Voorjaar 2009 was ons plan om nog eens naar het zuiden van Spanje te gaan en een bezoek te brengen aan Gibraltar en Marokko.

Op een donderdagmiddag wordt de auto, een Alfa Romeo 145, geladen met onze kampeeruitrusting w.o. onze 4 persoons piramidetent. Wij kamperen, voor ons doen, zeer luxe met de ruimte die een vierpersoons tent twee mensen biedt. We hebben overigens voor de frisse avonden wel een klein gaskacheltje mee met de oppervlakte van een briefkaart. Omdat moeders altijd koude voeten heeft hebben we al jaren een zelfgemaakte met bont gevoerde voetenzak in onze bagage. Als sluitstuk gaat de fietsdrager aan de derde deur -wij hebben geen trekhaak- en bevestig ik onze fietsen en zet de auto, zoals dat hoort, netjes achteruit in de garage. Morgenochtend redelijk vroeg weg, de trein gaat om rond de klok van half elf weg.

Om ons te verwennen nemen we de autoslaaptrein en kunnen onze auto in Amsterdam op de internationale trein zetten. Vroeger was deze open en kreeg je bij je treinkaartje -tegen woordig ’ticket’ genoemd maar hebben wij er een goed Nederlands woord voor- een flesje schoonmaakmiddel omdat de auto stinkend smerig werd van deze meer dan 1000 km lange reis. Dat is gelukkig niet meer zo en wordt er nog maar weinig gebruik gemaakt van deze manier van reizen met de auto.

Zo verplaatsen we ons voornamelijk in de nacht naar zuid Frankrijk, hebben we de auto in nauwelijks drie kwartier weer van de trein af en sturen richting Spanje. We zien wel hoe ver we komen deze dag en nemen dan een hotelletje als we er aan toe zijn. Dat gebeurt dan zuid van Toledo in een bosrijk gebied rond Layos waar we om even half vijf aankomen en dus ruim op tijd om een kamer te reserveren. Toen we Nederland verlieten was het nog net geen 10 graden, hier is het zo’n 17 graden Celsius.

De auto kan mooi achter op een plaatsje staan zodat ik onze fietsen er niet hoef af te halen. We genieten van een tweetal aperitiefjes en zitten met een trui heerlijk in het zonnetje. We hebben beiden een menu besteld met ‘calamares’ (inktvis) dat we allebei lekker vinden. Soms valt het tegen en is het wel eens een soort van elastiek maar deze keer is het weer voortreffelijk. Nog een bakje koffie en we gaan vroeg naar kooi om de volgende ochtend zo rond 07.00h aan tafel te zitten om te genieten van een goed ontbijt en zitten om even over negenen achter het stuur 48 euro armer voor diner, een goed bed en onbijt.

We hebben het grootste deel van Spanje wel gehad en zetten koers naar de Spaanse zuidkust. Voorbij de bekende toeristenplaatsjes aan de kust zoeken we nu een camping die open is. Voorbij Marbella dus en passeren ook nog Estepona, een opkomende toeristenplaats waar ons te veel Nederlanders samenklitten. We vinden een leuke camping vlakbij Sotogrande net zuid van San Diego. Een camping op een landtong in zee en beginnen onze kampeertroep uit de auto te halen. In anderhalf uur staat onze piramidetent overeind en is ingericht en gaan nu met de auto terug langs de kust naar San Luis de Sabanillas waar we een grote Hypermarche hebben gezien. Ook tanken we even bij de Goldstar pomp.

We maken een goede maar eenvoudige maaltijd en daarna ga ik onze slaapplaatsen gereedmaken. We maken al een kleine 20 jaar gebruik van die zelfopblaasbare matrasjes waar we als isolatie nog een opgevouwen oude deken onder leggen. We hebben ooit de originele Therma Rest gekocht die toen 250 gulden kosten. Ik heb er met de mariniers op oefening tijdens de Koudweertraining in Noorwegen op geslapen in tentjes bij min 35 graden Celsius. Op de matrasjes komt onze donzen slaapzak met een achterkant van borg. De reden waarom we hier staan is dat we een paar dagen Gibraltar willen bezoeken. Hier ben ik als marineman vele malen geweest om brandstof te bunkeren en soms kleine reparaties uit te voeren. Jarenlang mocht je via Spanje Gibraltar niet in.

De andere morgen zijn we om 09.00h op weg naar Gib. zoals het in de wandeling wordt genoemd. Het is langs de kust goed rijden over de A7 en zien dan de rots oprijzen.

Om in Gibraltar te komen moet je door het Spaanse plaatsje La Linea de la Conception heen en vervolgens letten of het verkeerslicht op groen of rood staat. Om Gibraltar binnen te komen moet je de start- en landingsbaan van Gibraltar passeren over de Winston Churchill Avenue.  De startbaan begint en eindigt aan het water vice-versa. Als je, zoals ik, een aantal malen met een vliegtuig ben aangekomen en vertrokken, is dat altijd spannend. Er is nog nooit een ongeluk gebeurd voor zo ver mijn geheugen strekt.

(klik op de plaatjes hieronder om ze te vergroten)

Er zijn ook een aantal interessante grotten zoals de St Michael, maar daar is het geen prettig toeven vanwege het vele lekwater maar vele toeristen gaan er wel naar toe.

We lopen hierna door het centrum. Uiteraard is het hier links verkeer. Gibraltar zelf ligt in het noordwesten van de rots en de wolkenkrabbers schieten hier de grond uit. We gaan naar het centrum en de Queensway op, de winkelstraat van Gib. Het blijft altijd maar wat morsig Engels en je ziet ook veel militairen en militair vervoer rijden.

We kopen wat ‘fish & chips’ en dat wordt netjes verpakt. Vroeger werd dat gewoon in een oude krant aan de klant gegeven. Die tijden zijn voorbij. Tegen het einde van de middag gaan we op zoek naar een bekend Chinees restaurant dat hier al vele decennia zit. En zou het er nóg zijn? Ja dus en we stappen The Green Lotus binnen om ons eens culinair te laten verwennen. Tijdens mijn werk -38 jaar gediend bij de marine w.v. 25 jaren gevaren- was er drie maal in de week een Chinees-Indise warme lunch en thuis lusten ze er ook wel pap van. Hierna gaan we terug naar de camping om de volgende ochtend weer deze kant uit te gaan.

Nu gaan we wat meer zuidelijk en omdat het schitterend weer is nemen we de kabelbaan naar het hoogste puntje van de rots, 1398Ft of 426 meter, waar je een heel mooi uitzicht hebt en het is glashelder en kunnen zelfs Tanger zien liggen in Marokko

Dan lopen we even naar de apen toe en is het oppassen geblazen. Maar ondanks de borden met waarschuwingen in een 6-tal talen houdt men (zonne)brillen op, doet men haar of zijn tas niet dicht en zijn de apen als vanouds, zo brutaal als de beul. We zien dat ze een vreugde dansje uitvoeren op het linnendakje van een jeep en daar blijft weinig van over. Het zijn gemene bijters. Zelfs zien ze kans in een onbewaakt ogenblik de klepjes van een overhemd open te maken door die gewoon door de knoop te trekken.

Voor lunch eten we een broodje bij de kleinzoon van iemand die hier ooit een soort van bistro is begonnen. Een broodje gezond en de man vraagt of we een bakje ‘Dutch coffee’ willen gebruiken. We proberen het en smaakt prima. Het is echt koffie met suiker en/of melk en geen Engels bakje met meer melk dan koffie. Heerlijk in het zonnetje met uitzicht over de marina -jachthaven- genieten we van onze koek en zopie. 

We lopen nu door een stuk oud Gibraltar als: Upper- and Lower Castleroad. Parliament- Tuckey- en Market Lane en komen langs het St Bernardshospitaal en gaan zachtjes aan weer terug. Dan staan we ineens voor de oude Tandoori, een Indiaas restaurant en besluiten hier spontaan vanavond te gaan eten. Dat is al een aardig tijdje geleden dat we hier waren. En de Engelsen hebben een (Indiase) traditie hoog te houden.

Ook hier zit nog steeds dezelfde familie in: Masood. Tegen het einde van de middag strijken we neer op een terrasje en neem ik de rol van BOB aan, moeders drinkt een tweetal overheerlijke Madeira’s. In de koele avondlucht met de portierraampjes open rijden we op ons gemakje terug naar ons linnen huisje.

Als laatste uitstapje gaan we dan nog een dagtocht maken naar Ronda dat spectaculair hoog op de rotsen ligt aan beide zijden van de rivier. Ronda ligt in een bergachtig gebied in centraal Andalusië, zo’n vijftig kilometer landinwaarts van de Costa del Sol op ongeveer 750 meter boven zeeniveau. De rivier Gudelevin splitst het stadje in tweeën en heeft een diepe kloof, bekend als El Tajo, uitgesneden waaroverheen drie beroemde bruggen van Ronda zijn gebouwd; de Puente Romano (“Romeinse brug”, ook bekend als Puente San Miguel), de Puente Viejo (“oude brug”, ook bekend als Puente Arabe, of “Arabische brug”) en de beroemde Puente Nuevo (“Nieuwe brug”).

In 1616 werd een brug met een enkele boog (de Puente Viejo) over de Tajo gebouwd, die de eerder ingestorte Arabische brug verving. Met de bouw van de huidige Puente Nuevo werd begonnen in 1751 door Martín de Aldehuela en duurde 42 jaar. De brug geldt als hét symbool en trekpleister van Ronda en onder de brug werd een gevangenis gebouwd. De Puente Nuevo is een van de meest gefotografeerde bouwwerken in Spanje. Het verhaal gaat dat de Aldehuela ofwel van zijn eigen brug viel bij het graaien naar zijn afgewaaide hoed, ofwel zelfmoord pleegde door van zijn voltooide levenswerk te springen. Hij stierf echter in Malaga in 1802 een natuurlijke dood.

We genieten van het uitzicht in de zeer diepe kloof waar doorheen maar weinig water stroomt zo op het oog. De stad zelf is niet veel bijzonders, maar van de natuur kan je hier heel goed genieten. We eten nog wel een hapje in Ronda en gaan dan zachtjes aan terug en ruimen nog zoveel als mogelijk is op voor de volgende ochtend als we richting Marokko gaan.

De volgende ochtend zijn we vroeg bij de pinken en pakken de tent in en gaan dan richting Algeciras om met de ferry over te gaan. Door de bordjes te volgen zijn we zo aan de haven waar de paspoortcontrole al plaatsvindt. Een vluchtige blik over de bagage en verwonderende blikken betreffende onze fietsen die we tot nu toe nog niet hebben gebruikt. Dat is zo’n 60 km varen op een super de luxe catamaran ferry, van alle gemakken voorzien. We schieten met ruim 60 per uur door de Straat van Gibraltar.

We komen als een van de eerste van de ferry af en gaan door de paspoortcontrole, de tweede. Weer verbaasde blikken voor de fietsen maar dat zijn we gewend. Er wordt in het Frans iets gevraagd maar geef, in het Frans aan, dat dit niet mijn beste taal is. Er wordt een ander bijgeroepen die redelijk Engels spreekt  en vraagt wat we met die fietsen van plan zijn. “What do you think?” is mijn wedervraag. Met een brede grijns worden we doorgelaten.

Oost van de stad is een schitterend wit zand strand en daar gaan we naar toe. Eerst even door een deel van de stad en dan de N 16 op in oostwaartse richting. We rijden over een weg met links het strand en rechts villa wijken. We worden in het Nederlands nageroepen, vele Marokkanen die in Nederland hebben gewerkt. Bij een tentje langs de promenade kopen we onze lunch en rijden verder.

Verderop gaan we dan het binnenland in op weg naar Taláa Cherif naar de eerste camping waar we allerhartelijkst worden ontvangen. Hier zijn we zeker 6 jaar geleden geweest en de zaak is behoorlijk opgeknapt. De hoogteverschillen vallen hier mee en we fietsen hier een dag of vier vijf en blijven op de smalle verharde weggetjes. Als altijd hier, verbaasde blikken: twee vreemden w.o. een vrouw in volledig wielertenue. We zorgen er altijd voor dat we opvallen de kleurige kleding aanhebben voor onze eigen veiligheid. Veel valt hier niet te zien maar genieten wel van de natuur en het fietsen op zeer rustige weggetjes.

Via de N13 houden we zuid aan en hebben even zuid van Dar Guarda, bij het plaatsje M’diq weer een mooi plaatsje gevonden om een kleine week te verblijven. Ook nu weer worden de fietsen gebruikt maar kunnen maar een klein stukje het binnenland in want hier is het soms écht steil. Helaas is van dit gebied geen hoogtekaart beschikbaar maar we vinden wel heel leuke routes, passeren een kamelenboerderij. Hier worden de besten ook gemolken. Een kameel geeft overigens alleen melk, in tegenstelling tot andere runderen, als het een jong heeft. Je moet het maar weten.

M’diq heeft een vrij grote haven en, tot onze verbijstering, ook een flinke marina of jachthaven. Met heel weinig Marokkaanse vlaggen op de achterschepen. Het zijn voornamelijk Europeanen die hier liggen. Twee dagen voordat we weer terug willen gaan zien we tot onze verbazing een Nederlandse oplegger staan en raken in gesprek met de chauffeur die leeg terug naar Nederland moet rijden. Hij heeft hier twee dagen rust voordat hij zijn rit voortzet. De volgende dag fietsen we onze zwaarste tocht hier, we gaan dwars over het schiereiland van M’diq en moeten behoorlijk klimmen. Voor de kenners, we zitten een aantal malen op de 29 voor en 27 achter, m.a.w. we fietsen één op één maar hebben een fantastisch uitzicht boven op de berg die midden op het schiereiland ligt. Zuidoostelijk zien we El Groura liggen blikkeren in de zon. Wat verder opvalt zijn de vele villa’s met grote zwembaden dat je hier niet zou verwachten. Het plaatsje ligt geheel bescherm voor de wind uit de westelijke richtingen.

Met een rotgang, gelukkig prima wegen hier, gaan we weer naar beneden en trakteren ons na het douchen op een stevige borrel en inviteren de chauffeur ook. Hij vraagt hoe en wanneer wij teruggaan. De bedoeling is morgen. Dan komt hij met een lumineus idee: wat te denken als je de auto in de oplegger zet, met spanbanden goed vastzet en gedrieën naar Spanje teruggaan??? Lijkt ons een leuk idee en bovendien heel apart. We gaan kijken of en hoe we onze ALFA 145 kunnen vastzetten. Dat moet lukken met de grote zware spanbanden en de even zware bevestigingsringen in de vloer van de oplegger. Dat hebben we ook al eens gedaan toen we met de Hovercraft naar Engeland gingen. Die avond maken we al voorbereidingen om de volgende ochtend op te breken.

De volgende ochtend is de tent in nauwelijks twee uur geheel ingepakt. Tijdens onze vakanties hebben we nooit de hoes voor de tent mee en vouwen deze op. Was wel wat vochtig maar voordat we de tent afbreken is deze al kurkdroog door de ochtendzon. Dan moet de geladen auto via de oprijplanken de oplegger in. Helemaal naar de voorkant, zo ver als mogelijk. Dat lijkt mijn partner wel wat en ik zeg tegen haar van ‘doe je best maar’. De zware oprijplanken zijn van een stevige soort en met een klein aanloopje parkeert ze de auto bijna met de bumper tegen het voorschot aan. Alleen hebben we de zijspiegels ingeklapt. Nu worden de spanbanden bij de vier wielen aangebracht en nog een dwars over het dak. Onze fietsen worden los tegen de wand aangebonden.

Tegen 11.00h. zitten we aan ons laatste bakkie koffie en is chauffeur Timo erg enthousiast omdat hij voorlopig leuk gezelschap heeft. Ik ga betalen en tegen half twaalf klimmen we in de grote cabine waar we zeer ruim kunnen zitten. Al spoedig zitten we nu op de N13 en gaat het gas erop. met ruim 120km rijden we over de prachtige kustweg noordwestwaards. Bij Ceuta gaan we de 416 op die we kunnen blijven volgen tot aan Tanger.

Ter hoogte van Fardioua overnachten we in een soort van chauffeurs logement dat er zeer verzorgd uitziet. We dineren met een soort van gepaneerde aardappelen, groenten w.o. -denk ik- zeekraal en een schapenbout. Het smaakt heel erg goed en gaan vroeg naar onze kamer. De volgende ochtend ontbijt met een soort van Turks -ongedesemd?- brood dat heerlijk smaakt en nog warm is. 

We drinken er ook Arabise mierzoete thee en geiten- of schapenmelk bij. Heel apart maar vinden het wel lekker. Om 09.00h. zitten we weer op de weg richting Tanger. Je ziet hier overigens veel minder vrouwen met een hoofddoek lopen dan in Nederland. De Nederlandse Marokkanen, en met name de mannen, zijn in het verleden blijven hangen. Nabij Sania zien we Tanger al liggen en bij Charf rijd je eigenlijk al Tanger binnen en wordt de verkeerschaos voelbaar. We hebben nog vijf uur voor de ferry gaat dus tijd zat. Bij een restaurantje gebruiken we de (warme) lunch en zetten dan koers naar de haven. We hebben drie kwartier voor het vertrek en zijn in korte tijd a/b.

Een paar uurtjes later al weer in Algeciras waar we hartelijk afscheid nemen van onze ‘driver’ en onze auto weer uit de oplegger halen, de fietsen achterop hangen en op weg naar onze volgende bestemming. We willen de autoslaaptrein in Frankrijk nemen. Met één hotelovernachting in Spanje zijn we mooi op tijd in Frankrijk en onze trein vertrekt tegen 12.00h. richting noord. Twee dagen later zijn we na bijna vier weken weer terug voordat de schoolvakanties weer beginnen. De volgende, en voorlopig laatste trip, is de bedoeling, naar Tunesië.

Ab Woudstra

26 oktober 2009

(klik op de afbeeldingen om ze te vergroten)

Na 40 jaar je woonplaats verlaten omdat je kleiner wil gaan wonen. Dat is gelukt. Dat hield tevens in dat ik verscheidene maatschappelijke functies moest neerleggen als bestuurslid bij een vijftal verenigingen w.o. de toerfietsvereniging, ver. van huiseigenaren e.d. Zodoende mis ik ook de woensdag- en zondagochtend toertochten. Dat is een behoorlijke verandering. Omdat er in mijn huidige woonomgeving geen fietsvereniging in de buurt is, heb ik zelf een fietsgroepje opgericht door in de lokale pers oproepjes te plaatsen voor 50+-ers dat, na een stroef begin, ineens begint te lopen. Er zitten ook een paar dames bij van half in de veertig. We hebben drie echtparen die zelfstandig in een seniorencomplex wonen en vaste deelnemers zijn op de woens- en zondagmorgen. Zelf ben ik 74 lentes jong.

Geen vereniging, dus ook geen lidmaatschap of contributie, maar een fietsgroep welke op de hoogte wordt gehouden middels e-mail verkeer, geen andere financiële verplichtingen dan te zorgen dat je wat geld bij je hebt voor je vertering onderweg en, ook niet onbelangrijk, een technisch in orde zijnde fiets.

Het zou er, na twee jaren er over te hebben gediscussieerd, dan toch van komen: met de hele bende van de ‘zilveren golf’ -en dus niet grijze golf want dat klinkt denigrerend- naar zuidoost Drenthe om er een kleine drie weken rond te toeren op de fiets.

We zijn, op twee na, allemaal met een sport-, hybride- of racefiets. In totaal zijn we met zijn negentienen. Met drie 7 persoon bungalowtjes zijn we allemaal onder de pannen. Met ruim drie uur rijden zijn we van West-Friesland naar zuidoost Drenthe gereden met zo’n 100km/h gereden want we hebben geen haast.

De bagage is snel uitgeladen en worden de fietsen gereed gemaakt. De fietsen in het busje zijn kompleet maar die achter op de auto zaten zijn van bidons (drinkbussen), fietstassen, pompjes e.d. ontdaan. Van sommigen werden ook de pedalen afgehaald om beschadiging van de kofferbak te voorkomen. Niet allemaal hebben ze een trekhaak, sommige fietsendragers hangen aan de derde deur met de padalen vervaarlijk dicht bij de carrosserie.

We zitten net ten zuiden van Exloo en ’s middags besluiten we om op de fiets boodschappen te gaan doen. Via Exloo en Ees gaan we naar Borger over schitterende bospaden en hebben er bij de ALDI al ruim 14 km opzitten. Via Appie Heijn gaan we dan weer terug. Ook wordt er nog een slijterij aangedaan en twee kistjes ALFA bier koud gezet. Het is schitterend warm en zonnig najaarsweer en kunnen op de terrasjes achter de bungalowtjes zitten.

Terug met een omweggetje en hebben er bij thuiskomst ruim 55km opzitten.

De dag erop wordt de Flintenroute gereden, een mooie door de ANWB uitgepijlde tocht over 55km. en de diehards, 13 stuks w.o. 7 vrouwen!!!, gaan daarna  die middag nog een stukje fietsen en hebben dan in totaal een kleine 80km op de tellers gebracht.

De Hondsrug, oost van de lijn Assen – Emmen, zoals het gebied wordt genoemd, is dé streek van de hunebedden en daarvan zien we er de tijd dat we hier rondfietsen genoeg. Hunebedden, graven die ouder zijn dan de pyramides in Egypte en worden geschat op de leeftijd van zo’n 5000 jaar.

In de buurt van het Oranjekanaal zijn er gedurende ons verblijf weer restanten gevonden van de Wolharige Mammoet, het type dat in deze kontreien gedijde. Slagtanden en een stuk kaak waarvan TV Drenthe trots verhaalt.

Ook is er vermoedelijk onder een begraafplaats nog een intact zijnd kompleet hunebed gevonden. Deze vondst werd gedaan toen er op de begraafplaats nieuwe graven werden gedolven en men er op stuitte. Ook van de vele zwerfstenen maakt men in deze buurt gretig gebruik door rotondes, parken, gazons en voortuinen van huizen ‘op te leuken’.

Verder hebben we het Hunebedcentrum bezocht waar ook al een ‘steentuin’ wordt aangelegd. Maar goed dat we allemaal op de fiets zijn want er staan een kleine twintig touringcars vol met senioren. Deze waren toch wel even verbaasd dat er een kleine twintig leeftijdgenoten ‘zomaar’ op de fiets zijn. Maar ons groepje fietst al jaren, sommigen al meer dan 50 jaren, en maken toch gemiddeld wel zo’n 6000km.  per jaar. Om meteen maar kompleet te zijn: onze jongste deelnemer is 59 en de oudste is een dame van 81 lentes die de racefiets een jaar of vijf geleden verruilde voor een hybride.

Op een dag rijden we een soort van driehoek door alle boswachterijen die het gebied hier rijk is. In een betrekkelijk kleine plaats komen we langs een enorme grote fietsenzaak en wordt er van achteren ‘stop’ geroepen. Twee van onze nieuwste echtparen willen eens kijken voor zadels.. Ze hebben alle vier een nieuwe toerfiets gekocht maar daar zitten gelzadels op. Het is algemeen bekend dat dit nu niet bepaald zadels zijn om lekkere lange afstanden op te rijden met een flinke snelheid. Als je zo rond de twintig per uur rijdt, kan je daar op de lange afstand behoorlijk last van krijgen omdat ze voor dit werk veel te zacht zijn. Je kan er zelfs, heb ik persoonlijk van ondervonden, brandblaren krijgen. Zo’n gelzadel werkt als een soort van warmtebatterij en slaat de warmte van je billen op totdat je stopt. Ga dan meteen van het zadel af want dat geeft de warmte weer terug aan het zitvlak. Velen krijgen ook zadelpijn van die dingen en doen er dan nog maar een schapenvachtje overheen dat de klachten alleen maar verergerd. Voor lange(re) afstanden een zo hard mogelijk zadel met de voorkeur voor een puur leren zadel van Brooks (Brits) of Lepper (Nederlands. Een goede fietsbroek – met zeem- over de blote bibs is hét antwoord op een hard zadel. Eenmaal gewend wil je nooit meer iets anders. Om een lang verhaal kort te houden: vijf personen kochten een goed toerzadel en lieten ze meteen en op de juiste hoogte, monteren.

Ook fietsen we naar een door Zuidlaren omdat er een aantal oudere deelnemers toch even Berend Botje willen zien, het kleine beeldje gemaakt naar het bekende kinderliedje. En we zijn er nu toch dichtbij.

Vandaar fietsen we door de leuke plaatsjes  De Groeve en Wolfsbarge, maken een rondje door de recreatiewijk Meerwijck met dure villa’s en nog duurdere jachten in de jachthaven en gaan door naar Kropswolde en Foxhol -ooit het centrum van de aardappel-industrie- laten Hoogezand/Sappemeer rechts liggen en zetten koers in noordoostelijke richting naar Groning. Hier rijden we langs het bovenstaande gebouw en draaien dan naar Eelderwolde en rijden over een schitterend fietspad langs Piccardthofplas, Hoornse- en Paterswoldermeer. 

Om de luchtvaart enthousiasten tevreden te stellen fietsen we dan nog even langs vliegveld Eelde, officieel Groningen Aeroport Eelde waar ook de vliegschool van de KLM/Transavia en nog een paar Nederlandse luchtvaart maatschappijen zijn gevestigd. Verderop komen we dan langs de plek van de treinkaping De Punt.

We vinden het nu wel welletjes en rijden nu rechtsreeks terug naar onze bungalows op Landgoed Hunzebergen en hebben dan 104km op de tellers staan. Omdat het zo erg droog is moeten er nu toch wat rijwielen van stof worden ontdaan, opgelopen op de vele bos- en schelpenpaadjes door de bossen. Tevens belast ik mijzelf met de fietspomp om alle banden die druk te geven die erin moet. Op elke fietsband staat op de zijkant hoeveel lucht er in moet en met mijn hogedrukpomp en universeel ventiel loop ik alle fietsbanden even na. Gewone fietsen eens per maand, een sport of racefiets zo eens in de veertien dagen. Het rijdt super met goede harde banden, waarbij je er op moet letten de achterband de druk te geven die op de band staat, en de achterband één bar minder om het hinderlijke trillen van het stuur te voorkomen. De meeste hybridefietsbanden hebben voor zo’n 4 bar maar achter ligt dat een barretje hoger, 5bar. Racebanden hebben meer nodig en zet de meesten op 7 Bar achter en 6bar voor.

De tweede week gaan we dan via de vreselijk lange maar wel heel mooie dorpen, 1e en 2de Exlooërmond, 7 tot bijna 8km kaarsrecht fietspad, via Stadkanaal Duitsland in voor een flinke tocht. Via fietsen via Vlagtwedde naar Rhede in Duitsland en draaien daar richting zuid om door de plaatsjes Rhede, Lehe, Dorpen en Wachum gaan we de grens weer over naar Musselkanaal en fietsen door een alweer erg lang dorp, Valthermond, met een kleine 12km en komen in Valthe terecht en zijn nu nog anderhalve kilometer van H’bergen af. Een ritje van ruim 90km.