen je zijn zul je ze jouw goede raad wel niet onthouden.

Je vrienden zijn dan van een bepaald kaliber zo ongeveer van altijd op de biets.

Maar mensen zoals ik die te pas en onpas wel eens fouten maken.

Hebben dan toch zo af en toe nog wel wat steun van vrienden in de nood.

Of je krijgt een idee of hint en waagt gewoon een andere, nieuwe gok.

Je leeft veel meer in de verwachting en met vallen en opstaan word je groot.

Als ik het zo bekijk wil ik wel fouten kunnen maken.

En hoop dan dat ik er dan ook wel iets van leren kan.

Je leeft dan wat flexibeler zo zonder de voorspelling.

En tegen dat het boek des levens uit is ben je MAN ! 

 Pika

11 januari 2007

Weet je jongen toen ik nog net zo oud als jij nu was.

Leefden er maar drie soorten mensen in dit hele land.

Dat waren wij dus en je had dan ook nog handelaren de joden.

Een soort apart dus, maar verder was er niets mee aan de hand.

Zaten in zaken meestal kleine, maar ook wel hele grote.

Textiel, maar ook in diamanten, goud en zilver en de kunst.

Zij waren heel slim dat wel echte zakenlui tot in hun tenen.

En handig speelden zij hun spel en dongen naar je gunst.

Zij hadden humor en zij hoorden bij het straatbeeld.

De afgunst heeft dan ook geleid tot hun akelige dood.

In sport en spel, toneel, op vele fronten waren zij aanwezig.

Hun namen zijn bekend, worden geroemd, zij waren groot !

Dan had je de Chinezen, met pinda ventende verdienden zij hun brood.

Ook eethuizen net als nu je kwam ze tegen overal in elke stad.

En sommige hadden achteraf een soort hol een opiumkit geheten.

Ja, opium was toen de drug, gevaarlijk want je raakte op het slechte pad !

Het slechte pad, dat was het pad der zonde, het grote kwaad zeg maar.

Daar had men wel iets op gevonden een heilige en een soort van kwade neger.

Zijn naam was ”zwarte Piet” die overigens een fabel was en niet bestond.

Die zorgde dat je braaf bleef want hij kwam nooit alleen maar met een leger.

Je dacht dat het er een was Piet geheten, maar zo heetten ze allemaal.

Een grote fout betekende in een zak verpakt naar Spanje voor een jaar.

Of het ook hielp wel ik denk van niet, ik heb er echt nooit een gesproken.

Maar het goede, die Sint, hij kon dat woeste leger aan en dat is raar.

Dus eigenlijk maar een soort, wij, de Joden, brave lieden zeg ik maar.

Die Joden hebben nu een eigen land, verzieken daar nu de hele boel.

Wij hebben ook geen negers meer maar brave gekleurde landgenoten.

En ook nog honderdachtentwintig andere soorten een raar gevoel.

 Tenminste als je gewend was aan bijna alleen zijn, je wist niet beter.

Dan moet je jezelf aanpassen aan al die soorten gasten met hun vragen.

Die hebben zo hun eigen maniertjes die je allemaal zult moeten leren.

Ik denk had ik zwarte Piet nog maar toen wist ik hoe ik mij moest gedragen. 

 Pika

11 januari 2007

Ik heb maar eens wat dieper over de liefde nagedacht.

Totdat de dood ons scheidt, van wie of wat dat wou ik weten.

En; deze twee zijn een tot dat moment is aangebroken.

Hoe zit dat met je eigen ik, dat was ik eventjes vergeten.

Ik was zo’n stoere die op zijn zeventigste nog eigen tanden had.

Al was wel het meeste lood of zo met de nodige bewapening.

En ook mijn haardos verminderde snel, verkleurde en viel uit.

Maar alles had ik nog en ik was mijzelf en dat is waar het over ging.

Ik hield toch immers van mijzelf en deed er echt van alles aan.

Om sterk en gezond te blijven en een conditie op te bouwen.

Wij zijn van die lopers, fietsers, met benen van; die gaan nooit stuk.

Een body waar je trots op was, waar je blind op kon vertrouwen.

Mijn vrouwtje was zeg maar net als ik steeds bezig, zat nooit stil.

Stond steeds voor mij, haar(klein)kinderen en voor anderen klaar.

Duizenden kilometers hebben wij ook samen gelopen en gefietst.

Al doende samen lekker onderweg waren wij echt het ideale paar.

Opeens is het dan afgelopen, uit, geen haaruitval of gebitsverlies.

Er sterft iets in je, gaat dood, gaat van je scheiden, dubbele pijn.

Waar je toch zoveel van hield valt weg, het moet worden vervangen.

Moeder natuur, ijzeren wet; vandaag is het nog, kan morgen niet meer zijn.

Oom dokter heeft dus na jaren trouwe dienst die knie er tussen uit gezaagd.

Die kan alvast worden begraven, gecremeerd, of wat het ook moge zijn.

Techniek van haast onverslijtbaar spul, zal haar tot de dood ons scheidt,

Door het leven verder dragen, is wel een groot verlies en doet ook even pijn.

Maar wij gaan dapper door, we zullen gewoon wel moeten.

In het besef dat oom dokter wel een zegen voor de mensheid is.

Dit helpt je om het jeugd verlies toch blij te kunnen dragen.

Zelfs als je nooit meer de oude wordt, dan is er niets mee mis.

 Pika

15 december 2006

Vroeger; toen ik nog lekker jong was, maar wel boordevol problemen zat.

Leefde je er gewoon maar wat op los, maar kon dan vaak de slaap niet vatten.

Ik weet nog goed hoe ik dan uren wakker lag en echt de wanhoop haast nabij.

Als je dan na een half doorwaakte nacht ontwaakte, had je een hoofd vol watten.

De gewone medicijn was een borrel in die tijd want veel meer was er niet.

Was je daar te arm voor kon je ook als alternatief nog gaan schaapjes tellen.

Een dom gedoe want van dat gehuppel bij dat hek raakte je constant in de war.

En straks weer naar je werk, dan kunnen al die schapen mij nog meer vertellen.

Suf op je werk met zeg het maar gerust een heel chronisch gebrek aan arbeidslust.

Dat alles verhoogde de wanhoop nog veel meer, daar moest iets op gevonden worden.

Na heel veel denkwerk, ik had tijd genoeg, kwam ik er tenslotte toch nog uit.

De oplossing voor het telprobleem lag op het sportveld bij de honderd meter horden.

Van spreuken en spreekwijze zat vroeger haast de halve wereld in elkaar.

Dus dat van een schaap over de dam en zo was echt wel overal bekend.

Als je dus voor geregeld dam aanbod zorgt en ook een rekenaartje bent.

Dan lok je deze simpele kudde dieren gerust wel uit hun tent.

Ik hielp dus als het even haperde, de nodige wolbalen over de dam.

Zo kreeg ik een volledig inzicht in wat er in een uur de dam passeerde.

Zes lang, zes breed net als de afstand tussen horden, de rest is fluitje cent.

Het kostte wel wat slapeloze nachten, maar geloof mij dat ik er van leerde.

Want later gebeurde dat zenuwen gedoe gewoon nooit meer.

Niet slapen betekende eenvoudig even rustig schapen dammen.

Normaal drie uur wakker en weten dat in jou geval dan X passeert.

Geloof mij dat je met tien minuten slaapt, ja kom zeg ik blijf niet drammen !

Wat heb ik toch veel medelijden met die mensen die niet kunnen slapen.

Zij slikken dozen pillen omdat zij schapendammen nooit hebben geleerd.

Als ik wat jonger was begon ik als slaapgoeroe beslist een slaapschool.

Stoppen met pillen, ga schapendammen ja ! Dat is toch zeker niet verkeerd ?

Pika

11 december 2006

Ik weet het niet, weet het niet meer.

Hoe zit dat ook, ik moet het weten.

Ik wist het toch, hoe kan dat nou?

Wat stom zeg dat ik dat nu zomaar kon vergeten.

Ik wist het wel, maar ik snap dit nooit.

Hoe zou ik ook, hier moet ik eerst voor leren.

En dat alles is mij toch ook veel te geleerd.

Ik dacht, ik weet en zou er haast op durven zweren.

Wist ik het ooit of wist ik het maar nooit.

Zoiets van; weet ik veel dat moet je mij niet vragen.

Ik weet gerust een hele boel, en heb zo door de jaren veel geleerd.

En sterker nog ik leer steeds meer, nog bijna alle dagen.

 Vaak weet ik ook niet, of altijd al wel.

Het ligt er soms wel aan of het belangrijk is te weten.

En voor ik het helemaal vergeet schrijf ik het even op.

Hoe lang, hoe breed ook dat zul je eerst even moeten meten.

Je moet toch zoveel weten dat je er bijna gek van wordt.

En hoe of wat en waar naar toe, je loste toch weer alles op.

Waar kwam de raad, de oplossing opeens vandaan ?

Ik weet niet veel, maar heb toch wel een verdomde knappe kop.

Pika

8 december 2006

Mensen dat zijn eigenlijk een geval een soort apart.

Terwijl de dieren over het algemeen meer eender zijn.

Zij weten ook gewoon exact wat zij wel zoal willen.

Ging het bij mensen ook maar zo, maar daar is alles schijn.

Een nijlpaard is dan ook gewoon een hele dikke.

Hij kijkt naar dikke vrouwen en zijn vrouw die is dat ook.

Een slang houdt meer van die hele slanke ranke.

Want dik en vet, dan raakt hij zeker van de kook.

Ik persoonlijk houd van een lange slanke hals en benen.

Een giraffe kijkt beslist nooit ofte nimmer naar iets anders om.

En deze dieren zullen ook vast nooit met een ander gaan.

Dus allemaal gelijk van vorm en kleur dat is nog niet zo dom.

De meeste dieren houden ook van lekker ruig en harig.

Een leeuw die houdt van fors en groot een muisje houdt van klein.

Vogels en vissen vallen vaak op levendig en bont en kleurig.

Maar ieder lijkt toch wel tevreden zeg maar met zijn eigen zijn.

Veel soorten voelen prikkerig wat hakkelig of schubbig.

Ik persoonlijk houd meer van rond en lekker zacht.

Terwijl een paling dat beslist nog niet genoeg vindt.

Die houdt van slijmen, lange reizen, dag en nacht.

Waarmee ik maar wil zeggen; je moet er iets voor over hebben.

Want heel veel dieren maken lange tochten om hun voortbestaan.

Ja toen de mensen vele eeuwen lang geleden ook nog eender waren.

Reisden en trokken zij ook nog samen op, is het net zo gegaan.

Nu zijn wij wel een soort apart geworden dacht ik zo.

Van hele dikke, zware, logge en lange dunne ruige kale.

Haast is er geen tevreden meer maar wil het liefste anders zijn.

Lage, hoge, natte en droge, vergeet ook niet de vette en de schrale.

Pika

3 november 2006

Ze zijn er weer terug van even weggeweest, het kleine grut !

Het waard weer rond en dringt door kieren en door spleten.

Die de mens de lust benemen om maar wat dan ook te doen.

Na toch een fijne, leuke, mooie zomer was ik ze haast vergeten.

Maar nee hoor, ze zijn praktisch onuitroeibaar is gebleken.

Horen nu bij ons en zijn hier jaarlijks dan ook vaste klant.

En alle rampen, warmte, koude, storm en regen deert hen niet.

Zij heersen over deze aarde en zijn tegen alles gewoon bestand.

En wij maar zeuren over de dreiging ergens uit de ruimte.

Maar het grut bedreigt ons scrupuleus gewoon onder onze neus.

En waren zij maar groot genoeg konden wij ze gaan bevechten.

Maar nee, zij zijn hier nu al lang de baas en wij hebben geen keus.

Er is dan ook geen hoop voor ons, wij zullen moeten blijven lijden.

Een geluk voor ons, dat zij ons nodig hebben om te kunnen voortbestaan.

Onze ellende, koortsen, niezen, hoesten, proesten, blijf maar lachen.

Het gaat weer over en is het voor een maand of tien wel weer gedaan.

Ons eigen voortbestaan kon anders wel eens in de verdrukking raken.

Want wie heeft in die tijd nog lust of zin in seks en aanverwante zaken.

Hoe leuk en prettig dit soort bezigheid ook moge zijn, het hoeft niet meer.

Het is dan net als met alle andere leuke dingen, mij maar niet wakker maken.

Wel denk ik dat die ruige voorvaderen van ons, die met die knotsen.

Die sterke beren ja, die met haast van alles durfden vechten.

Volgens mij is het onbekend of het grut het wel heeft geprobeerd.

Het zou ze ook niet lukken om het pleit in hun voordeel te beslechten.

Zij hadden immers body, waren pezig, taai en droog.

Het grut heeft het voorzien op het slappe zachte dacht ik zo.

Wij moeten om te kunnen overwinnen dus terug naar de natuur.

Helaas, dat redden wij niet meer, dus geven wij het maar cadeau !

Pika

25 oktober 2006

Jij zet mij nu gewoon voor aap zei de man.

En een aap zeg vrouwtje lief, zou’k echt niet willen zijn.

Waarom niet, want je kunt dan lekker in de bomen klimmen.

De hele dag in’t bos, jezelf vermaken, dat is toch zo fijn ?

Jij zegt immers altijd weer ”Geef mij het bos, de vogels en de lucht,”

”de hei, de struiken, de bloemen, insecten en het gegons van bijen,”

”mijn hele leven is eigenlijk het allerliefst in harmonie met de natuur,”

”en eerlijk gezegd is dat de plaats waar ik ook het allerliefst zou vrijen.”

Dan doen wij dat toch man, wij gaan gewoon een apenleven starten.

Niet meer stofzuigen, geen wasmachine, douche, TV en andere flauwekul.

Wij gaan opnieuw de oertijd herontdekken, zullen wel zien waar of het strand.

Het is toch eigenlijk weer een soort ontdekkingsreis maar wel naar het jaar nul .

Jij zegt die dingen zomaar, makkelijk vrouw, maar denk toch even na.

Je zult een nest moeten gaan bouwen want wij moeten in de bomen slapen.

Daar ook eten en van alles doen, alleen het er aan denken maakt mij al moe.

Als ik aan mijn eigen lekkere warme zachte bedje denk, begin ik al te gapen.

Wat te denken van al die vlooien op je lijf, ik voel de kriebels al.

En jij zit er dan ook mee vol, dus moeten wij elkaar wel matsen.

Dus zitten wij dan opnieuw weer uren lang te plukken aan elkaar.

Ik zeg het nu gewoon recht voor zijn raap ”Ik hou niet van die fratsen !”

Jij bent toch wel een echte lomperik man, dat is juist heel lief !

Ik vind het echt wel prettig, wat aandacht voor het vege lijf.

Doe gerust maar eens een keertje minder hard en niet zo snel.

Misschien heb je gelijk, kom op, we gaan naar bed, je bent zo’n lekker wijf!

Nee, niks ervan, je had beloofd vandaag de tuin te doen.

Het onkruid uit de tegels en de ramen voor en achter lappen.

Nu weet ik het opeens ik wil geen aap meer maar een vogel zijn.

Dan vlieg ik weg, heel ver van hier, ik houd niet van die grappen !

Pika

Diplomaten hebben hoofden,

Een diplomaat bezit geen hart!

Vertrouw dus nooit op diplomaten.

Een diplomaat, een soort apart!

Spreken woorden zonder inhoud.

Loos gepraat zonder enige betekenis.

Liefst met heel veel termen, hoe meer hoe beter.

Zodat zelfs geen hond meer snapt wat het lijkt of is.

Veel beloven en zo eerlijk mogelijk kijken.

Ach ! Zo op het oog een betrouwbaar, nette man.

Vooraf weet je echter al waar het op uit zal draaien.

Gewoon omdat je dat soort echt niet vertrouwen kan.

Liegen met wijd open ogen en een gezicht van zelf geloven.

Je gesteund weten door je soortgenoten zolang alles gaat goed.

Maar kom je soms wat knel te zitten of raak je echt in grote nood.

Dezelfde grote ogen, lachen blijven tot het bittere einde zoals het moet.

Gelukkig is er in de hemel een plaats apart gehouden voor de diplomaten.

Je herkent ze daar gelijk want op de plaats van het hart zit er een heel groot gat.

Wandelend in het paradijs moet je ze zonder spreken toch kunnen herkennen.

Het eeuwige leven op deze wijze, ja wel een zeer terechte straf is dat !

Met dat vooruitzicht heb ik toch wel enig medelijden met de diplomaten.

Want man of vrouw bezaten eens een hart wat door de jaren is versteend.

En langzaamaan werden tijdens het verstenen de ogen en de koppen groter.

Wat zielig toch te moeten lullen over zaken waarvan je toch niets meent.

Ik heb er echt zo door de jaren wel een hele goede kijk op.

Ik voel zo feilloos aan in welk stadium zij ongeveer gekomen zijn.

Ik denk dan vaak; hou toch op met je gezwam, je moest eens weten lachebek.

Ja, het is gek, maar ik zie dan het volgende leven en voel dan iets van pijn. 

Pika

Ik zie haar gaan, zeg maar zo’n meisje om te zoenen.

Wat zou ik doen, heb ik het lef en spreek ik haar aan ?

En ja hoor, mijn stoere ik die wist het eigenlijk al lang.

Dus heel gewoon en netjes maar naar haar toe gegaan.

Pardon, hoe voelt dat nu is wat ik je zou willen vragen ?

Zo’n absoluut volmaakte body, daarbij zo’n allerliefst gezicht.

Gedragen door een stel wel zeer aantrekkelijke benen.

Al wat ik aan jou zie is helemaal volmaakt in ook in evenwicht.

Kijk zei zij ”Hoe voel jij jezelf, zo in je eigen onderdelen ?”

” Ach ja, ik voel mij best wel stoer, al mis ik af en toe wel iets.”

”Wel nu je het zo zegt is het met mij zo ongeveer hetzelfde.”

Dus goed beschouwd lijkt jouw domme vraag toch eigenlijk op niets !

Je bent gewoon maar een lelijke, lompe knuppel !

Maar stel even dat jij zou zijn de meest volmaakte vent

Dan was je beslist kwetsbaarder en echt niet meer zo stoer.

En dat gevoel is het antwoord op jou vraag en mij bekend.

Zeg maar, want dat ligt voor de hand dus vul maar aan.

Laat dus gewoon haar schoonheid met jou lompheid delen.

Als ik haar was, begon ik er vast nooit ofte nimmer aan.

Maar zoiets moois, zo fijn, zo lief, mij kan het echt niet schelen.

Toch zie ik dat vrij vaak, en denk wat ziet zij in zo’n vent.

Of omgekeerd, zoiets van; hij kan toch wel beter krijgen.

Ik zeg dan bij mijzelf, denk toch eens eventjes goed na !

Het een vult toch het ander aan, ergo; hier past te zwijgen

Pika